Έντυπη Έκδοση Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ: Σύνδεση μέλους Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους Η Achaia Clauss, η πρώτη οινική κοινότητα της Ελλάδας, που στο πέρασμα των χρόνων έχει τιμηθεί με 15 μεγάλα βραβεία, 51 χρυσά μετάλλια, 38 αργυρά και 32 διπλώματα για την ποιότητα των οίνων της, αποτέλεσε και αποτελεί διεθνές σημείο αναφοράς.
Προορισμός ξεχωριστός όχι μόνο για τους λάτρεις του κρασιού αλλά και της ιστορίας, της φύσης, των περιηγήσεων. Τοπίο βγαλμένο από μια άλλη εποχή με θέα που μαγνητίζει και ατμόσφαιρα που συγκινεί.
Σ’ αυτό βοηθά η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του χώρου. Ηδη από το 1854 ο Gustav Clauss χτίζει ένα ολόκληρο οικιστικό συγκρότημα με καθεδρικούς πύργους σε σχήμα κωδωνοστασίου που δίνει τη δυνατότητα σε ένα ολόκληρο χωριό να ζει, να εργάζεται, να αναπτύσσεται γύρω από τον κεντρικό πυρήνα του οινοποιείου.
Μέχρι και σήμερα με συστηματική φροντίδα και σεβασμό στην ιστορία και την πολιτιστική κληρονομιά, το οινικό πρότυπο αυτό συγκρότημα έχει μείνει αλώβητο στο χρόνο. Πλακόστρωτα δρομάκια ανάμεσα σε πέτρινους πύργους, ιστορικά κτίρια, όπως η Βίλα Κωστάντζα ή η κάβα Δανιηλίδος, κελάρια με μεγάλα δρύινα σκαλιστά βαρέλια με μαυροδάφνη ενός αιώνα, όπως το αυτοκρατορικό κελάρι, αλλά και ο μουσειακός χώρος «Βαρελάτικο» δημιουργούν μια αίσθηση παραμυθιού.
Μια αίσθηση στην οποία συμβάλλουν οι καλλιτεχνικές δημιουργίες των Στεφανίδη, Μυταρά, Μπογδανόπουλου αλλά και τα κρασιά-θρύλοι, όπως η μαυροδάφνη, το γλυκό κόκκινο κρασί που πρωτοπαρήγαγε ο Gustav Clauss το 1873 στον αμπελώνα του. Το ονόμασε έτσι προς τιμήν της ελληνίδας αγαπημένης του με τα όμορφα μαύρα μάτια, της Δάφνης, που πέθανε σε νεαρή ηλικία.
Το χρονικό
Η Achaia Clauss βρίσκεται στον ομώνυμο λόφο και ιδρύθηκε το 1861 από τον Βαυαρό Gustav Clauss, που ήρθε στην Πάτρα το 1854 για να εργαστεί στη «Φελς και Σία», γερμανική εταιρεία εξαγωγής σταφίδας. Σε μία από τις εξορμήσεις του γνώρισε την περιοχή και εντυπωσιάστηκε από το μαγευτικό τοπίο και τον αμπελώνα της. Αρχικά αγόρασε ένα αμπέλι 60 μόλις στρεμμάτων και τελικά δημιούργησε το Κάστρο-Οινοποιείο που διατηρείται έως σήμερα.
Το 1861 ιδρύει την οινοποιητική εταιρεία Αχάια Κλάους, η οποία και οινοποιεί από τότε έως σήμερα. Τα πρώτα χρόνια ήταν δύσκολα, καθώς επιθέσεις συμμοριών της περιοχής ήταν καθημερινό φαινόμενο. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να επιβιώσει και να εδραιωθεί στην περιοχή.
Το 1872 οι ιδιοκτήτες της «Φελς και Σία», Θεόδωρος Χάρμπουργκερ και Γουσταύος Κλάους, ιδρύουν την εταιρεία «Αχάια Ανώνυμη Εταιρεία Οινοποιίας». Από το 1883 όμως ο Κλάους πρωτοστατεί και έως το 1908 η εταιρεία επικεντρώθηκε στην παραγωγή ευγενών κρασιών, όπως η «Μαυροδάφνη» και η «Δεμέστιχα».
Μετά τον θάνατο του Κλάους ανέλαβε ο Γκούντερντ, αλλά με το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου την πούλησε και κατέφυγε στο εξωτερικό. Η Αχάια Κλάους μείωσε αισθητά την παραγωγή της. Το 1920 πέρασε στα χέρια του Βλάσση Αντωνόπουλου. Από τότε, με μικρό διάλειμμα την περίοδο της Κατοχής, η εταιρεία αναπτύχθηκε ραγδαία. Το 1955 την επιχείρηση ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος, που εφοδίασε με νέα μηχανήματα το οινοποιείο, φρόντισε για την πρόσληψη ειδικών επιστημόνων και έδωσε νέα πνοή στο ιστορικό οινοποιείο. Το 1983 η εταιρεία έθεσε σε λειτουργία το νέο εμφιαλωτήριο. Από το 1997 τη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου ανέλαβε ο Νίκος Καραπάνος.
Καθιέρωσε και τον οινοτουρισμό στην Ελλάδα
Ο Gustav Clauss θεωρείται ο ιδρυτής και καθιερωτής του θεσμού του οινοτουρισμού στην Ελλάδα, μετά την επίσκεψη της πριγκίπισσας Σίσσυ της Αυστροουγγαρίας το 1885. Ο διορατικός Gustav για να της ανταποδώσει την τιμή ονόμασε το Κελάρι «Αυτοκρατορικό» (Imperial Cellar). Εκτοτε η Achaia Clauss συνέβαλε με ιδιαίτερη προσφορά στο γίγνεσθαι της αχαϊκής γης αλλά και του τόπου γενικότερα. Εκτός από πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων, τα τελευταία χρόνια – σε μια σταθερή προσπάθεια των συνεχιστών της να ενώσουν το παρελθόν και την παράδοση με το παρόν και το μέλλον – οργανώνεται η αναβίωση του τρύγου και το λιάσιμο του μοσχάτου. Γιορτές ανοιχτές για το κοινό και τρόπος σύνδεσης της παραγωγικής διαδικασίας με τη χαρά της δημιουργίας.
Δήμητρα Πετριχιάνου