Στις αρχές της εβδομάδας, μια μεγάλη κυρία της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας, η βραβευμένη ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, έχοντας διανύσει ογδόντα και πλέον χρόνια ζωής, πέρασε στην αιωνιότητα. Κηδεύτηκε στην Αίγινα την περασμένη Πέμπτη. Μόλις μαθεύτηκε η είδηση για την απώλειά της, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από τους στίχους της. Κύματα ψηφιακής λύπης και λατρείας, κυριολεκτικώς, επί ώρες ολόκληρες. Νωρίτερα, ο ανιψιός της Αλέξης Σταμάτης είχε αναρτήσει μια φωτογραφία της, ανακοινώνοντας τον θάνατό της. «Η Κατερίνα ήταν για την οικογένειά μου ένα πρόσωπο σχεδόν μυθικό. Στη ζωή της, προτού τουλάχιστον γεράσει, υπήρξε ένας άνθρωπος υψηλών τόνων. Μια λαμπερή, σαρωτική γυναίκα. Δεν την ενδιέφερε καθόλου η φήμη της. Ούτε τα υλικά αγαθά. Κι αυτό που εκτιμούσα περισσότερο σε εκείνη ήταν ότι διαμόρφωσε η ίδια τη μοίρα της, όπως την ήθελε. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, είχε απoλέσει κάπως τη μνήμη της, γεγονός που την κατέστησε απροστάτευτη» είπε στο «Βήμα» ο γνωστός συγγραφέας, ενθυμούμενος τα πολλά καλοκαίρια που πέρασε μικρός μαζί της, στο σπίτι της, στο νησί του Αργοσαρωνικού. «Ως ποιήτρια ποτέ δεν ήταν στη μόδα, καταπώς λέμε, ούτε όμως βρέθηκε και ποτέ έξω από αυτήν. Τι εννοώ; Η ποίηση της Αγγελάκη-Ρουκ, μιας αυθεντικής καλλιτέχνιδας με σταθερή και συνεπή παρουσία στα γράμματα, ουδέποτε υπήρξε πολιτική, με τη στενή έννοια του όρου, ούτε και συγκυριακή. Αντιθέτως, καταπιανόταν ανέκαθεν με ζητήματα διαχρονικά, τη ζωή, τον θάνατο, τον έρωτα, την απώλεια, το σώμα, τη φύση. Κι αυτό ακριβώς είναι που θεωρώ κρίσιμο, ότι, παρ’ όλο που η ποίησή της ήταν βαθιά υπαρξιακή, κατάφερνε με έναν εκπληκτικό τρόπο να είναι συγχρόνως και άμεση, προσβάσιμη για όλους. Δεν είχε τίποτα το δήθεν η Αγγελάκη-Ρουκ. Εγραφε σαν να χτυπούσε στη ρίζα. Ολα έβγαιναν από την ψυχή. Ηταν αληθινή» ανέφερε ο ίδιος.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
