Ο Νίκος Αλεξίου (1960-2011), αυτός ο τόσο ταλαντούχος εικαστικός και σκηνογράφος που έφυγε νωρίς, μόλις στα 51 του, στο τέλος της ζωής του παρομοίασε το καλλιτεχνικό του έργο με «Μεγάλο Κήπο». Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα της πρακτικής του μας παρουσιάζει η γκαλερί Ζουμπουλάκη μέχρι τις 20 Ιουλίου. Είναι «Μια εκδοχή» του έργου που είχε παρουσιάσει ο Αλεξίου στο Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού στην Αλεξάνδρεια το 2005-2006 παράλληλα με την 23η Μπιενάλε της πόλης. Το συγκεκριμένο έργο δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ στην Αθήνα (το αντίστοιχο της Μπιενάλε είχε εκτεθεί στο Μουσείο Μπενάκη το 2006). Η τωρινή εκδοχή του στήθηκε στην γκαλερί σε συνεργασία με την αδερφή του καλλιτέχνη, Πόπη Αλεξίου.
Πρόκειται για μια μεγάλη εγκατάσταση-σύμπλεγμα αιωρούμενων έργων υφασμένων από τα πιο ευτελή υλικά, όπως σπάγκος, καλάμια, νήμα βιβλιοδεσίας, κομμένα χαρτιά. Καθένα από τα υλικά δημιουργεί από μια διαφορετικής υφής επιφάνεια, όπως δαντελωτά «πλέγματα», μια πολύχρωμη «βροχή» από χαρτί αλλά και δύο ψηφιδωτά και πάλι από χαρτί εμπνευσμένα από τις τακτικές επισκέψεις του στη Μονή Ιβήρων, καθώς ο Αλεξίου θέλησε να αιχμαλωτίσει το μυστικιστικό στοιχείο που εμπεριέχεται και αναδύεται από τη θρησκευτική αρχιτεκτονική. Μία από αυτές τις επισκέψεις ενέπνευσε και το έργο «The End», με το οποίο εκπροσώπησε την Ελλάδα στην 52η Μπιενάλε Βενετίας (2007).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
