«Ετσι αγαπάμε εμείς τηνΕλλάδα…»

Ηταν 30 Μαρτίου του 1952 όταν ο Νίκος Μπελογιάννης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και επιφορτισμένος με την ανασυγκρότηση των οργανώσεων, και οι σύντροφοί του Ηλίας Αργυριάδης, Δημήτρης Μπάτσης και Νίκος Καλούμενος οδηγήθηκαν στην εκτέλεση. Ο Μπελογιάννης ήταν μόλις 37 ετών.

Ο δημοσιογράφος Γιώργος Κορωναίος σε ρεπορτάζ, στην εφημερίδα «Προοδευτική Αλλαγή» που δημοσιεύθηκε την επόμενη μέρα της εκτέλεσης, περιγράφει τις τελευταίες στιγμές: «Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των οκτώ μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη. «Νίκο, σήκω». Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει: «Πάμε για καθαρό αέρα;». «Ναι», του απαντά, «σας πάνε για εκτέλεση»».

Ηταν Κυριακή, μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί κατά της διάρκεια της Κατοχής δεν έκαναν εκτελέσεις. Στις 4 τα χαράματα το τότε κράτος της Ελλάδας προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα. Μετά από δύο «καλά οργανωμένες» δίκες με τις κατηγορίες της «προδοσίας» και της «κατασκοπείας», κατά τη διάρκεια των οποίων ο Μπελογιάννης μετέτρεψε το εναντίον του Στρατοδικείο σε πεδίο κατηγορίας των κατηγόρων του, μαζί με τους τρεις συντρόφους του πέρασαν στην Ιστορία. Μετά την πολιτική δολοφονία του ο Πολ Ελιάρ έγραψε: «Ο Μπελογιάννης είναι νεκρός. Δεν θυσίασε τίποτα απ’ την τιμή και την ελπίδα μας για ένα αύριο φωτεινό. Χαμογελούσε…». Και ο Γιάννης Ρίτσος, από τον Αϊ-Στράτη που ήταν εξόριστος γράφει στον «Ανθρωπο με το γαρύφαλλο»: «Ο Μπελογιάννης μάς έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ΄ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ’ ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει…».

Δυνατότερα από τον ήχο των όπλων των εκτελεστών του έμειναν τα λόγια του: «Αγωνιζόμαστε για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο, για να δημιουργήσουμε νέους χρόνους κι εποχές, στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων. Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας».

Καθιερώνοντας ένα σύμβολο

Ο τύπος και τα χρώματα (κυανό και λευκό) της εθνικής σημαίας καθιερώθηκαν τον Ιανουάριο του 1822 στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου. Στις 15 Μαρτίου του ίδιου χρόνου το Εκτελεστικό Σώμα (Κυβέρνηση), που είχε αναλάβει την προσωρινή διοίκηση της Ελλάδας, όρισε με το Διάταγμα 540 τρεις τύπους σημαιών: μία σημαία ξηράς και δύο θαλάσσης, μία για το πολεμικό και μία για το εμπορικό ναυτικό. Η σημαία της ξηράς είχε σχήμα τετράγωνο, κυανό και έφερε έναν λευκό σταυρό που κάλυπτε όλη της την επιφάνεια. Οι σημαίες της θαλάσσης είχαν την ίδια μορφή που διαθέτει η σημερινή εθνική σημαία. Μοναδική διαφορά στη σημαία του εμπορικού ναυτικού ήταν η αντιστροφή των χρωμάτων (κυανό αντί λευκού) στη θέση του σταυρού. Η σημαία των εμπορικών πλοίων εξομοιώθηκε με εκείνη των πολεμικών το 1828, όταν αναγνωρίστηκε ότι τα εμπορικά πλοία είχαν λάβει μέρος στον αγώνα ως πολεμικά. Η εθνική σημαία τροποποιήθηκε έκτοτε αρκετές φορές, κυρίως ως συνέπεια των πολιτειακών μεταβολών, χωρίς όμως να μεταβληθεί ριζικά. Το 1833 προστέθηκε στις σημαίες του στρατού ξηράς και του πολεμικού ναυτικού ο βαυαρικός θυρεός ο οποίος διατηρήθηκε μέχρι την ανατροπή του Οθωνα τον Οκτώβριο του 1862. Με την άφιξη του Γεωργίου Α΄ το 1863 περιελήφθη στις σημαίες των ανωτέρω σωμάτων το στέμμα, το οποίο παρέμεινε μέχρι τη μεταπολίτευση του 1924.

Οι πολεμικές σημαίες που ισχύουν σήμερα είναι για το Ναυτικό η εθνική σημαία και για τον Στρατό ξηράς και την Πολεμική Αεροπορία ο τύπος της ορθογώνιας κυανής με τον λευκό σταυρό που εκτείνεται μέχρι τις πλευρές της χωρίζοντάς την σε τέσσερα ίσα τμήματα. Στο κέντρο του σταυρού, η σημαία του στρατού ξηράς φέρει την εικόνα του Αγίου Γεωργίου, η δε σημαία της αεροπορίας την εικόνα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.

Οι βάσεις για τον ΟΗΕ και την ειρήνη

Στον 20ό αιώνα δύο φορές συγκροτήθηκαν Διεθνείς Οργανισμοί ύστερα από πολέμους προκειμένου να εξασφαλιστεί η ειρήνη στη βάση της διεθνούς ασφάλειας. Μετά τον Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο ιδρύθηκε η Κοινωνία των Εθνών και μετά τον Β’ Παγκόσμιο τα Ηνωμένα Εθνη. Ο ΟΗΕ επισήμως ιδρύθηκε στις 26 Ιουνίου 1945, αλλά το όνομά του είχε «κατοχυρωθεί» την 1η Ιανουαρίου 1942. Τότε, στην Ουάσιγκτον, εκπρόσωποι από 26 συμμαχικά κράτη που πολεμούσαν κατά των Δυνάμεων του Αξονα συναντήθηκαν για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στον Χάρτη του Ατλαντικού με την υπογραφή της «Διακήρυξης από τα Ηνωμένα Εθνη». Βασικό στοιχείο του συμφώνου ήταν ότι οι συμβαλλόμενοι αναλάμβαναν την υποχρέωση να διεξαγάγουν συλλογικά τον αγώνα τους ενάντια στις δυνάμεις του Αξονα και τη δέσμευση να μη συνάψουν μια χωριστή ειρήνη μετά το τέλος του πολέμου. Συμφώνησαν επίσης τον λεγόμενο Χάρτη του Ατλαντικού και τα βασικά χαρακτηριστικά μιας μεταπολεμικής ειρηνευτικής κατάστασης.