Αν τα κριτήρια για τη συμμετοχή στην Οικονομική και Νομισματική Ενωση περιελάμβαναν και το ποσοστό στα τρίποντα, η Ελλάδα θα είχε από τώρα εξασφαλισμένη τη θέση της στην παρέα τού ευρώ. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία! Και δεν είναι τυχαίο… Διότι αυτή η χώρα μπορεί να έπεται σε όσα οι άλλοι θεωρούν σπουδαία, αλλά προηγείται σταθερά σε αυτό που η ίδια θεωρεί σοβαρό: το μπάσκετ.


Δέκα χρόνια τώρα η Ελλάδα κατόρθωσε να γίνει μια μικρή υπερδύναμη εκεί όπου πραγματικά προσπάθησε. Στον τομέα όπου εργάστηκε σκληρά, όπου αφιέρωσε χρόνο, κόπο και χρήματα. Εκεί όπου έδειξε ικανότητες, διπλωματία και ψυχή. Εκεί όπου δούλεψε με μεράκι. Για σκεφτείτε το λίγο… Δεν υπάρχει καμιά κληρονομικότητα που να καθιστά έναν λαό ικανό στα τρίποντα και στα ριμπάουντ αλλά ανίκανο στον πληθωρισμό και στα ελλείμματα. Ο τομέας όπου θα διαπρέψει και ο τομέας όπου θα υστερήσει είναι καθαρά θέμα επιλογής και προσπάθειας.


Η εύκολη εξήγηση είναι ότι στο μπάσκετ διαπρέπουμε επειδή στην Ελλάδα εισήχθη και δοξάστηκε ως άθλημα από τον Παναθηναϊκό. Το 1919, επιστρέφοντας από τη Διάσκεψη Ειρήνης στο Παρίσι, ο Γ. Καλαφάτης έφερε μαζί του και το μπάσκετ. Εφτιαξαν μια ομάδα στον Παναθηναϊκό και είπαν στους υπόλοιπους «κοιτάτε τώρα να δείτε ένα καινούργιο πράγμα!». Και είδαν… Εκτοτε με το άθλημα αυτό ασχολήθηκαν στην Ελλάδα και ορισμένα άλλα σωματεία του βουνού και της θάλασσας με αποτελέσματα ανάλογα των δυνατοτήτων εκμάθησης και αφομοίωσης που διαθέτουν.


Η δύσκολη εξήγηση είναι ότι στο μπάσκετ διαπρέπουμε επειδή εκεί προσπαθήσαμε να διαπρέψουμε, επειδή εκεί δεν μας αρέσει η ήττα. Ο συλλογισμός είναι εξαιρετικά απλός. Το μπάσκετ μάς κάνει υπερήφανους. Η οικονομία μάς φέρνει ντροπή. Είμαστε εξίσου υπεύθυνοι και για το ένα και για το άλλο. Θεωρούμε αυτονόητο να κερδίσουμε τη Γαλλία στο Ευρωμπάσκετ αλλά δεν μας απασχολεί αν η ίδια Γαλλία μάς παίρνει τα εσώρουχα στην ΟΝΕ. Αγωνιζόμαστε να μαζέψουμε ένα ριμπάουντ (αυτοί στο γήπεδο και όλοι εμείς από την τηλεόραση…) αλλά μόλις είναι να μαζέψουμε κανένα έλλειμμα ή κανένα φόρο αρχίζουμε όλοι να σφυρίζουμε αδιάφορα ή να γκρινιάζουμε ή να βρίζουμε τον υπουργό.


Οι Ελληνες, λέει, είναι υπερήφανος λαός. Μα, αν ήταν υπερήφανος, δεν θα το ‘δειχνε μόνο στο μπάσκετ αλλά και στην Ολυμπιακή Αεροπορία και στα ΕΛΤΑ και στο υπουργείο Δημοσίων Εργων και στο Γενικό Κρατικό. Δεν μπορείς να είσαι αλλού υπερήφανος και αλλού ξεφτιλισμένος! Γιατί λοιπόν αυτή η διάκριση; Γιατί ο ελληνικός λαός θεώρησε κάποια στιγμή ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό να κερδίζεις στο Ευρωμπάσκετ αλλά λιγότερο σημαντικό να κερδίζεις στο ευρώ;


Πολλοί θεωρούν ότι, σε αντίθεση με το Ευρωμπάσκετ, το ευρώ είχε την ατυχία να μπλέξει με την πολιτική. Είναι μια εξήγηση… Δεν θα βρεις κανέναν Ελληνα που να πιστεύει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να πάρει το χρυσό μετάλλιο. Αντιθέτως, τρία μόλις χρόνια πριν από το 2000, εξακολουθούν να κυκλοφορούν διάφοροι βαρύγδουποι φιρφιρίκοι που διακηρύσσουν ότι η Ευρώπη υπονομεύει την εθνική μας υπόσταση, ότι ζούμε σε καθεστώς μονόπλευρης λιτότητας, ότι τα βάρη τα σηκώνουν οι εργαζόμενοι ­ δηλαδή, ποιοι πρέπει να τα σηκώσουν; οι άνεργοι; ­ και ότι γενικώς ο τόπος διαθέτει και άλλη προοπτική πέραν της ευρωπαϊκής. Ισως την κεντροασιατική ή τη βορειοαφρικανική…


Και όλα αυτά δωρεάν. Σκεφθείτε τι θα συνέβαινε σε ένα γεμάτο ΟΑΚΑ ή σε ένα γεμάτο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας αν ξαφνικά πεταγόταν ένας και φώναζε ότι πρέπει να χάσουμε. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του! Στην οικονομία όμως ή στην πολιτική υπάρχουν καθημερινά δεκάδες απίθανοι που μας ζητούν να χάσουμε, να μείνουμε πίσω, να παραμείνουμε ξεφτίλες και τους αντιμετωπίζουμε απαθώς, λες και μιλάνε για κάποιους άλλους και όχι για εμάς τους ίδιους.


Είναι αλήθεια ότι το μπάσκετ προσφέρει τηλεοπτικό θέαμα, κάτι που δεν ισχύει με την οικονομία. Αλλο να βλέπεις τον Παπανικολάου να καρφώνει με τους Λιθουανούς και άλλο να ακούς τον Καστανίδη να καρφώνει τη Βάσω. Το τηλεοπτικό θέαμα όμως εξελίσσεται. Ξαφνικά ανακαλύψαμε τα «ριάλιτι σόου» όπου πάει ο κάθε ψωνισμένος και λέει τον πόνο του. Γιατί να μην καθιερώσουμε τα «εκόνομι σόου» όπου θα πηγαίνει ο κάθε υπουργός να λύνει τις διαφορές με τους συναδέλφους του; Ούτως ή άλλως, δημοσίως τσακώνονται…


Γι’ αυτό, επιμένω, είναι θέμα επιλογής και προτεραιότητας. Δεν έχουμε παρά να πάρουμε στα σοβαρά την οικονομία, όπως πήραμε και το μπάσκετ. Και να δουλέψουμε στην οικονομία, όπως δουλέψαμε στο μπάσκετ. Ισως τα αποτελέσματα να μην εξασφαλίζουν τον αυθόρμητο λαϊκό ενθουσιασμό ή τους υψηλότερους δείκτες τηλεθέασης. Είναι βέβαιο όμως ότι θα ζήσουμε πολύ καλύτερα σε μια πολύ καλύτερη χώρα. Ακόμη και αν δεν πάρουμε την κούπα…