Στις αρχές του ερχόμενου μήνα, ο Πρωθυπουργός και ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θα μιλήσουν στη Θεσσαλονίκη για τις προοπτικές ανάπτυξης της χώρας. Ο πρώτος, από θέσεως ισχύος και με δυνατότητες εφαρμογής των σχεδίων (αν βεβαίως τηρηθούν οι υποσχέσεις)· ο δεύτερος, για να επισημάνει τις παραλείψεις και τα σφάλματα των δυόμισι χρόνων της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία και για να εκθέσει το πρόγραμμά του.
Ας ελπίζομε πως θα εστιάσουν και οι δύο τα επιχειρήματά τους στον αναπτυξιακό τομέα που είναι ο πιο νευραλγικός για την αυριανή Ελλάδα, οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά: την Εκπαίδευση. Οποια χώρα δεν επενδύει στις δυνάμεις των νέων καταδικάζει το ίδιο της το μέλλον.
Τον τελευταίο χρόνο, οι διαμάχες Κυβέρνησης – Αντιπολίτευσης, καθώς και Κυβέρνησης – Διδασκόντων και Διδασκομένων, επικεντρώθηκαν κυρίως σε διαδικαστικές μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν υπογράμμισαν αρκετά το βασικό πρόβλημα της Ελληνικής Παιδείας: την Αποδοτικότητα!
Είναι γνωστό πως νέοι απόφοιτοι ανωτάτων σχολών είτε παραμένουν άνεργοι είτε καταφεύγουν σε λύσεις ανάγκης ως οδηγοί αυτοκινήτων, σερβιτόροι κ.ά. Ετσι πάνε χαμένα τα χρόνια των σπουδών, καθώς είναι δύσκολο να επανέλθεις στην επιστήμη σου ύστερα από παρένθεση ετών… Υπάρχει όμως και μια άλλη επίπτωση: Δεν βοηθείται η ανάπτυξη του τόπου, οικονομική, κοινωνική και εθνική.
Φλυαρούμε συχνά για ανταγωνιστικότητα, χωρίς να αναγνωρίζομε στην πράξη την ανάγκη θωράκισης των νέων με γνώσεις που θα τους καταστήσουν αύριο παράγοντες ανάπτυξης και ανταγωνισμού προς τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δηλαδή τους εταίρους μας. Και δεν εννοούμε μόνο χώρες μεγάλες σαν την Αγγλία, τη Γαλλία ή τη Γερμανία, μα και άλλες, με μεγέθη πληθυσμικά πλησιέστερα προς την Ελλάδα, που πέτυχαν την «Επένδυση στο Μέλλον», όπως η Φινλανδία, η Ιρλανδία και άλλες.
Βεβαίως η ανάγκη συνεχούς προσαρμογής σπουδών και σπουδαστών στις ανάγκες των καιρών δεν αποτελεί μόνον ελληνικό φαινόμενο. Σε πρόσφατα άρθρα στον ευρωπαϊκό Τύπο επισημαίνεται η ανάγκη αυτή. Παραθέτομε εδώ δύο εδάφια από άρθρο γαλλικής εφημερίδας, με αιτιάσεις που θα μπορούσαν κάλλιστα να ισχύσουν και για τα καθ’ ημάς:
Επιτρέπομε σε νέους σπουδαστές να επιλέγουν τομείς που δεν αντιστοιχούν στις αναπτυξιακές ανάγκες της Γαλλίας. H αδυναμία για έναν έγκαιρο προσανατολισμό, ιδίως στο ξεκίνημα των πανεπιστημιακών σπουδών, ευνοεί επιλογές γοητευτικές (Ψυχολογία, Ιστορία της Τέχνης, Αρχαιολογία κ.ά.) που δεν εξασφαλίζουν πάντα στον απόφοιτο την επαγγελματική απασχόληση.
Πολλές χιλιάδες νέοι ακολουθούν δρόμους χωρίς κατάληξη πρακτική. Στις αρχές του 21ου αιώνα, η χώρα μας εμφανίζεται ανίκανη να κάνει τις σωστές επενδύσεις στην κατάρτιση των νέων. Εδώ και χρόνια, οι διαδοχικές κυβερνήσεις δεν κατάφεραν να κερδίσουν τη μάχη για την παροχή γνώσεων, προσαρμοσμένων στα σημερινά αναπτυξιακά δεδομένα και στις δυνατότητες απορρόφησης της αγοράς εργασίας.
Στην Ελλάδα, ποιον σχεδιασμό και τι προτάσεις συγκεκριμένες έχουν μελετήσει Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση;
