Οταν η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το βραβείο Νομπέλ για το 2018 στην πολωνή πεζογράφο Ολγα Τοκάρτσουκ ανέφερε ως magnum opus το μυθιστόρημά της Τα βιβλία του Ιακώβ, που πρωτοκυκλοφόρησε το 2014. Η Τοκάρτσουκ είχε καθιερωθεί από πριν ως μια από τις σημαντικότερες συγγραφείς της Ευρώπης. Αυτό το βιβλίο όμως θα το χαρακτήριζε κανείς μνημειώδες. Ηταν κατά έναν τρόπο η ευρωπαϊκή απάντηση στις προερχόμενες από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού θεωρίες για τον «θάνατο του συγγραφέα». Και η καλύτερη απόδειξη πως η μυθιστορηματική φόρμα έχει απίστευτες δυνατότητες όταν τη χειρίζεται ένας/μία συγγραφέας με το ταλέντο της Τοκάρτσουκ. Ικανή να ενσωματώσει δοκιμιακά στοιχεία (όπως είχε κάνει παλαιότερα ο Κούντερα), αλλά και κατακτήσεις της ταξιδιογραφίας, χωρίς εν τούτοις να παραβιάζει βασικές αφηγηματικές αρχές, δηλαδή να μη γράφει ερήμην του αναγνώστη.
Η Τοκάρτσουκ έχει επιτύχει εδώ να δημιουργήσει μια δική της περίπλοκη φόρμα, κρατώντας όμως από την αρχή ως το τέλος τον αναγνώστη στη σελίδα. Η αφήγηση είναι καταιγιστική. Κατάφερε ακόμη να πάρει το ιστορικό μυθιστόρημα και να το μεταφέρει στην περιοχή του μύθου. Κι αυτό βγάζοντας από το περιθώριο ένα πραγματικό πρόσωπο, τον Ιακώβ Λεϊμπόβιτς Φρανκ, στα μέσα του 18ου αιώνα, σπουδαστή των καβαλιστικών θεωριών που φτάνει από τη Σμύρνη στη μικρή πολωνική πόλη Ροχάτιν για να αναστατώσει με τις θεωρίες του την εβραϊκή κοινότητα της χώρας, να αποκτήσει φανατικούς οπαδούς, να προκαλέσει το ενδιαφέρον βασιλιάδων, ηγεμόνων και αυτοκρατόρων, και έπειτα από μια περιπετειώδη και συναρπαστική ζωή να πεθάνει ως πλούσιος ευγενής σε ένα κάστρο της Γερμανίας περιστοιχισμένος από τους οπαδούς του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
