ΕΝΑ σπουδαίο από πολλές απόψεις και όψεις άθλημα, η Πετόσφαιρα – ας θυμόμαστε το ελληνικό όνομά της – οδεύει στην παρουσία του στον ελλαδικό χώρο επί έναν αιώνα. Πρωτοπαίχθηκε στην ελληνική Σμύρνη το 1919 (με πρωτοβουλία της ΧΑΝ μέσω των ελληνικών στρατευμάτων). Ηδη έχουμε έναν τύπο πρωταθλήματος βόλεϊ στη Σμύρνη το ίδιο έτος με νικητήρια την ομάδα του Πανιωνίου ΓΣΣ. Η είσοδός του στην Ελλάδα συνδυάζεται με τα τραγικά γεγονότα της μικρασιατικής καταστροφής του 1922, όπως διαβάζουμε στο πολύ σημαντικό βιβλίο δύο ειδημόνων, των Νίκου Μπεργελέ και Αλκινόης Κατσικαδέλλη («Η Πετόσφαιρα στην Ελλάδα», Αθήνα 1986).
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ να αποτελέσει το έναυσμα μιας συντονισμένης προσπάθειας για την ανάπτυξη του αθλήματος στις διαστάσεις που αξίζει να έχει. Ευελπιστούμε ότι η Ομοσπονδία θα έχει την πρωτοβουλία, τώρα μάλιστα που οι εθνικές ομάδες ανδρών και γυναικών κερδίζουν επάξια διεθνή θέση στην παγκόσμια αθλητική κοινότητα. Στο βόλεϊ δεν είναι εύκολο να βρεις ψεγάδι, κι αυτό ας το προσέξουν οι βασικά ενδιαφερόμενοι, οι γονείς. Ενας παλιός πρωταγωνιστής του αθλήματος, ο Ι. Λεβαντίνος, είχε καταγράψει με ακρίβεια τα συστατικά του αθλήματος: «Πρόκειται για ένα από τα ωραιότερα αθλήματα που αναπτύσσει ΟΛΕΣ τις σωματικές ικανότητες αλλά απαιτεί και πνευματική ετοιμότητα, ταχύτητα, αντοχή, ευκαμψία, μυϊκή ελαστικότητα, γρήγορες αντιδράσεις και άλλα πλεονεκτήματα όπως η αντίληψη».
ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ οι ρίζες του ο αγώνας μεταξύ των ομάδων του Πανιωνίου και του Αμερικανικού Κολλεγίου (νίκησε ο πρώτος) σε ένα τουρνουά που ήταν ορόσημο ιστορικής σημασίας με οκτώ ομάδες, μεταξύ των οποίων αμερικανικών και αγγλικών σχολείων και μία τουρκική, στο κατάμεστο γήπεδο της ΧΑΝ Σμύρνης. Οι αθλητές του Πανιωνίου με επικεφαλής τον πολυδιάστατο Δημητρό Καραμπάτη αποτέλεσαν μαγιά για την ανάπτυξη του αθλήματος και στην ελεύθερη Ελλάδα με πρωτομάστορα τον σπουδαίο καθηγητή Φυσικής Αγωγής Αθανάσιο Λευκαδίτη. Στην πρωτοπορία ο Πανελλήνιος ΓΣ και ο Εθνικός ΓΣ. Το νερό είχε μπει στ’ αυλάκι.
ΑΥΤΗ η αναδρομή σε συσχέτιση με το ιωβηλαίο του αθλήματος είχε ως παρότρυνση έναν υποδειγματικό αγώνα, που ασφαλώς τον χάρηκαν διά ζώσης όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο αθλοπαιδιών του ιστορικού Πανελληνίου αλλά και από την τηλεόραση, μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ο αγώνας ήταν αμφίρροπος (έληξε 3-2 υπέρ του Ολυμπιακού) και αξιολογείται ως ένα εξαίρετο δείγμα «ευγενούς άμιλλας» (είναι γνωστό ότι μυρίζει μπαρούτι σε κάθε αναμέτρησή τους). Οι προπονητές και οι αθλητές έδωσαν έναν καλό αγώνα και δεν έλειψαν εκδηλώσεις φιλαθλητικού πνεύματος μεταξύ των αντιπάλων. Σε τελευταία ανάλυση, «μέτρον άριστον» για το ωραίο αυτό άθλημα.
