Μια πολυπαραγοντική εξίσωση καλείται να λύσει η Ευρωπαϊκή Ενωση τα επόμενα χρόνια. Από τη μια πλευρά πρέπει να πετύχει τους περιβαλλοντικούς στόχους που έχει θέσει – με πρώτο και σπουδαίο χρονικό σταθμό το 2030. Από την άλλη, να συνδυάσει τις δράσεις αυτές με τις δημοσιονομικές προσαρμογές που οφείλει, βάσει των ευρωπαϊκών συνθηκών, να επιτελέσει έπειτα από τις «εκτροπές» που αναγκάστηκε για λόγους ανωτέρας βίας να ανεχθεί (παγκόσμια υγειονομική κρίση).
Οι ειδικοί του Ινστιτούτου Bruegel έβαλαν στα μικροσκόπια τα οικονομικά στοιχεία και τους διακηρυγμένους στόχους και διαπίστωσαν ότι δίχως αναπροσαρμογές των δεδομένων (πιθανότατα και των θεμελιωδών αρχών και κανόνων) η εξίσωση δεν λύνεται. Διότι η μεγάλη σπαζοκεφαλιά έχει να κάνει με τις δημόσιες επενδύσεις που απαιτούνται για την επίτευξη των περιβαλλοντικών στόχων και οι οποίες, αν τελικά αποφασιστούν, θα ρίξουν έξω τις προσπάθειες των εθνικών κυβερνήσεων των «27» να εξωραΐσουν τα δημόσια οικονομικά τους μετά το τέλος της πανδημίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
