Εμβληματική ηθοποιός,ακούραστη ακτιβίστρια

«Είμαι η Μάνα Κουράγιο! Φίλε μου, τα έχω δει όλα στη ζωή μου» είχε πει σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις της η Ελίζαμπεθ Τέιλορ. Το «Μάνα Κουράγιο» ίσως να μη βρίσκει τους πάντες σύμφωνους. Πόσο Μάνα Κουράγιο να ήταν μια επιχειρηματίας που μόνον τα ετήσια έσοδα από το εμπόριο των αρωμάτων της, «Passion» και «White Diamonds», έφταναν τα 200 εκατομμύρια δολάρια; Ποιος όμως μπορεί να αμφισβητήσει το ότι η Ελίζαμπεθ Τέιλορ, που γεννήθηκε στο Χάμπστεντ του Λονδίνου στις 28 Φεβρουαρίου του 1932 και 79 χρόνια αργότερα αποχαιρέτησε τον κόσμο στο Λος Αντζελες, τα είχε όντως δει όλα. Εχοντας βιώσει την πρώτη κινηματογραφική εμπειρία της στην ηλικία των 10, η Τέιλορ έγινε από πολύ νωρίς θρύλος, και όχι μόνον χάρη στην κινηματογραφική περσόνα της.

«Επική ταινία εν εξελίξει»

Το περιοδικό «People» την είχε αποκαλέσει «επική ταινία εν εξελίξει» και ο χαρακτηρισμός δεν θα μπορούσε να είναι πιο καίριος.

Πρώτον, η Τέιλορ έπαιζε σε ταινίες που έγραφαν Ιστορία – από την «Κλεοπάτρα» για την οποία υπήρξε η πρώτη ηθοποιός που πληρώθηκε με 1.000.000 δολάρια, μέχρι το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» για το οποίο κέρδισε το δεύτερο Οσκαρ της (το πρώτο ήταν για το «Ζήσαμε την αμαρτία» όπου υποδύθηκε ένα κολ γκερλ).

Δεύτερον, έκανε οκτώ γάμους και ανάμεσα στους συζύγους της ήταν ο ιδιοκτήτης ξενοδοχείων Κόνραντ Χίλτον, ο ηθοποιός και παραγωγός Μάικλ Γουάιλντινγκ (πατέρας  των παιδιών της, Κρίστοφερ και Μάικλ Τζούνιορ), ο τραγουδιστής Εντι Φίσερ και ο ηθοποιός Μάικλ Τοντ με τον οποίο έκανε τη Λίζα Τοντ Μπάρτον.

Τρίτον, είχε έναν από τους εκρηκτικότερους και πιο θυελλώδεις έρωτες στην ιστορία της σόου μπίζνες με τον ουαλό ηθοποιό Ρίτσαρντ Μπάρτον. Παντρεύτηκαν και χώρισαν δύο φορές. Παντρεύτηκαν το 1964, αμέσως μετά τη γνωριμία τους στα γυρίσματα της «Κλεοπάτρας» (ο Μπάρτον υποδύθηκε τον Μάρκο Αντώνιο), χώρισαν το 1974, ξαναπαντρεύτηκαν το 1975 και χώρισαν μια και καλή το 1976! «Η καλύτερη περίοδος της ζωής μου» είπε ενώ ο Μπάρτον είχε πια πεθάνει «ήταν όταν παντρεύτηκα τον Ρίτσαρντ και ζούσαμε σαν τσιγγάνοι».

Τέταρτον, όταν αποφάσισε να σταματήσει τον κινηματογράφο, το έκανε στ’ αλήθεια.

Και πέμπτον, τα τελευταία 30 περίπου χρόνια της ζωής της υπήρξε τόσο πολύ αφοσιωμένη στις δραστηριότητες ακτιβισμού που τελικά σήμερα πολύς κόσμος τη θυμάται πρώτα ως ακτιβίστρια και εν συνεχεία ως ηθοποιό. Οταν το 1999 δεν παρευρέθηκε στην 75η τελετή απονομής των Οσκαρ διαμαρτυρόμενη για τον πόλεμο στο Ιράκ, έγινε θέμα.

Η εκστρατεία κατά του AIDS

Οι φιλανθρωπικού χαρακτήρα προτεραιότητες της Τέιλορ ξεκίνησαν το 1985, τη χρονιά που ο Ροκ Χάντσον, στενότατος φίλος της και συμπρωταγωνιστής της στον «Γίγαντα» με τον Τζέιμς Ντιν, έγινε η πρώτη διασημότητα που πέθανε από τη νόσο του AIDS. Από την πλευρά της, η Τέιλορ ήταν η πρώτη διασημότητα που μέσω προσωπικής «σταυροφορίας» της κατόρθωσε να συγκεντρώσει το αμύθητο ποσό των 50 εκατομμυρίων δολαρίων για την καταπολέμηση της μάστιγας του 20ού αιώνα. «Σε μια εποχή που ο περισσότερος κόσμος φοβόταν να αγγίξει ανθρώπους που έπασχαν από AIDS, η Ελίζαμπεθ πήγαινε στα νοσοκομεία και φιλούσε τους ασθενείς» είχε πει για την Τέιλορ το 1999 ο προσωπικός κομμωτής και στενός φίλος της Χοσέ Εμπερ. Οι δραστηριότητες της φιλανθρωπικής εταιρείας που ίδρυσε, Cinema Against Aids (Κινηματογράφος εναντίον Aids), συνεχίζονταν με αμείωτους ρυθμούς. «Αν τα λεφτά δεν είναι για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, τότε γιατί είναι;» είχε αναρωτηθεί στο φεστιβάλ των Κανών το 2001 στο πλαίσιο της συγκεκριμένης καμπάνιας της.

Οι μάχες και η αγοραφοβία

Σε ό,τι αφορά τη δική της υγεία, η Ελίζαμπεθ Τέιλορ έζησε δύσκολα χρόνια αλλά ήταν μαχήτρια. Εκτός από τις αρκετές εισαγωγές της στην κλινική αποτοξίνωσης Betty Ford, έκανε αρθροπλαστικές ισχίου το 1994 και το 1995 ενώ το 1997 της αφαιρέθηκε όγκος από τον εγκέφαλο. Δύο από τους στενότερους φίλους της – ο ατζέντης Τσεν Σαμ και ο ηθοποιός Ρόντι Μακ Ντάουελ – πέθαναν από την επάρατη νόσο και ο τελευταίο σύζυγός της, Λάρι Φορτένσκι, με τον οποίο γνωρίστηκε στην Betty Ford και από τον οποίο χώρισε το 1996, παραλίγο να σκοτωθεί μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. «Για ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου έγινα αγοραφοβική» είπε στο «People» το 1999. «Εχω ένα υπέροχο δωμάτιο και απλώς βούλιαζα όλο και πιο βαθιά στα παπλώματα Pοrthault μου».