ΟΤΑΝ ο Πιερ ντε Κουμπερτέν διαλαλούσε ότι «η τέλεσις των Ολυμπιακών Αγώνων θα διενεργείτο, εκ διαδοχής, εν ταις μεγάλαις πρωτευούσαις της οικουμένης (ΣΗΜ.: με προοπτική το Παρίσι-1900, την έδρα του ολυμπισμού) αλλά προτάσει του Κ. Βικέλα ωρίσθησαν αι Αθήναι το 1896», ασφαλώς θα απέφευγε να σκεφθεί τις ματαιώσεις των μελλοντικών επιλογών των ολυμπιακών πόλεων. Πάντως ο ίδιος έζησε την πρώτη ματαίωση, αυτή των Ολυμπιακών του Βερολίνου το 1916 λόγω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (οι Αγώνες αυτοί έγιναν μετά από τριάντα χρόνια – ζώντος το Κουμπερτέν – ως εντυπωσιακό προανάκρουσμα του Ναζισμού). Ο Κουμπερτέν δεν ζούσε το 1938 για να γευθεί τη ματαίωση εξαιτίας δύο πολέμων. Βασικά της διοργανώτριας Τόκιο (1940) εξαιτίας του αποκαλούμενου σινο-ιαπωνικού πολέμου και στη συνέχεια την κατάθεση της διαδοχής από το Ελσίνκι λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (και οι τρεις πρωτεύουσες οργάνωσαν Ολυμπιακούς δεκαετίες αργότερα, 1936, 1952, 1964).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
