Η εφημερίδα αυτή, που συμπλήρωσε εφέτος έναν αιώνα ζωής, δεν προέκυψε τυχαία. Γεννήθηκε μέσα στην αντάρα μιας διχαστικής περιόδου της ελληνικής ιστορίας, με οξυμμένα τα πολιτικά πάθη, απότοκο του Εθνικού Διχασμού, λίγο πριν από τη μικρασιατική καταστροφή. Τότε γεννήθηκε το «Ελεύθερον Βήμα». Από μια ομάδα διακεκριμένων βενιζελικών με επικεφαλής τον Δημήτριο Λαμπράκη.
Αισθάνομαι υπερήφανος γιατί συνεργάζομαι με αυτήν την εφημερίδα τα τελευταία τριάντα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή!
Την επιθυμία να αρθρογραφήσω στο «Βήμα» την είχα πολύ πριν. Καταλύτης, όμως, στάθηκε η γνωριμία μου με τον αξέχαστο Νίκο Αλεξίου, έναν ευπατρίδη της δημοσιογραφίας, που με ενθάρρυνε και μετέφερε ο ίδιος τα πρώτα κείμενά μου στην εφημερίδα (βλ. «Το Βήμα της Κυριακής», 2.3.1997, σ. Α18).
Στις 21 Ιουλίου 1992 πέρασα το κατώφλι της Χρ. Λαδά 3 και συναντήθηκα με τον Σταύρο Ψυχάρη. Εκεί αποφασίστηκε η τακτική συνεργασία μου με «Το Βήμα» που άρχισε από τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Κρατώ ως πολύτιμη ανάμνηση την κάρτα με τον λογότυπο του «Βήματος» που μου έδωσε, πάνω στην οποία έγραψε ονόματα και τηλέφωνα επικοινωνίας…
Με παρέπεμψε, στη συνέχεια, στον Γιάννη Πρετεντέρη, αρχισυντάκτη τότε στις «Νέες Εποχές», ο οποίος έχει ήδη παρουσιάσει το σπουδαίο αυτό εγχείρημα με ενάργεια και γλαφυρότητα («Το Βήμα της Κυριακής», 19.2.2017, σ. 23). Κατά την άποψή μου, το ένθετο αυτό ήταν για «Το Βήμα της Κυριακής» η «μικρὰ ζύμη» που «ὅλον τὸ φύραμα ζυμοῖ» (προς Γαλάτας, 5.9)…
Μετά από κάποια χρόνια τον Γ. Πρετεντέρη διαδέχθηκε η Ελένη Βουλτσίδου. Η απρόσκοπτη και ανέφελη συνεργασία μου και με τους δύο, οδήγησε σε μια ειλικρινή φιλία που διαρκεί ακόμα. Τους οφείλω πολλά.
Η αρθρογραφία μου σε αυτήν την, αιωνόβια πλέον, εφημερίδα υπήρξε και ένα σπουδαίο σχολείο για μένα. Με έμαθε να πειθαρχώ τις σκέψεις μου και να τις εκθέτω μέσα σε έναν συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, πράγμα καθόλου εύκολο, ιδίως για επιστημονικά ζητήματα
Η αρθρογραφία μου σε αυτήν την, αιωνόβια πλέον, εφημερίδα υπήρξε και ένα σπουδαίο σχολείο για μένα. Με έμαθε να πειθαρχώ τις σκέψεις μου και να τις εκθέτω μέσα σε έναν συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, πράγμα καθόλου εύκολο, ιδίως για επιστημονικά ζητήματα. Αυτό προϋποθέτει βαθιά γνώση του θέματος που πραγματεύεσαι και απλοποίησή του, χωρίς να απολέσει κάτι από τη ουσία του, ώστε να καταστεί προσιτό στον μέσο αναγνώστη της συγκεκριμένης εφημερίδας.
Εκείνο που έχει ανεξίτηλα εγχαραχθεί στη μνήμη μου, από την εποχή της Χρ. Λαδά, είναι οι μεσημβρινές συγκεντρώσεις για φαγητό, στον τελευταίο όροφο του κτιρίου, όλων των αρθρογράφων με τον Διευθυντή της εφημερίδας και διευθυντικά στελέχη του ΔΟΛ. Ηταν μια ευκαιρία για αλληλογνωριμία και συζητήσεις, στις οποίες εμείς οι, τότε (φευ), νεότεροι αποθαυμάζαμε τα «ιερά τέρατα» της εποχής εκείνης…
Μετά ήρθε η εποχή της Μιχαλακοπούλου και ακολούθησαν οι δύσκολες μέρες πριν από τη θύελλα. Βάλαμε πλάτη, οι περισσότεροι, για να κρατηθεί «Το Βήμα» ζωντανό.
Προσδοκία μου είναι να παραμείνει η εφημερίδα αυτή, και στα χρόνια που έρχονται, ένα πραγματικά ελεύθερο βήμα, όπως δήλωνε και η αρχική της ονομασία!