Πενήντα πέντε ημέρες έως τις εκλογές της 26ης Μαΐου δεν είναι ούτε μικρό ούτε μεγάλο διάστημα. Είναι όμως αρκετό για να απαντηθούν μερικές βασικές απορίες.

Απορία πρώτη. Κατ’ αρχήν θα επιμείνει ο Πρωθυπουργός στην προδιάθεσή του να κάνει βουλευτικές εκλογές τον Οκτώβριο;

Αν επιμείνει, θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους για να διαχειριστεί το αποτέλεσμα του Μαΐου. Εύκολο αν το αποτέλεσμα αποδειχτεί καλό. Ελεγχόμενο αν δεν αποδειχτεί καταστροφικό. Αλλά ασήκωτο αν το αποτέλεσμα είναι εκείνο που προδιαγράφουν οι δημοσκοπήσεις.

Αν δεν επιμείνει, θα ψηφίσουμε τον Μάιο για όλα – αν και όχι την ίδια Κυριακή: είναι δύσκολο τεχνικά να στηθούν τόσες κάλπες ταυτοχρόνως, να βρεθούν τόσες εφορευτικές επιτροπές, να ψηφίσει ο κόσμος χωρίς υπέρμετρη ταλαιπωρία, να καταμετρηθούν τόσα ψηφοδέλτια και τόσοι σταυροί χωρίς παρατράγουδα…

Υπ’ όψιν ότι τα περιθώρια του Πρωθυπουργού να αποφασίσει τι θα κάνει τελικά είναι περίπου έως το Πάσχα.

Απορία δεύτερη. Αν επιλέξει το σενάριο του Οκτωβρίου για τις βουλευτικές εκλογές, με ποια ατζέντα θα γίνουν οι εκλογές του Μαΐου;

Η ατζέντα της ΝΔ είναι σαφής: δημοψήφισμα «μαυρίστε τον Τσίπρα!». Η ατζέντα, αντιθέτως, της κυβέρνησης είναι απροσδιόριστη.

Για την ακρίβεια, ζητεί μια ψήφο επιβράβευσης για επιτυχίες τις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν της αναγνωρίζει. Αλλά τότε γιατί να την ψηφίσουν και μάλιστα σε μια εκλογή που δεν περιέχει το δίλημμα της εξουσίας;

Υπ’ όψιν πως ούτε σε αυτό το ερώτημα τα χρονικά περιθώρια της κυβέρνησης είναι απεριόριστα. Μάλλον έχει ήδη καθυστερήσει να καθορίσει την ατζέντα της.

Απορία τρίτη. Σε ποιο ερώτημα θα απαντήσουν οι Ελληνες ψηφίζοντας τον Μάιο;

Αν επικρατήσει το ερώτημα που θέτει ο Μητσοτάκης, τότε η ήττα της κυβέρνησης κινδυνεύει να αποδειχτεί συντριπτική.

Αν πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θελήσει να αποφύγει το δίλημμα, θα πρέπει κάτι άλλο να προτείνει. Εως τώρα δεν προτείνει τίποτα πειστικό κι όσα συλλαβίζει (Ακροδεξιά, προοδευτική συμμαχία κ.λπ.) δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία.

Υπ’ όψιν ότι οι δημοσκοπήσεις έως τώρα καταγράφουν μια μάλλον σαφή επικράτηση του ερωτήματος που θέτει ο Μητσοτάκης.

Απορία τέταρτη. Εχει περιθώρια ανάκαμψης ο ΣΥΡΙΖΑ έως τις 26 Μαΐου;

Πότε μην πεις ποτέ. Αλλά ο τελευταίος που το πέτυχε λεγόταν Λάζαρος, συνέβη στην Ιουδαία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια και τον βοήθησε ο Ιησούς Χριστός αυτοπροσώπως.

Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει για το «λιγότερο κακό» αποτέλεσμα. Δεν ξέρω ποιο είναι αυτό, ούτε αν και πώς θα το πετύχει.

Το βέβαιο είναι πως έως τώρα περισσότερο βουλιάζει παρά απογειώνεται. Η οικονομία λιμνάζει. Οι Πρέσπες αποδεικνύονται ασήκωτο βαρίδι. Ακόμη και η συγκρότηση του ευρωψηφοδελτίου με τις περιπτώσεις Λοΐζου και Κόκκαλη εξελίχθηκε περίπου σε Βατερλό.

Απορία πέμπτη. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει ακόμη και χάνοντας;  

Ναι, θα μπορούσε. Υπό την προϋπόθεση ότι οι άλλοι θα χάσουν περισσότερο. Στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Πολύ δύσκολα θα απειληθεί η καθαρή πρώτη θέση της ΝΔ. Και η ψαλίδα ΣΥΡΙΖΑ – ΚΙΝΑΛ θα είναι μάλλον μικρότερη από το 2012.

Διότι τελικά το βασικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι στρατηγικό και απλό ταυτοχρόνως. Για ποιον λόγο ζητεί να τον ψηφίσουν;     

Αν θέλει να τον επιβραβεύσουν, δεν έχει πείσει πολλούς ότι αξίζει επιβράβευση.

Αν ζητεί να τον εμπιστευτούν, δεν νομίζω ότι η αξιοπιστία του βγάζει μάτια. Ιδίως όταν ο ίδιος έχει μπει σε μια μπερδεμένη συζήτηση με διάφορα ανυπόληπτα πρόσωπα για τη φυσιογνωμία του.

Αν προσπαθεί να υποδυθεί το ανάχωμα απέναντι στο φόβητρο της Δεξιάς, δεν βλέπω και πολλούς να τρέμουν μην έρθει ο Μητσοτάκης.

Αν όμως ούτε σε επιβραβεύουν, ούτε σε εμπιστεύονται, ούτε φοβούνται τον άλλον, τότε γιατί να σε ψηφίσουν;

Μια έκτη σοβαρή απορία στην οποία ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να βρει κάποια απάντηση μέσα στις επόμενες πενήντα πέντε ημέρες.

Ακροατήριο

Δεν θέλω να αμφισβητήσω την κυβερνητική αριθμητική, αλλά έχω την αίσθηση ότι πολύ περισσότερους Πακιστανούς μάζεψε ο Βίτσας στην Αθήνα παρά Θεσσαλονικιούς ο Πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη.

Θα μου πείτε ότι γενικά οι αίθουσες του ΣΥΡΙΖΑ δεν γεμίζουν ασφυκτικά αυτή την εποχή.

Σωστό. Αλλά πιστεύω ότι πέρα από την εποχή είναι και θέμα απλής λογικής.

Δεν νομίζω να υπάρχει σοβαρός άνθρωπος που περίμενε ποτέ να γεμίσουν οι αίθουσες με τα υπολείμματα της ΔΗΜΑΡ, τους πρόθυμους της «Γέφυρας» και όσους θεωρούν καλό πράγμα τις Πρέσπες.

Ενώ αν είχαν απευθυνθεί κατευθείαν στους Πακιστανούς, δεν ξέρω τι θα μάζευαν σε ψήφους, αλλά σίγουρα θα έκοβαν πολύ περισσότερα εισιτήρια.