Η εκλογολογία τελευταία, με τη μία ή την άλλη της μορφή, ανθεί. Μέσω αυτής, εκφράζονται αποκλειστικά τα ιδιοτελή αισθήματα και συμφέροντα συγκεκριμένων πολιτικών, αυτά δηλαδή της πολιτικής ή βουλευτικής του επιβίωσης, πέραν αυτού ουδέν. Κι αν το παραμυθένιο αφήγημα «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» που πολλάκις επαναλαμβάνεται από τους ίδιους που το κορυφώνουν, τότε το εν λόγω αφήγημα είναι κενό περιεχομένου, ένα επικίνδυνο και κακόγουστο παιχνίδι, πάντα στο όνομα «της κοινωνίας των υπευθύνων πολιτών», αμ δε.
Κάνουν πως δεν αντιλαμβάνονται ότι το ζητούμενο δεν η κοινωνία –γενικώς κι αορίστως- «των πολιτών», αλλά μια ανθρώπινη αξιοπρεπή, κοινωνικοποιημένη, κοινωνία των πολιτών. Τα διευρυμένα φαινόμενα διαφθοράς που διέπουν οριζοντίως και καθέτως το κοινωνικό φάσμα δεν λύνεται από στείρα εκλογολογία ούτε από μαινόμενους καλπολάτρες. Διαβάζοντας ανάμεσα και πάνω από τα λεγόμενά των δεν διακρίνει κανείς τίποτα, πέρα από μια κακοστημένη ίντριγκα στο όνομα μιας «ανάπτυξης» ή μιας «εξόδου από το τέλμα». Το τέλμα είναι οι ίδιοι, και αυτό που εκπροσωπούν.
