Η συλλογή Ποτέ πια εμείς είναι η δεύτερη του Διονύση Μαρίνου (Αθήνα, 1971) και το έκτο συνολικά βιβλίο του. Ο ίδιος εμφανίστηκε στα γράμματα το 2011 και μέχρι σήμερα έχει δημοσιεύσει κυρίως πεζογραφία. Εν προκειμένω, από τον τίτλο κιόλας, ο οποίος παραπέμπει σε ανήκεστο και ανέκκλητο αποχωρισμό, προαισθανόμαστε την ελεγειακή ατμόσφαιρα που πρόκειται να μας τυλίξει, να μας βυθίσει. Τούτο το «ποίημα σε 18 εικόνες» είναι μια σύνθεση για την απουσία, ειδικότερα για το επίπονο παρόν μιας απουσίας που δεν έχει ακόμη προλάβει – ή ανθίσταται σθεναρά – να γίνει μνήμη. Οι εικόνες αυτές, λοιπόν, έτσι όπως αναπτύσσονται στη μεθόριο της ζωής και του θανάτου, μοιάζουν με βλαστούς νωπής απώλειας, που έχουν ποτιστεί από την «κοίτη των δακρύων». Και σκέφτεται κανείς, περνώντας από τη μια εικόνα στην άλλη, υπάρχει άραγε πιο ενεργητικό και ιαματικό πένθος από την ίδια την ποίηση, για εκείνον που τη γράφει και για εκείνον που τη διαβάζει; Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα, η εικόνα 15, όπου ακούγονται, μεταξύ των άλλων, και οι αντηχήσεις της δημοτικής μας παράδοσης. «Εκεί που πας / τ’ αμίλητο νερό / να το αρνηθείς / τα χείλια μην τα βρέξεις / μήπως στα χέρια σου / κισσός η σιωπή / απλώσει βγάλει ρίζες- / λέξεις και αγγίγματα / δικά σου και δικά μου / μην τα ζητήσει ο γκρεμός / μη γίνουν μαύρο χώμα // εκεί που πας / γίνε βουνό / να το βολεύει η ξηρασία / πέτρα που πάντα θα ζητάει / ένα χέρι / να την πετάξει κατά ‘δω // να επιστρέψεις». Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του συγγραφέα Χρήστου Αγγελάκου (1962-2019), αγαπημένου φίλου του Διονύση Μαρίνου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
