Οι ποιητικές και ονειρικές εικόνες έκαναν για πρώτη φορά εμφανή την παρουσία τους στην πεζογραφία του Δημήτρη Χριστόπουλου με τη συλλογή διηγημάτων Σπουδή στο κίτρινο (2018), όπου και μια προσεκτική ανατομία της κοινωνίας της κρίσης, χωρίς συνθήματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις. Μακριά από συνθήματα και ιδεολογικές αγκυλώσεις είναι και η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Χριστόπουλου, όπου υπό τον τίτλο Δημόσιες ιστορίες (2013) αναπτύσσεται ένας επίσης αδογμάτιστος κοινωνικός προβληματισμός. Με το Τζίντιλι, ο συγγραφέας περνά από το διήγημα στο μυθιστόρημα, διατηρώντας από τη διηγηματογραφική του περίοδο τρία στοιχεία: τη ρεαλιστική αφήγηση και εικονογραφία, την ανησυχία για την πραγματικότητα την οποία βιώνουμε καθημερινά, αλλά και την υπέρβαση της ποίησης ή του ονείρου, όπου πρωτοδοκιμάστηκε, όπως είδαμε, με το δεύτερο βιβλίο του.
«Τζίντιλι» στα βλάχικα σημαίνει «ανεμοστρόβιλος» και ο τίτλος μάς δίνει αμέσως τον γενικό τόνο του μυθιστορήματος. Τόπος της δράσης είναι ένας φανταστικός τόπος της Πτολεμαΐδας, με πολύ πραγματικές παρ’ όλα αυτά βάσεις, εφόσον παραπέμπει όχι μόνο στην Εορδαία και στους Βλάχους της Κοζάνης, αλλά και στα λιγνιτωρυχεία που έχουν ταυτιστεί από τη δεκαετία του 1950 με την περιοχή, και τα οποία βρίσκονται στις ημέρες μας, αν μη τι άλλο, σε μεταβατική φάση λόγω της ανόδου των νέων τεχνολογιών. Μέσα από την εξιστόρηση της πορείας δύο τοπικών οικογενειών, ο Χριστόπουλος ξεκινάει πριν από τη δεκαετία του 1950, μιλώντας πρώτα για την Πτολεμαΐδα και κατόπιν για τη σχέση των ανθρώπων της με τα ορυχεία και την παραγωγή τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
