Κοινός τόπος στην αρθρογραφία τα χρόνια πριν από την κρίση ήταν η παραδοχή της σιωπής των διανοουμένων. Σε αντίθεση με την παράδοση του 20ού αιώνα, την αντίσταση κατά των ολοκληρωτισμών, την κριτική του καπιταλισμού, τη στήριξη των πολιτικών δικαιωμάτων ή της ισότητας των γυναικών, προοδευτικά η δυτική διανόηση, με κάποιες εξαιρέσεις ιδίως στον αγγλοσαξονικό χώρο, είχε αποσυρθεί από το πεδίο της μάχης των ιδεών. Η αίσθηση ήταν ότι έδινε πλέον μόνο αγώνες οπισθοφυλακής ή, ακόμη χειρότερα, μετέτρεπε τις παρεμβάσεις της σε αφορμές προσωπικής διαφήμισης. Με την έλευση της κρίσης του 2008 τα φράγματα, διανοητικά ή μη, έσπασαν, και γενιές διανοουμένων, γνήσιων ή μη, κατέκλυσαν με τον λόγο τους τη δημόσια σφαίρα. Αν και στην Ελλάδα η συζήτηση για τα αίτια της δικής μας κρίσης χρέους οδήγησε πολύ συχνά σε λεκτικές ακρότητες και κλίμα πόλωσης που έμοιαζε να αποκλείει τις νηφάλιες φωνές, η συνολική ανταπόκριση δεν ξέφυγε από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο: οι πολιτικές, οικονομικές, κοινωνιολογικές εισηγήσεις για τα αίτια, τις συνέπειες και την προοπτική εξόδου από το βαθύ τέλμα δεν περιορίστηκαν μόνο στην αποδοχή ή στην καταγγελία των μνημονίων. Η συλλογή άρθρων, ομιλιών και κειμένων του Σταύρου Τσακυράκη (1951-2018) «Δικαιοσύνη. Η ουσία της πολιτικής» (εκδ. Μεταίχμιο) είναι ενδεικτική του εύρους και της ποιότητας του λόγου που άρθρωσε αυτά τα χρόνια μία από τις ομολογουμένως συνεπέστερες φωνές του δημόσιου βίου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
