Οι αυστηρές επικρίσεις που προκάλεσε η απόπειρα εσπευσμένης αλλαγής στην ηγεσία του Αρείου Πάγου από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μου θύμισαν την, πριν από 37 χρόνια, σχετική κριτική που είχα ασκήσει αρθρογραφώντας στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» (*). Εγραφα λοιπόν τότε και επαναλαμβάνω και σήμερα:
«Κάθε φορά που πρέπει να αλλάξει η ηγεσία της Δικαιοσύνης, η εκάστοτε κυβέρνηση φροντίζει, με απόλυτα νόμιμες διαδικασίες και επικαλούμενη πάντα αξιοκρατικά κριτήρια, να προβαίνει στη σχετική επιλογή. Και κάθε φορά η εκάστοτε αντιπολίτευση διατυπώνει υπαινιγμούς ή ανοιχτές κατηγορίες ότι η επιλογή αυτή γίνεται με τρόπο που εξυπηρετεί περισσότερο την κυβέρνηση παρά την αξιοκρατία. Φρονούμε ότι δεν θα έπρεπε το Σύνταγμα και η νομοθεσία να επιτρέπουν αυτήν την επέμβαση της εκτελεστικής εξουσίας στη δικαστική. Γιατί έτσι το δικαίωμα αυτής της επιλογής, έστω κι αν επικεντρώνεται στους αντικειμενικά άριστους δικαστές, επιτρέπει σε πολλούς την εύλογη υπόθεση ότι η κάθε κυβέρνηση επιλέγει εκείνους που θα την εξυπηρετούν καλύτερα. Και επειδή, όπως κάθε εξουσία, και οι κυβερνήσεις έχουν την τάση να αυθαιρετούν και να παρανομούν, θεωρείται ότι με τις επιλογές αυτές προσβλέπουν στην επιείκεια, κατανόηση ή ακόμα και «συνεργασία» των δικαστών που εκείνοι διάλεξαν για ηγεσία της τρίτης συντεταγμένης εξουσίας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
