Δικαίωμα στη φιλία, περηφάνια για την καταγωγή

Οι μαρτυρίες μαθητών του Γυμνασίου μας για αυτούς που, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη μακριά από τη χώρα τους, έκαναν μια δεύτερη αρχή στο Γύθειο.

Μάρσια Τσάκα,
Παμέλα και Παολίνα Οσμάνι

«Μην τα
παρατάς ποτέ…»

«Ολα αρχίζουν όταν στην πατρίδα σου δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας και ακόμα κι αν υπάρχουν δεν πληρώνονται καλά οι άνθρωποι. Γι’ αυτόν τον λόγο πολύς κόσμος αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα. Στο Γύθειο υπάρχουν πολλοί οικονομικοί μετανάστες από διάφορες χώρες. Για παράδειγμα, από τη Βουλγαρία, την Αλβανία, από την Ουκρανία, την Κίνα και πολλές άλλες. Τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης είναι δύσκολα, καθώς στις μέρες μας, πόσω μάλλον παλιά, το να δουλέψεις κάπου που σου δίνει χρήματα χωρίς να σου λείπουν τα αναγκαία είναι κάτι που δεν βρίσκεις εύκολα. Αλλά όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα γίνονται πιο απλά.

Οι μετανάστες αρχίζουν και δουλεύουν στις ελιές, στην οικοδομή, σε ξενοδοχεία κ.λπ. Μάλιστα έχω ακούσει πολλές περιπτώσεις όπου πάρα πολλοί άρχισαν το σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, μετά πήγαν πανεπιστήμιο για να πάρουν πτυχίο και έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες. Βέβαια ας μην ξεχάσουμε τον ρατσισμό που πάρα πολλοί έχουν βιώσει και βιώνουν ακόμα. Αλλά αυτά κάνουν έναν άνθρωπο πιο δυνατό. Καθώς περνάνε τα χρόνια προσαρμόζονται όλο και περισσότερο στην Ελλάδα. Κάνουν φίλους, φτιάχνουν οικογένειες, μαθαίνουν για έναν καινούργιο πολιτισμό και αποκτούν περισσότερες γνώσεις.

Αυτή είναι πάνω-κάτω η ζωή των μεταναστών, αν και τα πράγματα στην αρχή είναι ζόρικα, με τον χρόνο και υπομονή όλα αρχίζουν και γίνονται πιο ομαλά. Και στο τέλος της ημέρας αυτό είναι ένα μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους: Μην τα παρατάς ποτέ όσο απαιτητική και να είναι η ζωή».

Αλίσια Χότζα, Ντίτα Χάσα

«Ζούμε πλέον
στο 2022»

«Στις μέρες μας, σε κάθε χώρα, θα συναντήσεις μετανάστες, αλλού λίγους, αλλού περισσότερους, που έχουν φύγει από τη χώρα τους είτε λόγω φτώχειας είτε λόγω πολέμου. Οι περισσότεροι μετανάστες φεύγουν νέοι από τη χώρα τους και στη χώρα που πάνε δημιουργούν την οικογένειά τους. Οπως οι γονείς μας.

Στην περιοχή μας οι μετανάστες είναι αρκετοί. Οι άνδρες εργάζονται κυρίως στα χωράφια και στις οικοδομές, ενώ οι γυναίκες είναι μαγείρισσες ή καθαρίστριες.

Τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο και προσπαθούν να φτάσουν ψηλά, για να βοηθήσουν τον εαυτό τους και την οικογένειά τους στο μέλλον. Από αυτά τα παιδιά είμαστε και εμείς. Μπορούμε να πούμε ότι στο σχολείο που φοιτάμε δεν γίνονται τόσο πολλές διακρίσεις ανάμεσα στα παιδιά, δεν μας κάνουν να νιώθουμε διαφορετικοί, και αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα.

Ομως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις όπου παιδιά κάνουν άλλα παιδιά να νιώθουν άσχημα. Ζούμε στο 2022 και πρέπει πλέον να ξεπεράσουμε αυτά τα προβλήματα. Κάθε παιδί πρέπει να έχει δικαίωμα στη φιλία και να είναι υπερήφανο για την καταγωγή του».