Διαχρονικός,σεμνός,αξέχαστος

Η επιμονή και η υπομονή δικαιώνονται. Τουλάχιστον στην περίπτωση του Γιάννη Πουλόπουλου, ο οποίος κατάφερε να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να γίνει ένας από τους σημαντικότερους ερμηνευτές του ελληνικού τραγουδιού. Γλυκιά, ερωτική φωνή με βάθος και με έναν οξυδερκή ερωτικό ρομαντισμό, έντυνε με μαεστρία τους στίχους και τις μουσικές, κάνοντας τα κομμάτια που του εμπιστεύονταν διαχρονικά. Σιγοτραγουδήθηκαν σχεδόν από όλους τους Ελληνες σε κάποια στιγμή της ζωής τους, τους συντρόφευσαν στους έρωτές τους, μάταιους ή μη, και το κυριότερο, ακόμη και σήμερα παραμένουν ζωντανά. Στο άκουσμα του θανάτου του, το πρωί της περασμένης Δευτέρας, ποιος ή ποια δεν ψιθύρισε έστω ένα δίστιχο από το «Αγαλμα», το «Ξημερώνει Κυριακή», το «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και τόσα άλλα.

Δύσκολα παιδικά χρόνια

Ο δρόμος του Γιάννη Πουλόπουλου μέχρι να φτάσει στο σημείο να χαρακτηρισθεί ως ο «χρυσός ερμηνευτής» δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Απεναντίας. Σε ηλικία 5 ετών έμεινε ορφανός από μητέρα, μεγάλωσε με τον πατέρα του Γιώργο και τον αδερφό του Βασίλη, στην Αγία Τριάδα, στο Περιστέρι, παίζοντας ποδόσφαιρο στον Αγ. Ιερόθεο και στον Ατρόμητο, κυνηγώντας το μεροκάματο – δούλευε ως ελαιοχρωματιστής και οικοδόμος. Με την παρότρυνση των φίλων του αλλά και με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του πηγαίνει καθημερινά στη δισκογραφική εταιρεία Columbia το 1962 ζητώντας ακρόαση. Αλλά η πόρτα κλειστή. Την ίδια χρονική περίοδο φοιτούσε στη νυχτερινή σχολή ΝΤΗΖΕΛ, με ειδικότητα ηλεκτρολόγου.

Ετσι μπαίνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το πρώτο του τραγούδι, σε μουσική και στίχους του Μπάμπη Δαλιάνη, με τον τίτλο «Κορμί μου πονεμένο». Στην πίσω πλευρά του δίσκου 45 στροφών θα έμπαινε το τραγούδι «Στο άδειο προσκεφάλι», που όμως τελικά το πήρε επί πληρωμή ο Στέλιος Καζαντζίδης από τον συνθέτη. Τελικά το τραγούδι δεν κυκλοφορεί και μένει ως δείγμα στην Columbia.

Το γύρισμα της τύχης

Τότε η τύχη άρχισε να του χαμογελά. Την περίοδο εκείνη η εταιρεία αποφάσισε να ξεσκαρτάρει το νέο δυναμικό της και κάνει ακροάσεις. Μετά την εκκαθάριση θα έμεναν 50 τραγουδιστές. Την επιτροπή ακροάσεων αποτελούσαν ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Απόστολος Καλδάρας, ο Βασίλης Τσιτσάνης και ο Γιάννης Παπαϊωάννου.  Οταν ήρθε η σειρά του με πίστη αλλά και «θράσος» λέει στα μέλη της επιτροπής ότι θα πει τα «Μάνα μου και Παναγιά» και «Παράπονο». Η επιλογή του προκάλεσε αίσθηση στην επιτροπή. Ενας άγνωστος τραγουδιστής να πει δύο τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, παρουσία μάλιστα του συνθέτη τους; Η άγνοια κινδύνου του Γιάννη Πουλόπουλου ήταν τελικά και το διαβατήριό του. Ο Μίκης σηκώθηκε όρθιος λέγοντας στα άλλα μέλη της επιτροπής: «Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή». Και τον έκανε. Για την ιστορία, ήταν και ο μόνος που πέρασε από αυτή την ακρόαση.

Μεγάλες συνεργασίες

Από κει και πέρα όλα ήταν ιστορία. Αν και πολλοί τον έχουμε στο μυαλό μας άμεσα συνδεδεμένο με τον ελληνικό κινηματογράφο, όπου έχει ερμηνεύσει αλησμόνητα τραγούδια, ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν ένας τραγουδιστής με ευρύ ρεπερτόριο, ενώ ευτύχησε να συνεργαστεί με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής του, τόσο στους στίχους όσο και στη μουσική. Μίκης Θεοδωράκης, Σταύρος Ξαρχάκος, Μίμης Πλέσσας, Γιάννης Σπανός, Λευτέρης Παπαδόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Σταύρος Κουγιουμτζής, Κυριάκος Σφέτσας, Νίκος Μαμαγκάκης, Δήμος Μούτσης και τόσοι άλλοι τον εμπιστεύτηκαν και δεν τους άφησε να το μετανιώσουν. Ο Μίκης Θεοδωράκης του έδωσε τρία τραγούδια στο θεατρικό έργο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Η γειτονιά των αγγέλων», που το 1963 ανέβηκε στο θέατρο Ρεξ από τον θίασο Τζένης Καρέζη – Νίκου Κούρκουλου. Ηταν τα «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί είναι στο τραπέζι». Αυτά είναι και τα πρώτα τραγούδια που ηχογράφησε σε δίσκο.

Παρών επίσης στο νέο κύμα, στις μπουάτ της Πλάκας. Εγραψε και συνέθεσε και δικά του τραγούδια, όπως το «Θα ‘θελα να ‘χα», που γνώρισε  μεγάλη επιτυχία. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Γιάννη Σπανό, με τον Δήμο Μούτση («Το κορίτσι μου στ’ άστρα»), με τον Κυριάκο Σφέτσα και με τον Νίκο Μαμαγκάκη («Ανθη» και «Πέτρινα λουλούδια», σε στίχους Βασίλη Βασιλικού). Το 1965 τραγούδησε τέσσερα τραγούδια του Μάνου Λοΐζου, ενώ το 1966 θα ερμηνεύσει σε πρώτη εκτέλεση το «Ακορντεόν», στην ταινία μικρού μήκους «Αθήνα, πόλη χαμόγελο», σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Σχεδόν παράλληλα κάνει μεγάλη επιτυχία με το «Μη μου θυμώνεις μάτια μου», του Σταύρου Κουγιουμτζή.

Ο Πλέσσας και το σινεμά

Ο Γιάννης Πουλόπουλος έχει πάρει το βάπτισμα του πυρός, έχει αρχίσει σιγά-σιγά να εδραιώνεται αλλά «απαιτείται» και κάτι ακόμη για να απογειωθεί. Και ήρθε προς τα τέλη της δεκαετίας του ’60 η σχεδόν καρμική του σχέση με τον Μίμη Πλέσσα. Μια συνεργασία που άφησε εποχή στο ελληνικό τραγούδι. Αφορμή της επαφής αυτής, η ταινία μιούζικαλ «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1966). Ακολούθησαν οι ερμηνείες του στις ταινίες: «Κάτι κουρασμένα παλικάρια» (1967), «Μια κυρία στα μπουζούκια» (1968), «Ο ψεύτης» (1968), «Γοργόνες και μάγκες» (1968), «Ο μικρός δραπέτης» (1968), «Η Παριζιάνα» (1969), «Η ωραία του κουρέα» (1969), «Η θεία μου η χίπισσα» (1970) κ.ά. Ο ερμηνευτής γίνεται πλέον γνωστός σε όλη την Ελλάδα. Τραγούδια όπως τα «Θα πιω απόψε το φεγγάρι», «Απόψε κλαίει ο ουρανός», «Εκλαψα χθες», «Στη φτωχιά μας την αυλή», «Καμαρούλα μια σταλιά» τραγουδιούνται ακόμη και σήμερα. Τι το καλύτερο για έναν τραγουδιστή, τα κομμάτια που έχει ερμηνεύσει να παραμένουν ζωντανά μισό και πλέον αιώνα.

Τα ρεκόρ του «Δρόμου»

Το 1969 ήταν η χρυσή χρονιά του. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έγραψε τους στίχους. Ο Μίμης Πλέσσας τη μουσική και ο Γιάννης Πουλόπουλος ερμήνευσε τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια του ιστορικότερου άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας. «Ο Δρόμος» είναι ο πρώτος ελληνικός χρυσός δίσκος – παρά την απαγόρευση μετάδοσής του από την τότε δημόσια τηλεόραση και το ραδιόφωνο – και στα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα γίνει το πιο επιτυχημένο σε πωλήσεις άλμπουμ στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας, φτάνοντας τα 3.000.000 αντίτυπα, ρεκόρ που μέχρι σήμερα κανείς άλλος ελληνικός δίσκος δεν έχει πλησιάσει.

Μετά την ανεπανάληπτη επιτυχία του «Δρόμου», ο Γιάννης Πουλόπουλος, μέσα από τα τραγούδια και τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, έγινε το μεγαλύτερο όνομα του ελληνικού τραγουδιού, ο «χρυσός ερμηνευτής». Η πορεία του Γιάννη Πουλόπουλου δεν σταμάτησε στη δεκαετία του ’70. Η παρουσία του συνεχίστηκε και τις επόμενες δεκαετίες ώσπου στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έβαλε μια άνω τελεία στη διαδρομή του. Κυκλοφόρησε δύο ποιητικές συλλογές, με τίτλο «Τετράδιο» (1971) και «Ταξίδι στο κέντρο της νύχτας» (1983) ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με τη ζωγραφική και τη χαλκογραφία.

Σεβασμός στους συντελεστές

Στα 79 του χρόνια ο Γιάννης Πουλόπουλος άφησε πίσω ένα έργο που σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να το επαναλάβει κάποιος σύγχρονος ερμηνευτής. Αφησε μια ερμηνευτική παρακαταθήκη, συμβουλευτική προς κάθε τραγουδιστή. Απόλυτος σεβασμός προς τον στιχουργό και τον συνθέτη, χωρίς όμως να περιορίζει τα ερμηνευτικά του κλειδιά. Ο τρόπος που συνειδητά εγκατέλειψε τα φώτα της δημοσιότητας τον έκανε μύθο. Και μύθος θα μείνει. Αλλωστε ο θάνατός του σηματοδοτεί και τυπικά το τέλος της χρυσής εποχής του ελληνικού τραγουδιού.