Καθώς έφτιαχνα τις βαλίτσες μου μετά το πρώτο μου σεμινάριο στο Μπουένος Αϊρες, εξαντλημένος από τρεις ώρες διδασκαλία στα ισπανικά, ένας μελαχρινός νεαρός άνδρας με πλησίασε. Εξήγησε ότι είχε έρθει με λεωφορείο από το Καράκας της Βενεζουέλας για να συνεχίσει τις σπουδές του στην Ψυχολογία. Πριν αναχωρήσει για το επικό του ταξίδι, ο πατέρας του, μηχανικός, του είχε δώσει να διαβάζει ποίηση του Καβάφη. Το ποίημα «Ιθάκη» τον ενέπνευσε. Ο ενθουσιασμός του μαθητή αποδείχθηκε ότι δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός.
Με ενδιέφερε το κίνητρό του να παρακολουθήσει το μάθημά μου, ένα σεμινάριο τεσσάρων εβδομάδων για τον Καβάφη, το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Ιδρυμα Ωνάση πριν από έξι χρόνια. Πριν από την άφιξή μου ανησυχούσα για το πόσοι μαθητές θα εγγραφούν σε ένα μάθημα για έναν έλληνα ποιητή που δεν μετρούσε για το πτυχίο τους. Στο τέλος εμφανίστηκαν 30 – προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές, καθηγητές, συνταξιούχοι και μέλη της ελληνικής κοινότητας. Αυτός ήταν ένας εκπληκτικός αριθμός σε μια ισπανόφωνη πόλη τόσο μακριά από την Ελλάδα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
