Διακοπές χωρίς ρεύμα

Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο τι ζητάει ο καθένας από τις διακοπές του. Η γνωστή νεύρωση να γενικεύουμε τις δικές μας ανάγκες, τους δικούς μας τρόπους και να βγάζουμε μανιφέστα και οδηγίες για τους άλλους είναι απλώς άλλη μία έκφραση αναγνώρισης μόνο του δικού μας δίκιου, κάτι που το συναντάμε πια όλο και συχνότερα.

Για κάποιους οι διακοπές πρέπει να είναι γραφικές. Μακριά από την τεχνολογία, πιο κοντά σε όσο πιο πρωτογενείς δομές αντέχουμε, μόνο με τις στοιχειώδεις ευκολίες. Για άλλους είναι το ακριβώς αντίθετο, επιζητώντας μια «χλιδή» και ανέσεις που δεν τις απολαμβάνουν στη ζωή τους. Νομίζω πώς όλοι κατά καιρούς έχουμε κάνει και τα δύο. Από σκηνή και αστέρια σε απομονωμένο μέρος χωρίς ρεύμα, μέχρι κάποιες νύχτες στην υπέροχη ελαφρότητα ενός πεντάστερου.

Είναι φορές που δίχως να έχεις υπάρξει στη ζωή σου φοβικός με την τεχνολογία, χωρίς να έχεις ποτέ δαιμονοποιήσει την εξέλιξη, έχεις ανάγκη να μείνεις μόνος με τα βασικά. Μοιάζει με προσπάθεια να επανενεργοποιήσεις απονεκρωμένες ερωτογενείς ζώνες. Να επιστρέψεις στο λούνα παρκ των ηδονών από το οποίο έχεις εξοριστεί λόγω του τρόπου ζωής και των υποχρεώσεων της πόλης. Ετσι κι αλλιώς, είτε το παραδεχόμαστε είτε έχουμε άρνηση, όλοι μας είμαστε σε κάποιον βαθμό εθισμένοι στην τεχνολογία. Δεν ξέρω ποιο είναι και αν υπάρχει μέτρο στη χρήση της και στην εξάρτησή μας, αλλά είναι στιγμές που αισθάνεσαι ότι σου λείπει καθαρός αέρας.

Είκοσι πέντε χρονών ήξερα τα τηλέφωνα όλων των φίλων μου απέξω. Τώρα θα μου συμβεί κάτι και αν δεν έχω μπαταρία στο κινητό το μόνο νούμερο που ξέρω να πάρω είναι το 112… Το ιδιαίτερα φιλικό GPS με έχει αποξενώσει από μια πόλη στην οποία γεννήθηκα και την ήξερα σαν την παλάμη μου αλλά τώρα αισθάνομαι τουρίστας. Αν έχει έναν σοβαρό κίνδυνο η τεχνολογία, είναι πως της εκχωρούμε δεξιότητές μας. Το οποίο δεν θα ήταν κακό αν αυτό που κερδίζουμε – χρόνο για παράδειγμα – το χρησιμοποιούσαμε κάπου αλλού. Νομίζουμε πως το χρησιμοποιούμε αλλά στην ουσία δεν συμβαίνει. Εκχωρούμε και δεξιότητες και χρόνο.

Αρα άλλο ένα πλεονέκτημα των διακοπών μακριά από την τεχνολογία είναι πως σε αναγκάζουν σε κάποιον – έστω μικρό – βαθμό να οξύνεις πάλι ορισμένες ικανότητες που έχουν ατροφήσει. Να στροφάρεις διαφορετικά.

Από την άλλη, καταλαβαίνω απόλυτα όσους το μόνο που χρειάζονται αυτές τις λίγες μέρες είναι να γίνονται όλα γύρω τους εύκολα και μαγικά. Να περνούν απαρατήρητοι από το ίδιο τους το μυαλό. Να υπάρχουν, απλά, ωραία και ξέγνοιαστα. Ποιος μπορεί να πει πως αυτό είναι λάθος;

Ζούμε σε έναν πολιτισμό που εξαρτάται από πέντε πρίζες. Πέντε πρίζες που αν σταματήσουν να δουλεύουν ξαναγυρνάμε στις σπηλιές. Κόβεται το ρεύμα για δύο ώρες και η αμηχανία μας είναι για λύπηση. Μπόμπιρες που μόλις έχουν χρονίσει και προσπαθούν να περπατήσουν.

Πρέπει να είμαστε περήφανοι για το τι έχει καταφέρει σε αυτόν τον τομέα η ανθρωπότητα τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά να μας προβληματίζει και λίγο το πόσο ανίσχυροι και αδέξιοι έχουμε γίνει ο καθένας μας ξεχωριστά.