Στις 23 Φεβρουαρίου 1942, ένας από τους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο Στέφαν Τσβάιχ, αυτοκτονεί μαζί με τη γυναίκα του, απελπισμένοι για το μέλλον της Ευρώπης, όπως αυτό διαγραφόταν με τον καλπασμό του ναζισμού. Δεν ξέρω αν θα έκαναν το ίδιο αν κάποιος τους έλεγε πως σε τρία χρόνια το τέρας θα ψυχορραγούσε. Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, διαβλέποντας πως δεν έχει γυρισμό η πολιτιστική και αξιακή κατάπτωση της Ευρώπης.

Εβραίος, δίχως ισχυρούς δεσμούς με τη θρησκεία του, σπουδαγμένος στη Βιέννη, γερμανόφωνος. Σε μία κίνηση ακραίας ευαισθησίας – θα τολμούσα να πω ευθύνης, αλλά αυτό είναι παρεξηγήσιμο – που στα λήμματα αναφέρεται ως απελπισία, ο σπουδαίος λογοτέχνης σπάει πάνω σε ένα τείχος ματαιότητας και ήττας. Ισως αισθανόμενος και ενοχές που δεν κατάφερε κάτι περισσότερο. Είμαστε όλοι μας κομμάτια του δυτικού πολιτισμού και δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών ακόμη κι αν έχουμε πολεμήσει με λύσσα τη φρίκη που πολλές φορές γέννησε και εξήγαγε. Ενα κομματάκι είναι δικό μας.

Περιεχόμενο για συνδρομητές

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Έχετε ήδη
συνδρομή;

Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω

Θέλετε να γίνετε συνδρομητής;

Μπορείτε να αποκτήσετε την συνδρομή σας από εδω