«Δεν έχω ιδέα γιατί έγινα χορευτής»

Ενα χορευτικό σόλο σε χορογραφία του διακεκριμένου Χρήστου Παπαδόπουλου – με τη συνοδεία του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου και δεξιοτέχνη στο σαντούρι Ανδρέα Κατσιγιάννη – παρουσιάζει ο καταξιωμένος έλληνας χορευτής με τις διεθνείς συνεργασίες (Γιαν Φαμπρ, DV8) Γιώργος Κοτσιφάκης. Στις 31 Αυγούστου θα βρεθεί στο Αθανασάκειο Αρχαιολογικό Μουσείο Βόλου, την 1η Σεπτεμβρίου στο Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, στις 6 Σεπτεμβρίου θα χορέψει στο Δίδυμο Οθωμανικό Λουτρό Τρικάλων και μία μέρα αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καρδίτσας. Η εκδήλωση αποτελεί παραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και πραγματοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «Ολη η Ελλάδα ένας πολιτισμός».

Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό το σόλο που παρουσιάζετε σε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους.

«Πρόκειται για ένα ντουέτο με ένα σώμα και ένα σαντούρι, το οποίο αντλεί έμπνευση από την ελληνική μυθολογία και αποπειράται μέσα σε πέντε μόλις λεπτά να σκιαγραφήσει και να διαγράψει την τιτάνια ανθρώπινη διαδρομή και εξέλιξη. Η διαδρομή αυτή ξεκινά με τη μυθολογική δημιουργία του ανθρώπου ως ένα θεϊκό αστείο, συνεχίζει με τη σχέση αθάνατου – θνητού και πώς αυτή αναδιαμορφώνεται μέσα στους αιώνες και τελειώνει με τα πρώτα βήματα του ανθρώπου ως ανεξάρτητου πλάσματος που λαχταρά να αυτοπροσδιοριστεί και να ορίσει το μέλλον του. Συνεχίζοντας την έρευνα της συνάντησης σώματος και ήχου, πώς αυτά συναντιούνται και αλληλοεπηρεάζονται, επιχειρείται η δημιουργία ενός ιδιότυπου παραστασιακού κώδικα στηριζόμενου τόσο στην αφηγηματικότητα της κίνησης όσο και στη λειτουργία της ίδιας της μουσικής – όπως έχει σημειώσει και ο χορογράφος».

Πώς είναι να σας συνοδεύει ο ήχος από το σαντούρι;

«Η συνοδεία/συνύπαρξη με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Εστουδιαντίνας Νέας Ιωνίας Βόλου Ανδρέα Κατσιγιάννη στο σαντούρι είναι πολύ ξεχωριστή. Είναι η πρώτη φορά που χορεύω με τη συνοδεία ενός τέτοιου οργάνου, ενώ ο χαρακτηριστικός ήχος του σαντουριού και το ύφος του ταιριάζουν απόλυτα με το concept του σόλο».

Γιατί γίνατε, αλήθεια, χορευτής;

«Δεν έχω ιδέα, για να είμαι ειλικρινής. Δεν το είχα ονειρευτεί, δεν το είχα βάλει σαν απώτερο επαγγελματικό στόχο και ούτε φανταζόμουν πως θα ζούσα από αυτό. Οι πρώτες μου δασκάλες χορού στο Ηράκλειο Κρήτης, Ντίνα Βασιλάκη και Χαρά Καράλη, ήταν εκείνες που με προέτρεψαν να δώσω εξετάσεις για τις επαγγελματικές σχολές χορού στην Αθήνα. Οταν έκανα την πρώτη μου δουλειά στα 18 μου με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου στο «2»το 2006, βούτηξα στα βαθιά χωρίς πολλή σκέψη. Ενιωσα ευτυχία και απέραντη αγάπη. Επειτα η μια συνεργασία έφερνε την άλλη ασταμάτητα. Τι άλλο ήθελα; Χόρευα και πληρωνόμουν για κάτι που μου αρέσει να κάνω».

Πώς περάσετε την περίοδο του lockdown;

«Η περίοδος του lockdown ήταν η καλύτερη της ζωής μου τα τελευταία 10 χρόνια. Ηταν μια ευκαιρία που είχα για ξεκούραση, απόλυτη ραθυμία, απόλυτο χάζεμα, φαγητό, κηπουρική, γενικές καθαριότητες και τακτοποιήσεις – υλικές και πνευματικές. Αυτή η αναγκαστική παύση στις εργασιομανείς και ταχύρρυθμες ζωές μας ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόμουν. Δεν ξέρω πότε θα μας ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, αλλά ένιωθα σαν παιδί σε ατελείωτες καλοκαιρινές διακοπές. Οσο καιρό βρισκόμουν σπίτι μου στην Αθήνα, δεν μου παρουσιάστηκε ουδεμία ανάγκη για καλλιτεχνική δημιουργία. Δεν πρόλαβε να μου λείψει η τέχνη μου και ούτε της απολογούμαι που την ξέχασα για λίγο καιρό. Η ανάγκη για προσωπική φροντίδα και αφουγκρασμό της τρέχουσας κατάστασης υπερνίκησε την ανάγκη για οποιαδήποτε καλλιτεχνική επιβεβαίωση και ανησυχία».

Περιγράψτε μας την εμπειρία της πρώτης παρουσίασης της παράστασης στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά.

«Η παρουσίαση του σόλο στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά ήταν και αυτή μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα. Το να χορεύω ανάμεσα σε σημαντικά ευρήματα και δημιουργίες της ελληνιστικής – και όχι μόνο – περιόδου μου προκάλεσε δέος και αγωνία να μην τα ενοχλήσω. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον και ουσιώδες όμως το να συνυπάρχει η ιστορία με την καθημερινότητά μας. Ισως πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπίαπου έχουμε με τα αρχαία και τα μνημεία που συνήθως τα βλέπουμε από απόσταση και δεν επιτρέπεται να τα αγγίζουμε. Είναι ωραίο να ξαναζωντανεύουν οι ιστορικοί χώροι, πάντα με σεβασμό και φροντίδα».

Πώς θα κρίνατε τις αντιδράσεις της πολιτείας στο πλήγμα που δέχθηκε ο Πολιτισμός από την πανδημία; Στηρίζετε το κίνημα Support Art Workers;

«Θεωρώ πως ο Πολιτισμός για άλλη μια φορά έμεινε αφρόντιστος. Ο Πολιτισμός στην Ελλάδα, πέρα από τους κρατικούς καλλιτεχνικούς φορείς, θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν αναπόσπαστο μέρος της οικονομίας και να θεωρείται σημαντική η υποστήριξη των εργαζομένων στον χώρο της Τέχνης. Καλλιτέχνες δεν είναι μόνο οι χορευτές/τριες και οι μουσικοί της Λυρικής Σκηνής. Ουτε μόνο οι καταξιωμένοι και δημοφιλείς ηθοποιοί και εικαστικοί. Υπάρχουν χιλιάδες καλλιτέχνες που εργάζονται, ο καθένας στον τομέα του, σε καθημερινή βάση, με κανονικό οκτάωρο, πληρώνουν τους φόρους τους και έχουν οικογένειες. Για αυτόν τον λόγο, φυσικά και στηρίζω το κίνημα Support Art Workers».

Ποια τάση του σύγχρονου χορού βρίσκετε πολύ ενδιαφέρουσα;

«Δεν πιστεύω πως υπάρχει κάποια συγκεκριμένη τάση. Δεν μπορώ να διακρίνω κάποια τάση που υπερισχύει. Μπορείς να δεις πολλά διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, διαφορετικές προσεγγίσεις, αλλά το ζητούμενο πάντα μοιάζει να είναι η ειλικρίνεια και η καθαρότητα με τις οποίες κάθε χορογράφος προσεγγίζει το καλλιτεχνικό του όραμα. Αυτό είναι πάντα απολαυστικό και εκτιμητέο».

Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο έλληνα χορευτή;

«Στην περίπτωση που είναι ερασιτέχνης, να το ευχαριστιέται και να περνάει τέλεια. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα έλεγα να σιγουρευτεί αν θέλει στα αλήθεια να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτή την τέχνη και να δει σοβαρά τι χρειάζεται για αυτό. Να δουλέψει σκληρά, να έχει τόλμη, αυτοπεποίθηση, να κυνηγήσει τα όνειρά του, να θέτει μεγάλους και μικρούς στόχους και να μη φοβάται να αποτύχει. Και στις δύο περιπτώσεις σημαντικό είναι να βρίσκει κανείς χαρά. Και όπως έχει πει και η εμβληματική αμερικανίδα χορογράφος Μάρθα Γκράχαμ: Υπάρχει μια ζωτικότητα, μια δύναμη, μια διέγερση που μεταφράζεται μέσα από σένα σε δράση και εσύ είσαι ένας μόνο, δεν θα υπάρξεις ξανά. Αυτή η έκφραση είναι μοναδική και αν την μπλοκάρεις δεν θα εμφανιστεί ποτέ και με κανένα άλλο μέσο. Θα χαθεί. Ο κόσμος δεν θα γίνει μάρτυράς της».

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σχέδιά σας;

«Προς το παρόν αναμένω νεότερα για τη συνέχιση της παγκόσμιας περιοδείας με το έργο «Enter Achilles» από τον Λόιντ Νιούσον και τους DV8. Τον Οκτώβριο – καλώς εχόντων των πραγμάτων – ξεκινάμε πρόβες για νέα δημιουργία με τον Χρήστο Παπαδόπουλο».

Οι εκδηλώσεις προσφέρονται δωρεάν από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού. Το μόνο αντίτιμο είναι το εισιτήριο για την είσοδο σε κάθε αρχαιολογικό χώρο, όπου υπάρχει. Είναι υποχρεωτική η προκράτηση θέσης. Προκρατήσεις: https://digitalculture.gov.gr