Billy Pod: «Οι τέχνες είναι το μεγαλύτερο όπλο της ανθρωπότητας, μαζί με την επιστήμη»

Κάθε εμπόδιο για καλό. Ετσι θα μπορούσε να συνοψιστεί το τελευταίο έτος για τον ντράμερ Billy Pod. Τον χρόνο που μας πέρασε βρέθηκε στο Λονδίνο, η καραντίνα τον κράτησε στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου, ωστόσο δεν άφησε τον χρόνο του να περάσει άσκοπα. Συνέχισε να ασχολείται με την τζαζ, δημιούργησε το δικό του μουσικό σύνολο και συνεχίζει από εκεί που άφησε τα πράγματα το 2019.

Κοντά στη συμπλήρωση δύο ετών από την επίσημη και επιτυχημένη κυκλοφορία του πρώτου προσωπικού του άλμπουμ με τίτλο «Drums to Ηeal Society», ο Βασίλης Ποδαράς τράβηξε και συνεχίζει να προσελκύει το ενδιαφέρον πολλών περιοδικών και μουσικών blogs σε Ευρώπη και Αμερική, καθώς και ακροατών από όλον τον κόσμο. Εχει αποσπάσει θετικά σχόλια διεθνώς, με το γαλλικό περιοδικό «Batterie» να τον συγκαταλέγει στους δέκα καλύτερους πρωτοεμφανιζόμενους ντράμερ για το 2019. Ουσιαστικά η επαγγελματική του σχέση με τη μουσική αρχίζει το 2010, όταν συνεργάζεται με τους Next Step και το Baby Trio του Γιώργου Κοντραφούρη. Ως επαγγελματίας μουσικός έχει δώσει συναυλίες σε Ιταλία, Ισπανία, Φινλανδία, Νέα Υόρκη. Εχει επίσης συνεργαστεί με διεθνώς καταξιωμένους καλλιτέχνες, όπως οι Τivon Pennicott, Dean Bowman, Manfred Schoof, J.D. Walter κ.ά.

Οπως σημειώνει ο ίδιος στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, πήγε στο Λονδίνο (παραμένει εκεί) χωρίς να φανταστεί ότι «επρόκειτο να ακολουθήσει μια πανδημία με τέτοιες ολέθριες συνέπειες. Το ξέσπασμα της πανδημίας μού προκάλεσε ένα τεράστιο σοκ. Πολλές φορές αναρωτήθηκα και αμφισβήτησα την ορθότητα της επιλογής μου, σκεπτόμενος ότι με όσα γίνονται καλύτερο θα ήταν να επιστρέψω. Συνειδητοποίησα όμως ότι οι προκλήσεις πάνω κάτω είναι οι ίδιες παντού και ειδικά σε μια περίοδο παγκόσμιας ύφεσης. Είναι τεράστιο το κενό που δημιουργείται σε έναν ενεργό μουσικό όταν του αφαιρέσεις τις συναυλίες και την επαφή με τον έξω κόσμο, και φυσικά μην ξεχνάμε τις ολέθριες οικονομικές συνέπειες και δυσκολίες από την αναγκαστική αυτή παύση».

Η μουσική μετά την COVID

Ο Billy Pod εκτιμά ότι μετά το τέλος της πανδημίας του κορωνοϊού θα δημιουργηθεί μια «νέα τάξη πραγμάτων, ακόμη και στον χώρο της μουσικής. Ενα τόσο καθοριστικό γεγονός όπως μια πανδημία και οι μακροχρόνιες συνέπειές της μόνο αλλαγές μπορoύν να φέρουν. Η ανάγκη των μουσικών και γενικότερα των καλλιτεχνών για δημιουργία είναι σαν το φως, δεν θα παγιδευτεί ποτέ, όπως και η ανάγκη των ακροατών και του κοινού για επαφή με τις τέχνες. Τέτοιες ραγδαίες αλλαγές γίνονται πάντα βίαια και δεν χωρούν ρομαντισμοί. Οι συναυλίες και οι παραστάσεις με κοινό πάντα θα υπάρχουν. Πρέπει όμως να προσαρμοστούμε, να μην εστιάσουμε στο πώς θυμόμαστε ότι ήταν πριν, αλλά στο πώς θέλουμε να είναι μετά. Πρέπει να δοθεί βάση στα νέα δεδομένα, όπως στο live streaming, στην αναπόφευκτη πραγματικότητα των social media και στη συνεχή εξέλιξη των προγραμμάτων μουσικής παραγωγής».

Αν και η πρώτη του δουλειά δεν πέρασε καθόλου, μα καθόλου απαρατήρητη, δεν φαίνεται να έχει εμμονή με την καριέρα: «Δεν θεωρώ τον εαυτό μου έναν μουσικό με βλέψεις ή εμμονή στην καριέρα, στη φήμη, την επιτυχία ή σε οτιδήποτε από τα συναφή. Προφανώς και σε όλους μας υπάρχει ένα ποσοστό ματαιοδοξίας – μεγάλη κουβέντα αυτό -, αλλά ο βασικός λόγος που επιδιώκω να ταξιδεύω και να προωθώ τη μουσική μου όσο πιο πολύ μπορώ είναι γιατί έχω ανάγκη να βλέπω τη μεγαλύτερη εικόνα. Να επικοινωνώ με διαφορετικούς ανθρώπους και να επηρεάζομαι, να μαθαίνω, να αποτυγχάνω και να ξαναπροσπαθώ. Πέρα από τα θετικά ή τα αρνητικά σχόλια, το σημαντικότερο είναι η αλληλεπίδραση. Κάθε νέα «γέννα» έχει πόνο, αγωνία, αλλά πάντα αξίζει στο τέλος. Το συναίσθημα είναι μοναδικό και φαντάζομαι πως κάθε παιδί σου μοιραία το αγαπάς γι’ αυτό που είναι. Εχω ήδη ετοιμάσει κάποια καινούργια κομμάτια, πάντως, και θέλω σύντομα να ηχογραφηθούν».

Σύμφωνα με τον Billy Pod, «οι τέχνες είναι το μεγαλύτερο όπλο της ανθρωπότητας, μαζί με την επιστήμη. Οσο νωρίτερα το καταλάβουμε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να επιβιώσουμε. Διάβασα πρόσφατα μια ανάρτηση του μεγάλου μουσικού Λεωνίδα Καβάκου και επηρεάστηκα πολύ από τις σκέψεις του. Είναι πραγματικά λυπηρό ότι εν έτει 2021 αντιλαμβανόμαστε τη μουσική και τις τέχνες ως πολυτέλεια ή δευτερεύουσα ανάγκη. Οι τέχνες θεραπεύουν την ψυχή και ενώνουν τις κοινωνίες και τους ανθρώπους. Δεν είναι τυχαίο ότι βρισκόμαστε στην περίοδο με τη μεγαλύτερη ψυχολογική κατάρρευση και απομόνωση των τελευταίων δεκαετιών, ενώ ταυτόχρονα τα πράγματα μόνο χειροτερεύουν στο συγκεκριμένο θέμα».

Παρά την πανδημία, δεν λείπουν τα σχέδια για «κάποια φεστιβάλ στην Ελλάδα το καλοκαίρι και ίσως και ένα-δύο στην Ευρώπη, αν πάνε όλα καλά. Παράλληλα, συνεχίζω να γράφω καινούργια μουσική και να συνεργάζομαι (διαδικτυακά) ως επισκέπτης διδάσκων με το Τμήμα Τζαζ του Ιόνιου Πανεπιστημίου. Ανυπομονώ να βρεθώ στο όμορφο νησί της Κέρκυρας, αλλά και να δω τους αγαπημένους μου ανθρώπους που μου έχουν λείψει τόσο πολύ».

Ο Billy Pod κατά κάποιον τρόπο έκανε πράξη το όνειρο του πατέρα του. «O πατέρας μου ήταν μεγάλος λάτρης της μουσικής και, πιστεύω, ήταν το όνειρό του να γίνει μουσικός. Επαιζε ερασιτεχνικά ντραμς και το 1999 με πήγε σε μια συναυλία των Socrates Drank the Conium, με τον Γιώργο Τρανταλίδη στα ντραμς. Τότε ήμουν 10 ετών. Αυτή ήταν η καθοριστική εμπειρία. Αλλά δεν είμαι σίγουρα ο κατάλληλος να δώσω ορισμό για την τζαζ. Στο μυαλό μου υπάρχουν αυτοί που προσπαθούν με λόγια να την ορίσουν και αυτοί που είναι «μέσα» και παίζουν. Δεν είναι απαραίτητα κοντά αυτά τα δύο, γιατί ένας ορισμός καθορίζει και ακινητοποιεί, ενώ η μουσική αυτή σίγουρα ρέει και αλλάζει συνεχώς».