Beautiful People…

Δεν θυμάμαι άλλο τόσο παράξενο καλοκαίρι – το ομολογώ. Και οι αγωνίες της Covid-19 να μην υπήρχαν, η βαριά θεματολογία ήταν στην ημερήσια διάταξη από την αρχή του. Οι μεγαλύτεροι, αυτοί που θυμούνται ακόμα τις ώρες και τις μέρες αγωνίας που έζησαν το καλοκαίρι του 1974 όταν οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Κύπρο, ρωτούσαν π.χ. τις μέρες της έντασης με την Τουρκία «τι θα κάνουμε με τον Ερντογάν;», όχι τόσο γιατί περίμεναν μια απάντηση όσο γιατί αληθινά ανησυχούσαν. Κάποιοι νεότεροι, που τέτοιες μέρες αγωνίας δεν έχουν ζήσει, «έπαιζαν πόλεμο» στο Facebook. Αλλοι ανέβαζαν πολεμικά εμβατήρια, άλλοι χάρτες κατάληψης της Ανατολικής Τουρκίας, άλλοι φωτογραφίες της Αγια-Σοφιάς που ξαφνικά όλοι θυμήθηκαν – είχε κυκλοφορήσει ακόμα και ένα fake sms που καλούσε σε επιφυλακή τους κάτω των 40 ετών διότι, όπως έγραφε, ήταν θέμα ωρών η επιστράτευση. Ολα αυτά μέσα στο κατακαλόκαιρο και ενώ οι ίδιοι, παράλληλα με τον πόλεμο που έκαναν με τους Τούρκους χρησιμοποιώντας το πληκτρολόγιο, έψαχναν παραλίες χωρίς κόσμο γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε και τον κορωνοϊό. Πώς θα συντρίψουμε τον τούρκικό στόλο αν μας πιάσει ξαφνικά κανένας βήχας;

Εκτός από αυτούς που εξασκήθηκαν στις ηρωικές καταδρομικές επιθέσεις και στους ανελέητους βομβαρδισμούς με τη βοήθεια του λάπτοπ, υπήρξαν φυσικά κι άλλοι πολλοί νέοι και ωραίοι που δεν είχαν καταλάβει τίποτα από αυτά. Είναι όλοι αυτοί που ζουν στον κόσμο του Instagram, όπου είδηση είναι το νέο μαγιό της Κωνσταντίνας Σπυροπούλου και το ροζ βίντεο της Ιωάννας Τούνη. Ενώ στο Facebook οι μάχες με τους Τούρκους δίνουν και παίρνουν στο όνομα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, υπό τους ήχους εμβατηρίων του τύπου «παιδιά, σηκωθείτε να κάνουμε like και να μεθύσουμε τον κόσμο με share και Gif, σίγουρα ναι», στο Ιnstagram η Ελλάδα ζει μέρες ξενοιασιάς και νύχτες που δεν ξημερώνουν.

Στον κόσμο του Ιnstagram (για τους εθισμένους στο μέσο) δεν υπήρξε ποτέ κρίση με την Τουρκία, ούτε και θα υπάρξει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τρύπα για να βάλει κανείς το κεφάλι του καλοκαιριάτικα από το Insta και αναρωτιέμαι τι θα έκαναν χωρίς αυτό όσοι και όσες ξημεροβραδιάζονται ανεβάζοντας και κοιτάζοντας φωτογραφίες. Μόνο άσχημα και σκληρά πράγματα μπορώ να σκεφτώ. Οι στάρλετ χωρίς τις φωτογραφίες τους δεν θα πήγαιναν στις παραλίες, αλλά στις ξεματιάστρες και στους ψυχολόγους. Δεν θα είχαν κινητά κάτω από τις ομπρέλες αλλά καθρεφτάκια. Δεν θα έκαναν φώτοσοπ αλλά θα πετούσαν μήλα στους υποψήφιους αγαπητικούς. Δεν θα μάζευαν καρδούλες και σχόλια, αλλά θα περίμεναν επτά νάνους για να τους πουν ότι είναι οι πιο όμορφες. Οσοι ζουν περιμένοντας αυτές τις φωτογραφίες μπορεί να γράφονταν στη νεολαία του κόμματος του Γιάνη Βαρουφάκη, αν κάτι τέτοιο υπάρχει, ή να έβαζαν τις αλοιφές που διαφήμιζε ο Κυριάκος Βελόπουλος. Οπως και να ‘χει ας ευχαριστήσουμε το Instagram που γλίτωσε ένα δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού μας από τέτοιον κίνδυνο – φυσικά και από το άγχος της ελληνοτουρκικής σύρραξης που για τους συγκεκριμένους θα μπορούσε να γίνει μόνο αν ως αρχιστράτηγο είχαμε την Κατερίνα Στικούδη κι αυτή φωτογραφιζόταν γυμνή στο ντους.

Υπάρχει μια ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου από αυτές που δεν είδε πολύς κόσμος – μια ταινία άνιση, γεμάτη από τη γλυκιά ειρωνεία του δημιουργού της, λέγεται «Beautiful People» και συχνά τη θυμόμουν αυτές τις μέρες. Είχε κυκλοφορήσει στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και αν ψάξετε μια κριτική της θα διαβάσετε ότι ήταν ένα σχόλιο για την ελληνική κοινωνία της ξιπασιάς και τα χρόνια της αστακομακαρανάδας. Στη σύντομη περίληψή της αναφέρεται ως υπόθεσή της ένα καλοκαιρινό ερωτικό δράμα με πρωταγωνιστές τον Ανδρέα, έναν νεαρό αρχιτέκτονα, και τη νεαρή σύζυγό του Ρέα, μοντέλο που παρατάει τις πασαρέλες για να περάσει μαζί του τις διακοπές τους με μια ετερόκλητη παρέα στη βίλα ενός επιχειρηματία στη Μύκονο, για να ανακαλύψει ότι ο έρωτάς της για αυτόν μετατρέπεται σταδιακά σε περιφρόνηση. Ομως ενώ όλα αυτά στην ταινία όντως συμβαίνουν, δεν είναι τα πιο ενδιαφέροντα: η ειρωνεία της μπανάλ αυτής ιστορίας έχει να κάνει με το φινάλε της καθώς ο Παναγιωτόπουλος ολοκληρώνει το υποτιθέμενο δράμα με μια τουρκική εισβολή στο Αιγαίο – εισβολή που βρίσκει τους πάντες με ένα ποτήρι σαμπάνια (ή ουίσκι;) στο χέρι. Αν τους έβρισκε καθισμένους μπροστά στο πληκτρολόγιο ή οπλισμένους με το πιο προβλέψιμο χαμόγελο για να φωτογραφηθούν για το Ιnstagram η ταινία δεν θα ήταν ειρωνική, αλλά προφητική. Ή μάλλον και τα δύο.

Βαυκαλιζόμαστε για την πολεμική μας αρετή στην ασφάλεια του πληκτρολογίου ή χτίζουμε ψεύτικα προφίλ αυτάρεσκης γοητείας καλοκαιριάτικα; Δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά αν το σκεφτείς. Και στη μια και στην άλλη περίπτωση σουλατσάρουμε στον κόσμο που μας αρέσει, δηλαδή στον κόσμο των ψευδαισθήσεων. Επιδεικνύουμε και μακιγιάρουμε τη ματαιοδοξία μας με τη σιγουριά όσων σε κανέναν πόλεμο δεν έχουν μπλέξει (και ας ελπίσουμε ότι ποτέ δεν θα μπλέξουν…) αλλά και με τη μακαριότητα όσων πιστεύουν πως οι φτιασιδωμένες φωτογραφίες αρκούν για μια καλύτερη ζωή. Σε κάθε περίπτωση ζούμε στην κοσμάρα μας βρίσκοντας τον ρόλο που μας ταιριάζει. Λοκατζής, καταδρομέας, ναύαρχος, αρχιστράτηγος. Σταρ του σινεμά, λατρεμένος, ιδανικός, απόλυτος. Διαλέγεις και παίρνεις. Και σε κάθε περίπτωση περνάς με τον εαυτό σου καλά – άντε και με όσους μοιράζονται μαζί σου like, καρδούλες και σχόλια για τη θεϊκή σου φύση.

Τις μέρες της έντασης σκεφτόμουν πολλές φορές τα παιδιά που υπηρετούν στον στρατό και που ζουν μακριά από τις ψευδαισθήσεις μας. Ελπίζω κανένα τους να μην τρόμαξε και το ηθικό όλων να παρέμεινε υψηλό ακόμα κι όταν κυκλοφόρησαν οι αποφάσεις του ΓΕΕΘΑ για συναγερμό. Ξέρω ότι όλοι όσοι υπηρετούν, αυτό που ονειρεύονται αυγουστιάτικα είναι λίγες μέρες άδειας – το δικό τους όνειρο περιορίζεται σε κάτι τέτοια απολύτως πεζά. Υποθέτω πως δεν ξημεροβραδιάζονται στα πληκτρολόγια, αλλά στις ασκήσεις. Ομολογώ επίσης πως δεν έχω δει κανέναν στο Insta να παρουσιάζει με ματαιοδοξία και ωραιοπάθεια τη στολή παραλλαγής: οι πιο πολλοί βιάζονται να τη βγάλουν. Εχουν όλοι τους τη συμπάθειά μου. Κυρίως γιατί μιλώντας άκριτα για πολέμους, ναυμαχίες, επελάσεις και επιθέσεις, αυτούς είναι που ξεχνάμε…