Τα επιτραπέζια κλείνουν μέσα τους την παιδική μας αθωότητα. Είναι το «Φιδάκι» που πρωτοπαίξαμε εκείνο το μεσημέρι στο χωριό, ενώ οι μεγάλοι νόμιζαν ότι μας είχαν βάλει στα κρεβάτια μας. Είναι ο «Γκρινιάρης», η «Monopoly» και το «Stratego» στα παιδικά πάρτι και αργότερα το «Trivial Pursuit» που μας έκανε να μετανιώνουμε που ποτέ δεν προσέχαμε στο μάθημα της Γεωγραφίας. Είναι ακόμη το τάβλι που μας έμαθε ο μεγάλος μας αδελφός και αργότερα φάνηκε χρήσιμο στα φοιτητικά μας χρόνια ή τα απογεύματα στον σκακιστικό όμιλο της γειτονιάς μας. Τα επιτραπέζια που παίζαμε ως παιδιά ήταν ακόμη ένας ιδιότυπος τρόπος να αποκωδικοποιήσουμε τον κόσμο. Αλλωστε, οι συμπεριφορές που αναπτύσσονται γύρω από το ταμπλό τους αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας μας: περιλαμβάνει και τους τίμιους και τους ζαβολιάρηδες, αλλά και τους ψύχραιμους και τους νευρικούς. Και σήμερα, αυτές τις δύσκολες ημέρες που η κατάσταση επιτάσσει να μείνουμε όλοι στο σπίτι, μπορούμε να πιάσουμε ξανά τις κάρτες και τα πιόνια μαζί με τα παιδιά μας. Ας ρίξουμε ζάρι και μπορεί να είμαστε οι τυχεροί…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
