Απόδραση στη φύση με τον… κωδικό 6

Το νερό ζεστάθηκε και η μυρωδιά των βοτάνων απλώθηκε στο δωμάτιο. Πήραμε βαθιές ανάσες, γεμάτες μνήμες και συγκινήσεις. Το έβαλα γρήγορα στο θερμός και ξεκινήσαμε για περπάτημα. Μήνυμα με κωδικό 6 για σωματική άσκηση. Δεν αντέχεται εύκολα ο εγκλεισμός την άνοιξη. Τι προνόμιο να ζεις κοντά σε ένα τέτοιο βουνό και να μπορείς να περπατήσεις σε κάποιο μονοπάτι στο δάσος!

Το Πήλιο, το βουνό των Κενταύρων. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν τα μονοπάτια ανοιχτά, ακόμα και σε καιρό καραντίνας. Και στο Πήλιο μπορεί να βρει κανείς τόσο πολλά μονοπάτια και καλντερίμια ώστε να πάει παντού με τα πόδια. Αν το αντέχει βέβαια, γιατί δεν το λες και εύκολο. Διαδρομές που ενώνουν τα χωριά μεταξύ τους, που οδηγούν σε κορυφές, που οδηγούν στη θάλασσα, σε μαγευτικές παραλίες. Κάποτε ήταν οι μοναδικοί δρόμοι που είχαν οι άνθρωποι, τώρα αποτελούν διέξοδο για όσους θέλουν να ζήσουν άλλες εμπειρίες. Είναι κρίμα που κάποια από αυτά τα χάλασαν οι χωματόδρομοι που έχουν ανοιχτεί τα τελευταία χρόνια.

Προς τη Μακρινίτσα

Αφήσαμε το αυτοκίνητο στα όρια της πόλης και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε προς τη Μακρινίτσα, «το μπαλκόνι του Πηλίου» όπως συνηθίζουμε να λέμε. Από τα πρώτα βήματα άλλαξε η διάθεσή μας για την πανδημία και τα κρούσματα. Η φύση είχε κάνει τη δουλειά της, οι εικόνες σκέπασαν τις σκέψεις. Και πώς να γινόταν αλλιώς όταν γύρω μας είχαμε όλων των ειδών τη συντροφιά. Το βουνό αυτό μπορεί και συνδυάζει τόσους διαφορετικούς τύπους βλάστησης. Πεύκα και ελιές στην αρχή, θάμνοι και πετρώδη εδάφη δίπλα, μεγάλα δέντρα με πλατιά φύλλα κοντά στο ρέμα, λουλούδια και βότανα. Από την άλλη πλευρά οξιές, καστανιές και πλατάνια, παντού όμως λουλούδια και βότανα.

Θυμήθηκα όσα μας έλεγαν στο Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας, όταν το είχαμε επισκεφθεί με το σχολείο πριν την πανδημία. Περισσότερα από 50 βότανα φυτρώνουν εδώ, τα μισά σχεδόν από αυτά υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα. Δεν θα ξεχάσω την ιστορία για το κενταύριο, το βότανο που ο μύθος λέει χρησιμοποίησε ο Κένταυρος Χείρων, που έζησε εδώ, για να γιατρεύσει την πληγή που του έκανε ο Ηρακλής. Αλλωστε ο Χείρων ήταν αυτός που ήξερε πώς από τα βότανα που φύτρωναν στο Πήλιο να παρασκευάζει φάρμακα για να θεραπεύει ανθρώπους, θεούς και ζώα. Γι’ αυτό και οι θεοί του εμπιστεύτηκαν τη διαπαιδαγώγηση των διάσημων παιδιών τους. Ο Αχιλλέας, ο Ιάσονας, ακόμα και ο πατέρας της Ιατρικής και γιος του Απόλλωνα, ο Ασκληπιός, από αυτόν έμαθε την τέχνη του.

Νερό για όνειρα

Το νερό από το ρέμα δημιουργεί ένα κλίμα χαλάρωσης και βοηθάει τα όνειρα να έρχονται. Πέτρινα τοξωτά γεφύρια, άλλα μικρότερα και άλλα μεγαλύτερα, μαρτυρούν την τέχνη του παρελθόντος. Αλλωστε στο Πήλιο υπάρχουν πολλά. Ο ήχος του νερού δυναμώνει, δεν πήρε τυχαία το όνομα Μέγα Ρέμα, αν και στην εποχή μας δεν έχει πάντα τόσο νερό. Παλιά όμως δεν σταματούσε ποτέ. Γι’ αυτό λειτουργούσαν τριγύρω τόσα βυρσοδεψεία, υπάρχει και περιοχή που λέγεται Ταμπάκικα. Ως τις αρχές του προηγούμενου αιώνα λειτουργούσαν περίπου 40 βυρσοδεψεία και γνώριζαν μεγάλη άνθηση. Σαν να ακούγονται οι φωνές των ταμπάκηδων, τα μουλάρια που μεταφέρουν τα δέρματα, ο ήχος τους όταν πλένονται στις στέρνες για να καθαριστούν. Ερείπιά τους βρίσκουμε στον δρόμο μας. Και πιο πλάι τους οι δριστέλες ή νεροτριβές, τα φυσικά πλυντήρια, ξύλινες κατασκευές που με τη βοήθεια του νερού που ερχόταν από το ρέμα έπλεναν τα υφάσματα. Μία μάλιστα λειτουργεί εποχιακά ως τις μέρες μας με τον παραδοσιακό τρόπο.

Πρώτη στάση στην κεντρική πλατεία της Κουκουράβας, στην κρήνη της Χορεύτρας, δίπλα από τον πύργο Σκοτεινιώτη ένα μεγαλοπρεπές πετρόχτιστο κόσμημα που ακόμα στέκει αγέρωχο. Αλλωστε είναι ξακουστή η αρχιτεκτονική, με κτίρια που διατηρούνται άριστα ως σήμερα. Διακρίνουμε και το παλιό αρχοντικό του Βαΐτζη χτισμένο από το 1761 και άλλα αρχοντικά που δένουν με το τοπίο. Γεμίζουμε τα δοχεία με κρυστάλλινο νερό. Νερό κοινωνικό αγαθό. Γιατί να μην είναι παντού έτσι; Γιατί να μην μπορεί παντού ο διαβάτης να πιει λίγο καθαρό νερό, δωρεάν, για να ξαποστάσει; Στην περιοχή της Μακρινίτσας (σ’ αυτήν εντάσσεται και η Κουκουράβα) υπάρχουν 55 τέτοιες κρήνες, δημόσιες βρύσες δηλαδή, που οι περισσότερες λειτουργούν ακόμα, πέτρινες και μαρμάρινες, εξαιρετικά έργα τέχνης.

Το βουνό των βοτάνων

Ανοίγουμε το θερμός και μοιραζόμαστε το τσάι. Μείγμα πολλών βοτάνων με βάση την μπετόνικα, το παραδοσιακό τσάι του Πηλίου με το έντονο άρωμα, δυναμωτικό και τονωτικό. Μαζί οι γεύσεις και τα αρώματα από το φασκόμηλο, το τίλιο και τη λουίζα δένουν υπέροχα. Το Πήλιο θα έπρεπε να λέγεται και βουνό των βοτάνων, ήδη στη διαδρομή συναντήσαμε ένα σωρό: φλισκούνι, ταράξακο, σκορπίδι. Σαμπούκο, μολόχα και ρίγανη που εδώ μυρίζει αλλιώς. Δεν κόψαμε όμως τίποτα. Δεν μαζεύεις τα βότανα όποτε και όπως να ‘ναι, είχε πει ο θείος Πάνος, που καλλιεργεί και τα αποστάζει στον Βόλο.

Από το σημείο αυτό και μετά αρχίζει το καλντερίμι της Μακρινίτσας, ίσως το καλύτερα διατηρημένο πετρόχτιστο καλντερίμι του Πηλίου. Θα ανηφορίσει απότομα, θα περάσει μπροστά από την παλιά εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και πολλές κρήνες και θα τερματίσει θριαμβευτικά στην κεντρική πλατεία της Μακρινίτσας, με τα τεράστια πλατάνια και τη μνημειακή κρήνη του χωριού. Ωρα για ελαφρύ κολατσιό και επιστροφή. Η ώρα όμως πέρασε, πρέπει να στείλουμε νέο μήνυμα πλέον. Με κωδικό 6 ξανά για σωματική άσκηση…