Αν κάτι μένει από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου – το πιο σημαντικό, δίπλα σε πλείστους προβληματισμούς τους οποίους αβίαστα γεννούν οι στίχοι του – είναι ότι η ποίηση, σε πείσμα των αμέτρητων ορισμών της και των ατέλειωτων εκτροπών της, παραμένει η πλέον ειλικρινής, ανθεκτική και διαχρονική ασπίδα της ανθρώπινης ευαισθησίας – τι άλλο να μας προστατεύσει και να μας ορίσει σε «καιρούς τενεκεδένιους» όπου ο χρησιμοθηρικός κυνισμός και η ακηδία ισοπεδώνουν τα πάντα; Η ποίηση, όπως εν προκειμένω παρουσιάζεται, δεν αποτελεί μόνο έναν τρόπο βίωσης του κόσμου και του χρόνου, αλλά και έναν τρόπο επιβίωσης μέσα σε αυτούς. Η ποίηση, για να το πούμε καθαρότερα, είναι ανάγκη εξόχως προσωπική μεταπλασμένη σε δημιουργία (και επικοινωνία, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα). Οι Ψηφίδες ζωής (εκδ. Σιδέρη) της Νίκης Παπαθεοχάρη απλώνονται μπροστά στα μάτια μας σαν μια ενιαία και περιπετειώδης καταβύθιση στον βίο (την καθημερινότητα και τις μεταφυσικές διαστάσεις της), στην τέχνη (σε λέξεις και εικόνες που γίνονται μορφές και μοτίβα) και στην ταυτότητα (την ατομική και την έμφυλη, την κοινωνική και, γιατί όχι, την εθνική, υπό την ευρεία έννοια). «Και μη με ρωτάς / γιατί σαν γυναίκα κι εγώ / ποτέ μου δεν βάφομαι… // Για να μπορώ να κλαίω / όποτε θέλω» διαβάζουμε στο σημείο ακριβώς που φαίνεται να ολοκληρώνεται ένα άτυπο καταγωγικό προοίμιο του λυρικού υποκειμένου πριν από το κυρίως έργο, ετούτη δηλαδή την πολυεπίπεδη ξενάγηση με πλατύ ορίζοντα τον «κοινό τόπο» (ο οποίος δεν αφορά αποκλειστικά την ποιήτρια και τη συγκεκριμένη σύνθεσή της αλλά κι εμάς τους υπόλοιπους).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
