Με δύο πρεμιέρες προγραμματισμένες να πραγματοποιηθούν σχεδόν back-to-back στα μέσα Δεκεμβρίου, η Νάντια Μπουλέ δεν διαθέτει αυτές τις ημέρες πολύ ελεύθερο χρόνο. Στις 11 του μηνός αναλαμβάνει επισήμως τον ρόλο της Ρόξι Χαρτ στο «Chicago» (σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα) στο Θέατρο Ολύμπια. «Ηταν το πρώτο μιούζικαλ που είδα στο Γουέστ Εντ, η πρώτη μου επαφή με αυτό το είδος θεάτρου, και είχα εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από το στόρι, από τις θεϊκές φωνές, από τις συγκλονιστικές χορογραφίες του Μπομπ Φόσι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να έκανα κάτι τέτοιο και εγώ» λέει ενθουσιασμένη που μια σκέψη η οποία φάνταζε μακρινό όνειρο πραγματοποιείται. Με αντίστοιχη ανυπομονησία περιμένει και το ανέβασμα (στις 13 Δεκεμβρίου) της παράστασης «Annie» (σε σκηνοθεσία Θέμιδας Μαρσέλλου) στο γήπεδο Tae Kwon Do. Το ξανθό κορίτσι με το ασύμμετρο καρέ έγινε ευρέως γνωστό χάρη στην καριέρα του στη μικρή οθόνη, στην ουσία βρισκόταν από παιδί στα τηλεοπτικά στούντιο, έδινε ωστόσο πάντα την εντύπωση ότι δεν την αφορούσε σε δομικό επίπεδο το αδηφάγο αυτό μέσο – κοινώς, ότι δεν ζούσε για να βγαίνει στο γυαλί. «Νομίζω ότι παίζει πολύ σημαντικό ρόλο το πώς έχεις μεγαλώσει, η ανατροφή σου. Οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με τον χώρο του θεάματος και δεν ενδιαφέρονταν καθόλου να με ωθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση, έτσι δεν μου δημιουργήθηκε ποτέ η αίσθηση ότι κάνω κάτι σημαντικότερο από ό,τι κάνουν οι άλλοι» σχολιάζει.
Κάποια στιγμή ωστόσο αποσύρθηκε συνειδητά. Η εξήγηση; «Στη φάση της μεγάλης αναγνωρισιμότητας ένιωσα να ζορίζομαι πολύ. Δεν με πείραζε η έκθεση, που είναι ούτως ή άλλως ταυτισμένη με αυτό το επάγγελμα, αλλά το ότι ασχολούνταν μαζί μου για την προσωπική μου ζωή. Δεν μου λέει κάτι το any publicity is good publicity. Αποφάσισα ότι χρειαζόμουν αποχή από την τηλεόραση. Επανατοποθετήθηκα στα πράγματα. Το ενδιαφέρον μου εστιάστηκε στη μουσική και στο θέατρο. Με βοήθησε πολύ αυτή η διαδικασία για να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου και να είμαι πιο χαλαρή». Αυτή η ανάγκη για καλλιτεχνική έκφραση υπήρχε πάντα ή προέκυψε τότε; «Από μικρή γνώριζα πολύ ξεκάθαρα ότι ήθελα να υπάρχει στη ζωή μου ένα καλλιτεχνικό κομμάτι, το οποίο σχετιζόταν κυρίως με το τραγούδι, συμμετείχα, ας πούμε, ως παιδί σε χορωδίες. Την περίοδο που έκανα πολλή τηλεόραση και δεν προλάβαινα να ασχοληθώ με τη μουσική, μου έλειπε τρομερά. Το θέατρο δεν το είχα στο μυαλό μου, έκανα όμως μαθήματα χορού και σεμινάρια υποκριτικής. Δεν τα είχα ωστόσο συνδυάσει όλα αυτά στο μυαλό μου διότι δεν υπήρχε και ιδιαίτερα ανεπτυγμένη κουλτούρα του μιούζικαλ στη χώρα μας. Οταν συνειδητοποίησα ότι υπάρχει και αυτή η επιλογή ήταν σαν να βρήκα ένα νησί στη μέση του ωκεανού. Πήγα στην Αμερική για μαθήματα, έκανα φωνητική εξειδικευμένη στο συγκεκριμένο είδος, απέκτησαν όλα πιο συμπαγή μορφή».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
