Το νέο έτος, 2022, καταγράφει την άλλη μεγάλη επέτειο. Οχι την «ηρωική», όπως αυτή των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης του 1821 που μόλις έκλεισε. Αλλά τη θλιβερή εκατοστή επέτειο από τη μεγάλη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922 που αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και το τέλος της επαναστατικής διαδικασίας που ξεκίνησε το 1821 (τέλος Μεγάλης Ιδέας, κ.λπ.). Εκατό χρόνια μετά η μνήμη του «1922» είναι πιο ζωντανή σε πολλούς που έχουμε ακούσει ή διαβάσει το ανθρώπινο δράμα (οι γονείς και παππούδες μου ήσαν πρόσφυγες Μικρασιάτες στη Λέσβο – «… ήρθαν απ΄ τη Σμύρνη το εικοσιδυό…»). Με τη Μικρασιατική Καταστροφή ξεκινά συστηματικά και σχεδιασμένα η οικοδόμηση της σύγχρονης αστικής Ελλάδας. Και ένα από τα στοιχεία αυτής της νέας διαδικασίας είναι η επιδίωξη για τη θεσμική ενσωμάτωση της χώρας σε μια ενοποιούμενη Ευρώπη, αν και το «1821» εντάσσεται στο ευρύτερο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι (βλέπε, μεταξύ άλλων, R. Beaton, The Greek Revolution of 1821 and its Global Significance, AIΩRA, 2021, Μ. Kitromilides, ed. The Greek Revolution in the Age of Revolutions 1776-1848, Routledge, 2021 M. Mazower, The Greek Revolution, 1821 and the Making of Modern Europe, Allen Lane, 2021). Ετσι και ενώ δεν θα πρέπει να αγνοηθούν οι πρώιμες ιδέες του Ι. Καποδίστρια για την ενοποίηση της Ευρώπης, οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μετά το 1922 υπήρξαν μεταξύ των πρώτων πανευρωπαϊκά που υποστήριξαν την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Και αναφέρομαι εδώ πρωτίστως στον μέγιστο Ελευθέριο Βενιζέλο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
