«Και παίρνει ο αέρας τα τραγούδια» λέγεται το τραγούδι τους στίχους του οποίου έγραψε την περίοδο της πανδημίας η φιλόλογος Σοφία Μενεσελίδου, ενώ στην παραγωγή του συμμετείχε μεγάλος αριθμός μουσικών της πόλης μας. Σύμφωνα με τους στίχους του, οι άνθρωποι στην πόλη βρήκαν διέξοδο στη μουσική και στο τραγούδι.

«Είναι φορές που τις μικρές ζωές μας, πληγώνουν ξάφνου οι δίσεκτοι καιροί/ πουλιά στους ουρανούς μας σεργιανάνε, και λένε μοιρολόγια στη βροχή/ για μοναξιά και φόβο τής μιλάνε, γι’ αστέρια που θα σβήσουν το πρωί» ξεκινούν να λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Και συνεχίζουν: «Μα ξεπροβάλλουν στις γωνιές των δρόμων, παιδιά της πόλης με φλόγα στις ψυχές/ τα μοιρολόγια των πουλιών αλλάζουν, τα κάνουνε τραγούδια για χαρές/Και παίρνει ο αέρας τα τραγούδια, τα στέλνει ν’ ανταμώσουν τα πουλιά/ κι αυτά σαν μαγεμένα τα ακούνε, και στέκονται για λίγο στα κλαριά/ τα δάκρυα της θλίψης σταματούνε, και κελαηδούν μαζί με τα παιδιά/ Σ’ αυτήν την πόλη που η κοινή μας μοίρα, μας έδεσε μ’ αόρατες κλωστές/ τη σκοτεινιά του κόσμου ξεγελάμε, με όνειρα πλασμένα από γιορτές/ τις ξαστεριές αγάπης τραγουδάμε, του μέλλοντος αντένες φωτεινές».Μιλήσαμε στην τάξη για το τραγούδι και ιδού τι καταλάβαμε εμείς. «Οι δίσεκτοι καιροί που περάσαμε και ακόμα περνάμε μας έκαναν να φοβόμαστε το μέλλον. Ομως μέσα στη μοναξιά που αισθανθήκαμε, η τέχνη μάς βοήθησε να ονειρευόμαστε και να φτιάχνουμε στη φαντασία μας τον δικό μας κόσμο, όπου μπορούμε να βρούμε τη γαλήνη που επιθυμούμε. Γιατί μόνο με τα όνειρα μπορείς να κρατηθείς δυνατός και γεμάτος ελπίδες για τη ζωή…» έγραψε συμμαθητής μας.«Μέσα από την τέχνη ο άνθρωπος βρίσκει τη γαλήνη… Η τέχνη μπορεί να σε ταξιδέψει, να σε πάει μακριά… Οσο σκληρός κι αν είναι αυτός ο κόσμος, όσο έχει ο άνθρωπος την τέχνη, θα καταφέρνει να ξεφεύγει από τη σκληρή πραγματικότητα» εκτίμησε άλλος.