Τα κομμουνιστικά κόμματα σε διάφορες χώρες και εποχές είχαν πάντα μια ασίγαστη ροπή προς τη διαρκή επαναδιατύπωση της Ιστορίας ώστε να επιβεβαιώνει τις εκάστοτε επιλογές και επιδιώξεις τους. Οπως ρυθμίζεται το τηλεσκόπιο για να εστιάσει κάθε φορά σε διαφορετικούς πλανήτες, οι εκδοχές των ιστορικών γεγονότων περιστρέφονταν κατάλληλα γύρω από τον κομματικό άξονα για να ταιριάξουν με τις ανάγκες της συγκυρίας. Παλιές αποφάσεις επανακρίνονται ως σωστές ή λάθος ανάλογα με το αν βολεύουν ακόμα ή φέρνουν αμηχανία. Πράξεις και ιδιότητες προβάλλονται ή αποσιωπούνται για να είναι συμβατές με τις τρέχουσες συμπεριφορές. Πρόσωπα μπαίνουν και βγαίνουν από το αναμνηστικό κάδρο, ανάλογα με το αν συνεχίζουν να είναι αρεστά ή έπεσαν σε δυσμένεια.
Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί – και πολύ σωστά κάνει νομίζω – να αποποιηθεί τις γενεαλογικές ιδεολογικές του ρίζες, η τεχνογνωσία της ιστορικής περιστροφής δεν ξεχνιέται εύκολα και μέχρι τώρα αξιοποιήθηκε ουκ ολίγες φορές. Στη διάρκεια της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ βλέπαμε συχνά δραστικές μεταστροφές στους χαρακτηρισμούς ιστορικών γεγονότων, θεσμών αλλά και πολιτικών προσώπων: ακροβασίες που θεωρήθηκαν τολμηρές πρωτοβουλίες μετά βαφτίστηκαν τυχοδιωκτικές, assets έγιναν liabilities, και οι διεθνείς αγορές από χορευτικό συγκρότημα κρητικού ρυθμού έγιναν έγκυροι βαθμολογητές της ελληνικής οικονομίας. Ακόμα και το ευρώ από φυλακή των ευρωπαϊκών λαών έγινε ασφάλεια και σιγουριά του έλληνα πολίτη.
Το ταλέντο αντιστροφής της ιστορικής πραγματικότητας επεκτάθηκε πολύ σύντομα σε πιο θεωρητικές σφαίρες. Ενώ για παράδειγμα στις αρχές του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στοχοποιήσει τα δύο πρώτα μνημόνια ως αποκλειστική αιτία της οικονομικής κακοδαιμονίας, η οπτική του άλλαξε άρδην όταν οδηγήθηκε και ο ίδιος να υπογράψει ένα τρίτο, που ήταν κατά πολύ βαρύτερο και θα μπορούσε κάλλιστα να το είχε αποφύγει. Τα μνημόνια της τρόικας έγιναν πλαίσια των ευρωπαϊκών θεσμών και ο ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόταν πλέον ένα διαφορετικό αντίπαλο δέος για να τρέφει την αντιπαράθεση και να συσπειρώνει τις δυνάμεις του. Το σκηνικό ρήξης στήθηκε τότε απέναντι σε όλο συλλήβδην το δικομματικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, το «παλιό σύστημα» που βρυχόταν και εμπόδιζε το νέο να δώσει προοπτική στη χώρα.
Σύντομα όμως παρουσιάστηκε η ανάγκη συμμαχιών και συμπόρευσης με διάφορα ετερόκλητα μέρη του «παλιού συστήματος», πράγμα που έκανε απαραίτητη την προσαρμογή σε νέα αντιθετικά υποσύνολα άφθαρτων και φθαρμένων (και κατά περίπτωση διεφθαρμένων), εθνικιστών και κρυπτο-διεθνιστών, κοντόφθαλμων και μακράς οράσεως. Οι μεταλλασσόμενοι χαρακτηρισμοί για τη Νέα Δημοκρατία ήταν πάντα ευκολότεροι λόγω πιο συμπαγούς ταξικής προέλευσης, αλλά επίσης και γιατί οι απευθείας μεταγραφές ήταν σπάνιες. Για το ΠαΣοΚ όμως ο ιδεολογικός τεμαχισμός ήταν σωστός πονοκέφαλος και κάθε τόσο έπρεπε να ξεχωρίζει ανάμεσα σε αγωνιστές και μνημονιακούς, σε οραματιστές και λογιστάδες, σε απελευθερωτικούς και ενδοτικούς. Πολύ περισσότερο που για πολλούς ταίριαζαν και οι δύο ταξινομήσεις, ανάλογα με τη φάση παλινδρόμησης προς τον ΣΥΡΙΖΑ στην οποία βρίσκονταν οι εκάστοτε ενδιαφερόμενοι.
Καθώς η ζωή προχωρά, νέες ανάγκες προκύπτουν. Πριν από λίγες ημέρες κάμποσα στελέχη και μέλη του ΠαΣοΚ ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ να συστρατευθούν – και δικαίωμά τους βεβαίως, αφού όλοι κρίνονται τελικά από τους πολίτες. Πώς όμως θα φαινόταν φυσιολογική η συμμετοχή τους σε έναν χώρο ο οποίος το προηγούμενο διάστημα εξαπέλυε μύδρους εναντίον της προέλευσής τους, μερικές φορές μάλιστα αφορίζοντας και τα ίδια εν λόγω πρόσωπα που τώρα επιβιβάστηκαν στην αριστερή αμαξοστοιχία;
Η λύση βρέθηκε γρήγορα. Επειδή οι περισσότεροι είτε είχαν έλθει σε ανοιχτή διαμάχη με την κυβέρνηση Σημίτη είτε αποστασιοποιήθηκαν αργότερα για να προσαρμοστούν στις εξελίξεις, το αντίπαλο δέος που έχει ανάγκη να στοχοποιήσει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε με το σκηνικό εκείνης της εποχής: λίγο πριν και λίγο μετά την ένταξη τα χώρας στο ευρώ το 2000. Συν και πλην τέσσερα χρόνια είναι η περίοδος της οκταετούς πρωθυπουργίας Σημίτη, την οποία ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισε ως την «κορύφωση» της δομικής παθογένειας του ελληνικού καπιταλισμού. Ακριβώς έτσι!
Μιλώντας πρόσφατα στο Παρίσι κατήγγειλε ότι στη διάρκεια εκείνης της περιόδου οι δημόσιες επενδύσεις ήταν χαμηλές, η σπατάλη υψηλή, οι εξαγωγές αδύναμες και κυριαρχούσε το πελατειακό σύστημα αντί για ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας. Οτι υπήρχε υστέρηση εσόδων λόγω φοροδιαφυγής και υποφορολόγησης του μεγάλου πλούτου, πράγμα που οδήγησε στη διόγκωση του δημόσιου χρέους, στον αποκλεισμό της χώρας από τις διεθνείς αγορές και στην κατάρρευση του 2010.
Είναι άγνωστο από πού εμπνεύστηκε ή δανείστηκε αυτή την απόλυτα διαστρεβλωμένη εικόνα ο πρώην πρωθυπουργός και έκρινε σκόπιμο να την παρουσιάσει στο εξωτερικό. Είναι πολύ εύκολο να ανοίξει κανείς μια διεθνή ή ευρωπαϊκή βάση στατιστικών
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
