Ανοιξε λογαριασμόκαι στην πατρίδα του

Μοιάζει απίθανο αν το καλοσκεφτείς. Και όμως αποτέλεσε γεγονός μιας ολόκληρης καριέρας όπως αυτή εξελίχθηκε σχεδόν για 15 χρόνια. Ισως της σημαντικότερης που κατάφερε ποτέ έλληνας ποδοσφαιριστής διεθνώς. Εκείνης του Σωκράτη Παπασταθόπουλου που μόλις την περασμένη Τετάρτη σήκωσε για πρώτη φορά στον ουρανό τρόπαιο ελληνικό. Το πρώτο πρωτάθλημα της δικής του διαδρομής ήταν το 46ο για τον Ολυμπιακό. Και το Σάββατο (22/5) κόντρα στον ΠΑΟΚ θα διεκδικήσει και το πρώτο του ελληνικό Κύπελλο σε έναν τελικό. Αγώνα δρόμου κάνει (ήδη) για να φανεί συνεπής σε αυτό το ραντεβού ο 33χρονος αμυντικός.

Το δωμάτιο
με τα τρόπαια

Γιατί να περιμένουμε όμως στην αίθουσα αναμονής; Ας περάσουμε ως τότε στο δωμάτιο με τα τρόπαια. Διότι πραγματικά έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον… Σχεδόν συλλεκτικό.

Ο Sokratis (όπως τον αναγνωρίζει συνολικά το ποδόσφαιρο) έδειξε από νωρίς πως διαθέτει κάτι σαν το άγγιγμα του Μίδα. Μικρό παιδί όταν διεκδίκησε τον πρώτο μεγάλο τίτλο της καριέρας του. Ηταν μόλις 19 ετών. Φορώντας το εθνόσημο της U-19 και έχοντας πλάι του τον Κώστα Μήτρογλου, τον Σωτήρη Νίνη και άλλους συμμαθητές της τάξης του ’88 έφτασαν ως τον τελικό του 2007 απέναντι στην Ισπανία, αποκλείοντας τη μεγάλη Γερμανία του Μεσούτ Οζίλ, του Ζερόμ Μπόατενγκ και του Ανίς Μπεν Χατίρα.

Η παρουσία του
στα Μουντιάλ

Τρία χρόνια αργότερα άνοιξε λογαριασμό σε τελική φάση Μουντιάλ (2010, Νότια Αφρική), τον οποίο… φούσκωσε μια τετραετία αργότερα (2014, Βραζιλία). Ενδιάμεσα αγωνίστηκε και σε Euro Ανδρών (2012, Πολωνία) φτάνοντας ως τους προημιτελικούς. Και όσο άφηνε το σημάδι του ως ποδοσφαιριστής της εθνικής ομάδας (με 90 συμμετοχές) επιβεβαιώνοντας τα αγωνιστικά του «κυβικά»; Δεν έμεινε όμως με τη… χαρά της συμμετοχής. Σε επίπεδο συλλόγων άρχιζε να μαζεύει και τίτλους, από εκείνους που μοιάζουν απαγορευμένοι για τους έλληνες ποδοσφαιριστές.

Συλλέκτης τίτλων
σε τρεις χώρες

Πρωταθλητής Ιταλίας το 2011 με τη Μίλαν του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, έχοντας συμπαίκτες τον Αλεσάντρο Νέστα, τον Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, τους Τιάγκο Σίλβα, Αλεχάντρο Πάτο και Ρομπίνιο. Από τότε έχουν να σηκώσουν το τρόπαιο οι Ροσονέρι.Υστερα δύο φορές διαδοχικά κάτοχος του γερμανικού Σούπερ Καπ με την Μπορούσια Ντόρτμουντ (2014, 2015) του Γιούργκεν Κλοπ, επικρατώντας σε ισάριθμους τελικούς της Μπάγερν Μονάχου του Πεπ Γκουαρδιόλα.  Κυπελλούχος Γερμανίας το 2017 (μαζί με τον Σίντζι Καγκάβα του ΠΑΟΚ) με την Ντόρτμουντ του Τόμας Τούχελ. Και έπειτα η Αγγλία. Και η Αρσεναλ. Επαιξε μαζί της στον τελικό του Europa League 2019. Και έπειτα κατέκτησε το Κύπελλο στο Νησί το 2020 υπό τις οδηγίες του Μάσιμο Αλέγκρι.

Τα διαβάζεις στο χαρτί και σκέφτεσαι τι άραγε θα κάνει όταν έρθει η ώρα να αποφασίσει για το εξώφυλλο στο άλμπουμ της διαδρομής του. Τι θα πρωτοδιαλέξει.

Μάχη με τον χρόνο
για τον τελικό

Την Τετάρτη που πέρασε ήταν βασικός (σε δοκιμή για βασικούς άλλωστε) στο ματς με τον ΠΑΟΚ (1-0) πριν από τη φιέστα για το 46ο. Σίγουρα δεν το ευχαριστήθηκε όσο θα ήθελε καθώς μόλις στο 4ο λεπτό αντιμετώπισε έναν μυϊκό τραυματισμό που όχι μόνο οδήγησε στην αντικατάστασή του, αλλά που έχει ανοίξει και μια ολόκληρη συζήτηση για το αν θα είναι έτοιμος το Σάββατο (22/5) για το μεγάλο ραντεβού στο ΟΑΚΑ με τον Δικέφαλο του Βορρά. Από την Πέμπτη κιόλας έχει ξεκινήσει μια μάχη με τον χρόνο: «Μέρα με τη μέρα» εκτιμούν στο ιατρικό τιμ πως θα φανεί το αποτέλεσμα. Είναι τέτοια όμως η επιθυμία του να είναι εκεί, που αυτομάτως ανεβάζει αρκετά τις πιθανότητες. Η επιθυμία της συνεισφοράς σε εκείνο το κάτι που βάζει το αλάτι και το πιπέρι στον επίλογο της εφετινής σεζόν.

Ο Ολυμπιακός και το δέλεαρ της back to back κατάκτησης του νταμπλ.

18 φορές στην ιστορία του έχει κατακτήσει το νταμπλ ο Ολυμπιακός, που το Σάββατο στοχεύει στη 19η επιτυχία του. Οι τρεις άλλες ομάδες που το έχουν καταφέρει (Παναθηναϊκός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) έχουν συνολικά 11 νταμπλ.

Ενα προνόμιο αποκλειστικάερυθρόλευκο

Η κατάκτηση του νταμπλ δύο συνεχείς χρονιές έχει συμβεί ελάχιστες φορές στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μόλις πέντε. Το έχουν πραγματοποιήσει μόνο οι Ερυθρόλευκοι που, εάν και εφόσον, θα το ξανακάνουν δεύτερη φορά στην ίδια δεκαετία επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά πως ζούμε μια σπουδαία δική τους εποχή: προηγήθηκε η διετία 2012-2013. Σίγουρα θα τη θυμούνται καλύτερα από όλους ο Χοσέ Χολέμπας και ο Αβραάμ Παπαδόπουλος. Οπως και ο τεχνικός διευθυντής Βασίλης Τοροσίδης, με τον αρχισκάουτερ Φρανσουά Μοντέστο. Ολοι τους ήταν εκεί. Και θα είναι εκεί και το Σάββατο. Για το «κερασάκι στην τούρτα» μιας εντυπωσιακής διετίας. Στον τελευταίο χορό πριν σβήσουν τα φώτα. Στον επίλογο της«season 3» του Πέδρο Μαρτίνς στο μεγάλο Λιμάνι.