Ανάμεσα σε δύο ποιητές

Νομίζω πως θα επέστρεφα να ζήσω με τα ζώα – είναι τόσο γαλήνια και αυτάρκη.

Στέκομαι και τα κοιτάω ώρες και ώρες.

Δεν ιδρώνουν και δεν κλαψουρίζουν για την κατάστασή τους.

Δεν μένουν ξάγρυπνα τη νύχτα να κλαίνε για τις αμαρτίες τους.

Δεν με αηδιάζουν συζητώντας το καθήκον τους προς τον Θεό,

Κανένα δεν είναι ανικανοποίητο, ούτε ένα δεν παραληρεί με τη μανία να κατέχει πράγματα.

Κανένα δεν προσκυνάει το άλλο, ή το γένος του που έζησε πριν χιλιάδες χρόνια.

Κανένα δεν είναι αξιοσέβαστο ή δυστυχισμένο σε όλη τη Γη.

Με την τελευταία φράση αυτού του αποσπάσματος (32) από το ποίημα «Τραγούδι του εαυτού μου» του μεγάλου αμερικανού ποιητή Walt Whitman θα διαφωνούσαν σίγουρα οι ιδρυτές του νέου ελληνικού «Κόμματος για τα Ζώα». Πιστεύουν ότι τα ζώα είναι δυστυχισμένα, πως η κύρια αιτία της δυστυχίας τους είμαστε εμείς οι άνθρωποι και πως πρέπει κάτι να κάνουμε για να αλλάξει η μοίρα τους επάνω στη γη. Και πραγματικά, από τότε που βιομηχανοποιήθηκε η παραγωγή κρέατος και άλλων ζωικών προϊόντων, ακόμα και όταν οι άνθρωποι σταματούν να σφάζουν ο ένας τον άλλο, σφάζουν ακατάπαυστα και συστηματικά όλα τα ζωντανά όντα της Γης. Καταργήσανε (όχι παντού) τα ανθρώπινα στρατόπεδα θανάτου κι έχουν γεμίσει όλη τη Γη με σφαγεία, πτηνοτροφεία και ιχθυοτροφεία, όπου βασανίζουν και θανατώνουν καθημερινά εκατομμύρια ζώα. Μία φορά να επισκεφθείτε ένα σύγχρονο πτηνοτροφείο δεν θα ξαναφάτε κοτόπουλο ή αβγό στη ζωή σας…

Ετσι κι εγώ με ανακούφιση διαβάζω στο Lifo.gr: «Ελληνες φιλόζωοι ιδρύουν το πρώτο «Κόμμα για τα Ζώα»». Ομάδα ελλήνων φιλόζωων κατέθεσε στον Αρειο Πάγο όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά, προκειμένου να ιδρυθεί το «Κόμμα για τα Ζώα». Σε ερώτηση για το αν σκοπεύουν να συνεργαστούν με άλλα κόμματα οι εκπρόσωποι απαντούν: «Οχι, γιατί είμαστε ένα ομολογιακό κόμμα, που δεν σκοπεύουμε σε συνεργασίες και στοχεύουμε πολύ συγκεκριμένα να αλλάξουμε κάποιους νόμους για τα ζώα, τα οποία έχουν αναχθεί σε αντικείμενα. Θα συνεργαστούμε όμως με τα αντίστοιχα φιλοζωικά κόμματα σε άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου έχουν εκλεγεί βουλευτές και ακόμη και ευρωβουλευτές. Είμαστε ήδη σε επαφή με το φιλοζωικό κόμμα της Ολλανδίας και της Κύπρου. Είμαστε υπέρ της μεταστροφής της οικονομίας προς ένα πιο οικολογικό μοντέλο, θέλουμε να στηρίξουμε την αγροτική παραγωγή και όχι την κτηνοτροφία. Θέλουμε να στηρίξουμε τη φυτοφαγική μετάβαση. Για αρχή, να βελτιωθούν οι συνθήκες στα σφαγεία, να μπουν κάμερες», δηλώνουν οι εκπρόσωποι. Ετσι, έπειτα από τη Γερμανία, την Ολλανδία, την Ισπανία, το Βέλγιο, την Πορτογαλία, την Κύπρο, τη Γαλλία την Ιταλία, τη Σουηδία, τη Φινλανδία, τη Δανία και την Ιρλανδία, η Ελλάδα θα γίνει το 13ο κράτος-μέλος της ΕΕ που αποκτά φιλοζωικό, πολιτικό κόμμα.

Οι ιδρυτές του κόμματος είναι φανατικοί φυτοφάγοι (vegan) που αποκλείουν από το ανθρώπινο εδεσματολόγιο κάθε ζωικό προϊόν – ακόμα και το γάλα, το τυρί, τα αβγά και το μέλι. Θεωρώ πως αυτή η τοποθέτηση είναι ακραία και σχεδόν αποκλείει την επιτυχία αυτής της κίνησης στη σαρκοφάγο Ελλάδα. Ας γίνουμε πρώτα vegetarian (φυτοφάγοι) κι ας προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των ζωντανών μας συντρόφων επί γης – και μετά, βλέπουμε. Η ηθική τεκμηρίωση αυτής της τάσης αναλύεται θαυμάσια χωρίς νομικισμούς και συναισθηματισμούς, στο βιβλίο του καθηγητή Θ. Π. Τάσιου: «Οι κοινωνίες των Ζώων» (εκδόσεις Αγγελάκη).

Δεν σας κρύβω πως δήλωσα συμμετοχή στο κόμμα αυτό, διότι συμφωνώ με τις αρχές του, ακόμα και στην πράξη. Ηδη από χρόνια τηρώ μία δίαιτα που αποφεύγει (όσο γίνεται) το κρέας. Πιστεύω όμως πως τέτοιες κοσμοϊστορικές αλλαγές δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη, αλλά σταδιακά και μεθοδικά. Αφού όμως «κόψαμε» το τσιγάρο, ίσως κάποτε καταφέρουμε να κόψουμε και το κοντοσούβλι.

Αρχισα αυτό το κείμενο με στίχους (κι επειδή με ρωτάνε: οι μεταφράσεις είναι δικές μου, εκτός αν αναφέρω άλλο όνομα). Θέλω να το κλείσω πάλι με στίχους, από μία πολύ μεγάλη ποιήτρια (όπως κάποτε είπα, τη σημαντικότερη Ελληνίδα μετά τη Σαπφώ) που τώρα δίνει την τελευταία απελπισμένη της μάχη:

Το πολύ να αγοράσω λίγο χώμα. Οχι για τα λουλούδια.

Για εξοικείωση.

Εκεί δεν έχει διάλεξε. Εκεί, με κλειστά τα μάτια.

(Κική Δημουλά: «Η εφηβεία της λήθης». Σαν να διάλεξες.)