«Ανάγκη σύνδεσης του θεάτρου με την εκπαίδευση»

Το δικό μας θέατρο, το Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κρήτης, ιδρύθηκε το 1973, όταν ένωσαν τις δυνάμεις τους σημαντικοί καλλιτέχνες, όπως ο Αλέξης Μινωτής, ο Μάνος Κατράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Χρήστος Λεοντής. Κατά τη μακροχρόνια πορεία του παρουσίασε περισσότερες από 80 θεατρικές παραστάσεις πάνω σε κείμενα κλασικών ελλήνων και ξένων συγγραφέων της παγκόσμιας δραματουργίας, ενώ συνεργάστηκε με πολύ γνωστούς σκηνοθέτες, σκηνογράφους, μουσικούς, χορογράφους και ηθοποιούς.

Η κυρία Εφη Θεοδώρου, καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕΚ, επισήμανε σε διαδικτυακή μας συνομιλία ότι στόχοι του περιφερειακού θεάτρου είναι η πολιτισμική ανάπτυξη καθώς και η πνευματική εξύψωση και καλλιέργεια. Στο πλαίσιο των ποικίλων δραστηριοτήτων του Θεάτρου Κρήτης εντάσσονται η Πειραματική Ερασιτεχνική Σκηνή για ενηλίκους, το Παιδικό Θεατρικό Εργαστήρι, στο οποίο συμμετέχει μεγάλος αριθμός παιδιών, νηπιακό εργαστήρι για παιδιά τριών έως πέντε ετών, εργαστήρια χοροθεάτρου, εργαστήρια για εκπαιδευτικούς κ.ά.

Η παροχή θεατρικής εκπαίδευσης είναι ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του οργανισμού, επειδή με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνονται οι νέοι θεατές, οι θεατές του αύριο. Τα παιδιά έρχονται κοντά με τη θεατρική εκπαίδευση και εξοικειώνονται με τις διαδικασίες παραγωγής θεαμάτων. Γίνονται κομμάτι του ίδιου του θεάτρου. Τους δίνεται το βήμα για έκφραση, κάτι που έχουν πολύ μεγάλη ανάγκη.

Γι’ αυτό πέρυσι επιχειρήθηκε από το ΔΗΠΕΘΕΚ πιλοτικά, σε συνεργασία με τα σχολεία, η δράση «Βιωματικά Θεατροπαιδαγωγικά Προγράμματα». Στόχος ήταν να βοηθηθούν τα παιδιά να αναγνωρίζουν και να αντιμετωπίζουν προβλήματα που τα απασχολούν, ένα drama therapy στο σχολείο, του οποίου τα αποτελέσματα δεν παρουσιάστηκαν τελικά λόγω κορωνοϊού. Η κυρία Θεοδώρου θεωρεί λανθασμένη την πρόσφατη απόφαση κατάργησης του μαθήματος της Θεατρολογίας και των Εικαστικών στα Λύκεια, ειδικά σε μια εποχή που έχουν διαταραχθεί οι ισορροπίες και τα παιδιά έχουν ανάγκη για έκφραση. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να θεσμοθετεί και να εξασφαλίζει ώρες καλλιτεχνικής παιδείας μέσα στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Οπωσδήποτε, στην εκπαίδευση χρειάζονται και καθηγητές με όραμα και διάθεση να μεταλαμπαδεύσουν την αγάπη για τις τέχνες στα παιδιά και να τα φέρουν πιο κοντά σε αυτές. «Από πλευράς μας, σκοπεύουμε από την επόμενη χρονιά να οργανωθούμε ακόμα περισσότερο σε ό,τι αφορά τα σχολεία. Είναι πραγματικά πολύ κρίμα που όλες οι ανθρωπιστικές σπουδές είναι σε υποχώρηση, γιατί κάθε χρόνο σπουδάζουν και ωθούνται προς το θέατρο και προς όλες τις τέχνες πάρα πολλοί νέοι, που τολμούν σε ένα αβέβαιο περιβάλλον» τονίζει.

Η τωρινή συγκυρία δεν ευνοεί την παραγωγή θεάτρου. Το ΔΗΠΕΘΕΚ αγωνίζεται πολύ κατά την περίοδο της πανδημίας οργανώνοντας δυναμικά το μέλλον καθώς και νέες παραστάσεις. Μία από αυτές είναι ο «Καπετάν Μιχάλης», μια όπερα του Δημήτρη Μαραμή, που αποτελεί παγκρήτια πρωτοβουλία. Το ΔΗΠΕΘΕΚ είναι σε αναμονή των νέων εξελίξεων, προετοιμάζεται και οργανώνεται με συνέπεια.

Σπουδαίοι λογοτέχνες,σπουδαία λόγια

Τα Χανιά είναι η πόλη των πολιτικών και των αγωνιστών, αλλά είναι και η πόλη των ποιητών και των συγγραφέων.
Δεν θα υπάρχει κανείς που να μην αναγνωρίσει στην παρακάτω παρουσίαση έναν ή μια συγγραφέα που να μη λάτρεψε.
Πολλοί εκτέθηκαν στη «βάσανο» της δημοσίευσης. Αλλοι ζουν ανάμεσά μας και γράφουν για να ηρεμούν το δικό τους πνεύμα. Γνωρίστε τους μαζί μας…

Μάρω
Δούκα:
«Γλώσσα είναι η σκέψη μας, η διαδρομή μας από το εγώ στο εμείς. Γι’ αυτό η γλώσσα είναι μόχθος, ήθος, αυτογνωσία».

Ιωάννα
Καρυστιάνη:
«Ολοι οι άνθρωποι παρουσιάζονται στη ζωή με το εξώφυλλό τους. Ακόμη και αυτοί που μοιάζουν σαν ανοιχτά βιβλία έχουν κάποια περίεργα κενά, αυτές είναι οι σκισμένες σελίδες των βιβλίων τους».

Μάρω
Βαμβουνάκη:
«Οι τόποι είναι πλασμένοι από χώμα, νερό και πνοές, όπως κι εμείς. Είμαστε τόποι όπως και οι τόποι είναι πρόσωπα. Δίχως μνήμη ο άνθρωπος αποδομείται».

Αλκυόνη
Παπαδάκη:
«Γιατί στο βιβλίο δίνεις όλη σου την ψυχή, αν θέλεις αυτό να είναι η αλήθεια σου. Και είναι ψυχοφθόρο. Κάθε φορά λέω: Γιατί να το περνάω αυτό; Θα ζω πιο εύκολα. Και ύστερα μαζεύονται πράγματα μέσα μου, που θέλω να τα μοιραστώ. Είναι και αυτός ένας τρόπος επικοινωνίας».

Γιώργης
Μανουσάκης:
«Αμετακίνητος Μετανάστης»
«…Σιγά κι αθόρυβα γλιστρά
και φεύγει η πόλη.
Εκείνοι που την κατοικούσαν
στρέψαν οριστικά την όψη
προς το Μέγα Σκότος.
Στη θέση της ορθώθηκε μια πόλη σκληρή κι αγέλαστη, ύπουλη και φαντασμένη.
Σε ξένη πόλη σέρνω
τώρα τη ζωή μου».

Βικτωρία
Θεοδώρου:
«Και χωρίς εμάς»
«…Ομως οι δρόμοι
καθόλου δεν τελειώνουν
Τα οράματα θα συνεχίσουν την τροχιά τους κι οι εξεγέρσεις αλλεπάλληλες σαν τις εκρήξεις του άστρου της ημέρας
αέναα θα ξεσπούν
Ολα θα οικοδομούνται
και χωρίς εμάς
Ολα θα βαίνουν στην αρχή τους και στο τέλος τους
Χωρίς εμάς».