Αμοραλισμός και κυνικότητα

Ανεξαρτήτως των απτών αποδείξεων ότι ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας ως μαθητής, αλλά και ως φοιτητής, ήταν υπέρ της ήσσονος προσπάθειας, συνέντευξη που παραχώρησε στις αρχές της εβδομάδας στον ANT1 μας προσέφερε μια θαυμάσια εικόνα για το τι είναι διατεθειμένος να κάνει προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Δεν αναφέρομαι στην ακατάσχετη παροχολογία στην οποία επιδίδεται χωρίς ίχνος αυτογνωσίας αλλά και αυτοπροστασίας (δεν μπορείς να εμφανίζεσαι ότι αγωνίζεσαι και παλεύεις κατά της μείωσης του αφορολογήτου όταν η δική σου κυβέρνηση το  συμφώνησε με τους δανειστές και το ψήφισε…).

Αναφέρομαι στο γεγονός ότι δείχνει διατεθειμένος να απαλλαγεί από τη «ρετσινιά» της συνεργασίας με την «καραμανλική» Δεξιά. Φυσικά εδώ θα μπορούσε κανείς να στοιχειοθετήσει μια ολόκληρη πραγματεία για τον κυνισμό του ανδρός (χρησιμοποίησε όσο μπορούσε περισσότερο τον Καραμανλή και τους υποστηρικτές του και τώρα, που στρέφεται σε άλλες κατευθύνσεις, τον πετάει όπως πετάει κανείς μια τρίχα από το γάλα…), αλλά δεν είναι του παρόντος.

Το σημαντικό είναι ότι είπε, απευθυνόμενος στο ακροατήριό του που τον παρακολουθούσε από τους τηλεοπτικούς δέκτες, ότι ο Καραμανλής το 2009 επέλεξε να  δραπετεύσει «από το «πικρό ποτήρι» το οποίο ερχόταν» – αναφορά η οποία  παραπέμπει ευθέως στη χρεοκοπία και σε όσα ακολούθησαν στη διάρκεια της κρίσης. Η σύμπτωση της φρασεολογίας του, αναφορικά με τον Κ. Καραμανλή και τις ευθύνες του, με την προσέγγιση που έκανε παλαιότερα το ΠαΣοΚ και τώρα το ΚΙΝΑΛ για το θέμα, όπως και κορυφαία στελέχη της Κεντροαριστεράς, μόνο τυχαία δεν είναι.

Μπορεί να μην ομιλεί σωστά τα ελληνικά ο Πρωθυπουργός, μπορεί συχνά να χάνεται ανάμεσα σε πομπώδεις όρους και λεκτικές ακροβασίες, αλλά η χρήση του ρήματος  «δραπετεύω» για τη στάση του πρώην πρωθυπουργού κ. Καραμανλή το 2009 μόνο τυχαία δεν ήταν.

Ασφαλώς συνδέεται με το ότι κακοφόρμισε το εγχείρημα της «Γέφυρας» και η «Προοδευτική Συμμαχία», την οποία επιχείρησε να δημιουργήσει, στην πραγματικότητα πνέει τα λοίσθια. Μια ύστατη προσπάθεια να δώσει υπόσταση στο άνοιγμά του στην Κεντροαριστερά είναι τα περί απόδρασης του Καραμανλή από την εξουσία. Ουσιαστικά απευθύνεται στα αντιδεξιά ανακλαστικά των ψηφοφόρων της και επιχειρεί με τον τρόπο αυτόν να κινητοποιήσει τη συλλογική μνήμη, η οποία έχει κατατάξει την περίοδο της διακυβέρνησης Καραμανλή ως τη χειρότερη που γνώρισε ο τόπος και παράλληλα ως την περίοδο εξαιτίας της οποίας η χώρα βιώνει μια μακροχρόνια κρίση…

Αυτό είναι όλο, και δεν υπάρχει κανένα παρασκήνιο. Απλώς εντυπωσιάζει ο αμοραλισμός και η κυνικότητα με την οποία γύρισε την πλάτη στον άνθρωπο ο οποίος τον στήριξε με ποικίλους τρόπους στα τεσσεράμισι χρόνια της πρωθυπουργίας του…