Μπορεί σήμερα ο αγγλοαμερικανικός «δεινόσαυρος» να έχει επιβληθεί στις τέχνες και στη λογοτεχνία, αλλά τα έργα αιχμής μάς τα έδωσε στη δεκαετία του 1920. Ομως στο έργο τριών από τους μείζονες αμερικανούς πεζογράφους (Χέμινγκγουεϊ, Φιτζέραλντ και Ντος Πάσος) της λεγόμενης «χαμένης γενιάς», κατά τη Γερτρούδη Στάιν, καθοριστικό ρόλο έπαιξε η Ευρώπη. Το Manhattan Transfer, ένα από τα δύο μείζονα έργα του τελευταίου (το δεύτερο είναι, φυσικά, η μεγαλειώδης τριλογία του U.S.A.) είναι ένα πολύ αμερικανικό αλλά και πολύ ευρωπαϊκό μυθιστόρημα, άξιο να σταθεί δίπλα στην Ερημη χώρα του Ελιοτ και στον Οδυσσέα του Τζόις.
Τα τρία αυτά έργα εκδόθηκαν στη δεκαετία του 1920. Η Ερημη χώρα κυκλοφόρησε το 1922 και ο Οδυσσέας την ίδια χρονιά, ενώ το Manhattan Transfer το 1925. Και στα τρία ο μεγάλος πρωταγωνιστής είναι η πόλη. Αλλά αν πρέπει να μιλήσουμε για επιδράσεις στο τελευταίο, μια από τις κυριότερες είναι το εκτενές ποίημα Πάσχα στη Νέα Υόρκη (1912) του γάλλου ποιητή Μπλεζ Σαντράρ, που το μετέφρασε πριν από χρόνια στη γλώσσα μας ο αείμνηστος Γιάννης Βαρβέρης. Διόλου τυχαίο το ότι ο Ντος Πάσος ήταν από τους πρώτους που μετέφρασαν στ’ αγγλικά τον Σαντράρ.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
