«Αυτονόητα δεν ισχύουν στο επίπεδο της αξιολόγησης. Δεν είναι αυτονόητο ότι ο Σολωμός είναι σπουδαίος ποιητής, ούτε βέβαια ο Κάλβος, ούτε ότι οι Φαναριώτες και η παρέα τους ήταν χαμηλής στάθμης στιχουργοί, ούτε πως ο Καβάφης ήταν ποιητική «ιδιοφυΐα», ούτε πως ο Παπαδιαμάντης ήταν πεζογραφικό ανάστημα, ούτε πως ο Καρυωτάκης δεν ήταν ένας ανάμεσα σε πολλούς, ούτε πως ο Ερωτόκριτος παρουσίαζε ασυνήθιστες αρετές, ούτε πως ο Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης δεν ήταν κάποιος γραφικός τύπος κ.λπ. κ.λπ. Αυτά που θεωρούμε σήμερα δεδομένα δεν υπήρξαν δεδομένα από μόνα τους. Η αλήθεια είναι πως, χωρίς την αξιολογική πραγματογνωμοσύνη της λογοτεχνικής κριτικής, όσον αφορά τις ποιοτικές διαβαθμίσεις στη λογοτεχνία μας, θα κολυμπούσαμε ανερμάτιστοι σε άγνωστα νερά». Ισως δεν υπάρχει παραστατικότερος και σαφέστερος ορισμός για το τι είναι κριτική, νεοελληνική κριτική εν προκειμένω, από αυτά τα λόγια του κριτικού Γιώργη Αράγη στη φρέσκια Ανθολογία της Νεοελληνικής Κριτικής (Σοκόλης, 2019).
Κριτικός ο ίδιος, συμπληρώνει με τον τόμο αυτό τις ανθολογίες Ποίησης, Παλαιότερης, Μεσοπολεμικής και Μεταπολεμικής Πεζογραφίας με τις οποίες έγραψαν ιστορία οι εκδόσεις Σοκόλη, έστω κι αν η επίτομη έκδοση είναι αναγκαστικά λιγότερο φιλόδοξη από τις πολύτομες σειρές που προηγήθηκαν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
