Πριν από χρόνια στο Χονγκ Κονγκ μού είχε κάνει εντύπωση η εξάρτηση των ανθρώπων από τα κινητά τηλέφωνά τους. Δεν σήκωναν τα μάτια τους από τις οθόνες τους. Τώρα αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα. Εχω κι εγώ εξάρτηση από το κινητό μου, ανήκω σε εκείνους που κάθε λίγο και λιγάκι τού ρίχνουν μια ματιά (και δύο, και τρεις). Δεν είναι κάτι που με ανησυχεί, όπως ακούω να ανησυχεί άλλους. Είναι ένας νέος τρόπος επικοινωνίας, διασκέδασης, χαλάρωσης, ενημέρωσης κ.λπ. Ενας νέος τρόπος ζωής με τα καλά και τα κακά του. Εξάλλου, πάντα υπάρχει τρόπος να ελέγχουμε/μετριάζουμε τις αρνητικές συνέπειες. Ωραία παρέα η τεχνολογία, αρκεί να μην είναι η μοναδική παρέα, ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο εκφραζόμαστε και επικοινωνούμε.
Το καλοκαίρι που ταξίδεψα στην Ιαπωνία μού δόθηκαν πολλά ερεθίσματα για να σκεφτώ πάνω στο θέμα. Επειδή εκεί βρήκα μια κοινωνία απόλυτα εξαρτημένη από την τηλεφωνική συσκευή της. Στο μετρό, πέρα από τον θόρυβο που κάνει ο συρμός, δεν άκουγες τίποτε άλλο παρά τα «γκλιν» και τα «γκλαν», τους μικρούς ήχους που κάνουν τα κινητά όταν παίζουμε παιχνίδι. Ολοι ήταν βυθισμένοι στις οθόνες τους, μικροί και μεγάλοι, παιδιά που πήγαιναν στις πρώτες τάξεις του σχολείου, παππούδες και γιαγιάδες. Οσοι δεν έπαιζαν χάζευαν σε Facebook, Instagram και άλλες πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Σπάνια έβλεπες δύο ανθρώπους να μιλάνε μεταξύ τους ή κάποιον να κοιτάζει έξω από το παράθυρο. Συνήθως, με το που έμπαιναν στο βαγόνι κατέβαζαν το σκίαστρο του παραθύρου, ώστε να έχουν καλύτερη ορατότητα στην οθόνη του κινητού τους, και χάνονταν μέσα της. Ενιωθες πηχτή τη μοναξιά γύρω σου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
