Μια τηλε-ψυχολόγος τηλε-διέγνωσε «σύνδρομο Μήδειας». Κάποιο κανάλι πληροφόρησε το κοινό του πως «η Τζωρτζίνα πέθανε στα χέρια της μη-«τέρας» της», ένα τρίτο ενημέρωσε το δικό του «πώς πέρασε την πρώτη της νύχτα στο κρατητήριο». Εγκλημα; Μπορεί. Αλλά αυτό στο οποίο εξελίσσεται η υπόθεση της Πάτρας δεν είναι η διαλεύκανση ενός εγκλήματος. Αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας και στ’ αφτιά μας είναι το στήσιμο ενός ριάλιτι. Οι απόστρατοι αναλυτές του πολέμου αποσύρονται σιγά-σιγά από τις οθόνες για να δώσουν τη θέση τους σε έναν θίασο από όψιμους εγκληματολόγους, επίδοξους κοινωνιολόγους και ψυχολόγους ειδικούς στις τηλεδιαγνώσεις. Και στα σόσιαλ μίντια, όπου μόλις ολοκληρώθηκε η δίκη ενός αστέρα του Χόλιγουντ, θα αρχίσει εκείνη της μητέρας που κατηγορείται για τον θάνατο των παιδιών της.
Ή μήπως τελείωσε ήδη και αυτή; Απαντά κανείς εάν εξακριβώσει τι ήταν αυτό που πυροδότησε τη διάθεση του πλήθους να λιντσάρει όποιον έβρισκε εύκαιρο στο σπίτι της Ρούλας Πισπιρίγκου. Πού ζυμώθηκε όλη αυτή η οργή; Ποιος και πού έδωσε το πρόσταγμα; Ακόμη όμως και αν η σπίθα δεν ήταν ψηφιακή, η μανία δεν είναι ποτέ άσχετη με το κλίμα. Και το κλίμα δεν διαμορφώνεται από το σοκ που προκαλεί ένα τέτοιο έγκλημα, τη σιωπή απέναντι στη φρίκη, τον στοχασμό πάνω στα όρια του ανθρώπινου ψυχισμού και την ιδιότητά του όχι μόνο να χάνει κάθε επαφή με το έλλογο αλλά και να μετατρέπει σε «έλλογο» τις πιο σκοτεινές διαδρομές του νου.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
