Οσοι βιάστηκαν να θεωρήσουν ότι οι δηλώσεις του υπουργού Αμυνας στις ΗΠΑ, που ανατρέπουν το βασικό θεώρημα της κυβέρνησης Τσίπρα για τη συμφωνία στο Σκοπιανό, ήταν η σταγόνα που θα ξεχείλιζε το ποτήρι, υποθέτω κατάλαβαν τις τελευταίες ώρες ότι όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα ακόμη επεισόδιο στη σχέση πάθους μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων.
Περισσότερο όμως διαψεύσθηκαν οι προσδοκίες της αντιπολίτευσης, ότι έφτασε η στιγμή που ο απαυδισμένος από τις συνεχείς υπονομεύσεις του συνεταίρου του Πρωθυπουργός θα τον απολύσει και ή θα προκηρύξει πρόωρες εκλογές ή θα επιδιώξει μια άλλη κυβερνητική συμμαχία.
Αν δεν προέκυψε τίποτε από όλα αυτά είναι γιατί η δύναμη της σχέσης Τσίπρα – Καμμένου υπερβαίνει το παραδεκτό πλαίσιο μιας κυβερνητικής συμμαχίας. Στήθηκε με αλχημείες και διατηρήθηκε μέσα από πρωτοφανείς πολιτικούς σαλτιμπαγκισμούς, όπως για παράδειγμα τη διαβεβαίωση Τσίπρα προς τους διαπορούντες οπαδούς του για την ετερόκλητη συμμαχία, ότι ο Καμμένος δεν είναι ακριβώς αυτό που νομίζουν, ήτοι ένας πολιτικός που κινείται στα άκρα της Νέας Δημοκρατίας και ακόμη παραπέρα, αλλά είναι εκπρόσωπος της «πατριωτικής Κεντροδεξιάς»!
Η καινοφανής ορολογία έδωσε το άλλοθι στον Αλέξη Τσίπρα να διατηρηθεί στην εξουσία ελέω Καμμένου, για σχεδόν τέσσερα χρόνια, σπουδάζοντας τη διακυβέρνηση της χώρας… στου κασίδη το κεφάλι, ως η λαϊκή σοφία ορίζει σχετικά.
Καμία ιδεολογική συγγένεια δεν τους ένωνε όταν ξεκίνησαν αυτή την απίθανη σύμπλευση. Και καμία προγραμματική συμφωνία δεν προηγήθηκε, συμφωνία που να αφορά τη χώρα και τα προβλήματά της. Μόνο η παραμονή στην εξουσία και η νομή της. Στο πλαίσιο αυτό, δεν πρέπει να παραξενεύουν κανέναν όσα συμβαίνουν. Ούτε καν το απίθανο να κάνει εξωτερική πολιτική ο υπουργός Αμυνας και να αντιστρατεύεται και εν τέλει να υπονομεύει με την πολιτική αυτή την επίσημη εξωτερική πολιτική της χωρας. ‘Η να «σπέρνει» βάσεις των ΗΠΑ ανά την ελληνική επικράτεια, ωσάν να του ανήκει.
Σε μια κανονική χώρα θα είχε πάει σπίτι του. Αλλά η χώρα αυτή έχει πάψει προ πολλού να είναι κανονική, και η στάση του Πρωθυπουργού στα ατοπήματα του εταίρου του αποδεικνύει ότι πρόκειται για μια σχέση όπου ο ένας κρατάει γερά τον άλλον. Θεατά και αθέατα. Γι’ αυτό θα πορευθούν μαζί ως το τέλος. Αγκαλιασμένοι. Αλλωστε πια μεταξύ τους διαπιστώνεται καθημερινά πως συμβαίνει ό,τι και με τους συζύγους. Από την πολυετή συμβίωση αρχικά μοιάζουν και στο τέλος γίνονται ίδιοι…
