Ηκυρία Βάσω Κιντή («Το Βήμα», «Το πρότυπο της κρυπτο-αποικίας [sic] και η πραγματικότητα», 25 Αυγούστου 2019) ασκεί το σεβαστό δικαίωμά της να διαφωνήσει με τις σκέψεις που έχω διατυπώσει σχετικά με την κρυπτο-αποικιοκρατία. Προφανώς όμως δεν έχει ενδιαφερθεί να διαβάσει τα επιστημονικά άρθρα μου για το θέμα αυτό. Και ενώ με κατηγορεί ότι προβαίνω σε προσωπικούς χαρακτηρισμούς, η ίδια χαρακτηρίζει τη δική μου επιστημονική κρίση ως «αλαζονεία του επαΐοντος ξένου». Επιπλέον, ενώ επιμένει ότι κάθε θεωρία πρέπει να είναι διαψεύσιμη, εξαιρεί υστερόβουλα τις θεωρίες του δικού της κλάδου από το κριτήριο της διαψευσιμότητας, κριτήριο που αρχικά υποστήριξε ως αναγκαίο για τον έλεγχο όλων των θεωριών ανεξαιρέτως! Οντως στο κείμενό μου αναφέρθηκα σε μια συζήτηση των ιδεών της κυρίας Κιντή στο Διαδίκτυο, συζήτηση, ας μην ξεχνάμε, στην οποία έλαβε μέρος η ίδια (και όπου αξίζει να επισημανθεί ότι απέρριψε έντιμα και κατηγορηματικά μια διαστρεβλωμένη και καθαρά εικοτολογική αναδόμηση της επιστημονικής σταδιοδρομίας μου). Πάντως, αν η κυρία Κιντή δεν αναγνωρίζει την ευθύνη μιας συμμετοχής που ξεκίνησε με την αναδημοσίευση άρθρου της, για ποια δεοντολογία μιλάει; Σε κάθε περίπτωση, με την αναφορά μου στην προαναφερθείσα διαδικτυακή συζήτηση αυτό που ήθελα ήταν απλώς να υπογραμμίσω τους κινδύνους μιας ανεύθυνης (εφόσον διεκπεραιώθηκε εκτός συμφραζομένων) συζήτησης ενός ευαίσθητου θέματος.
Δεν κατηγορώ την κυρία Κιντή για τις απόψεις τρίτων, ούτε για χουντικές προθέσεις – πώς θα το έκανα, αφού δεν τη γνωρίζω; Ωστόσο, αυτό που θέλω να επισημάνω είναι πόσο εύκολα και οι πιο καλοπροαίρετες γενικεύσεις μπορούν να πάρουν συνθηματική μορφή και από κει να «γλιστρήσουν» σημασιολογικά για να γίνουν τελικά καταστρεπτικά ιδεολογήματα. Οι απερίσκεπτες και κατηγορηματικές αντιδράσεις του τύπου «η Ελλάδα δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ταϊλάνδη», επιπλέον, προδίδουν οριενταλιστικές προϋποθέσεις, που η κυρία Κιντή υποτίθεται ότι θα αποδοκίμαζε, και ανήκουν στο ευρύτερο φάσμα του «εξαιρετισμού», που σωστά απορρίπτει για τα στενά ευρωπαϊκά δεδομένα ο Π. Κ. Ιωακειμείδης («Το Τέλος του Ελληνικού Εξαιρετισμού», «Το Βήμα», 15 Αυγούστου 2019). Πάντως, μια γνήσια αντι-οριενταλιστική απάντηση θα συνεπαγόταν, στην προκειμένη περίπτωση, την έστω και μερική εξοικείωση με την ιστορία της ταλαιπωρημένης αυτής ασιατικής χώρας – γιατί, στο σημείο που μπορεί το πρότυπο της κρυπτο-αποικιοκρατίας να θεωρηθεί όντως και θεωρία και γι’ αυτό και διαψεύσιμη, θα ήταν εξαιτίας του ριζικά συγκριτικού χαρακτήρα του μοντέλου και γενικότερα της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Αν η κρυπτο-αποικιοκρατία αφορούσε μόνο την Ελλάδα, δεν θα ήταν καθόλου θεωρία αλλά απλή περιγραφή.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
