Μεσούσης της προηγηθείσης μεγάλης οικονομικής κρίσης, που συντάραξε την Ελλάδα και παρέσυρε σε δίνη χρεοκοπιών τον Τύπο και συνολικά τα μέσα ενημέρωσης, ανάμεσα στις πολλές προσπάθειές μας να διασφαλίσουμε την κατά το δυνατόν απρόσκοπτη λειτουργία των εφημερίδων έτυχε και μια χαρακτηριστική συνάντηση με τον τότε πρόεδρο της Αlpha Bank, τον εκλιπόντα το 2021 Γιάννη Κωστόπουλο. Η συγκεκριμένη τράπεζα είχε ευθεία εμπλοκή, καθώς ήταν βασική πιστώτρια του οργανισμού και εκείνη που είχε υποστηρίξει τη μεγάλη ανάπτυξη και μετεξέλιξή του στην αυγή του νέου αιώνα με σκοπό να προλάβει τις επερχόμενες ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις. Και αργότερα ήταν αυτός και η τράπεζά του που οργάνωσαν την πρώτη διαδοχή από τον Χρήστο Λαμπράκη στον Σταύρο Ψυχάρη.
Επιπλέον ο Γιάννης Κωστόπουλος ήταν εμβληματική μορφή του τραπεζικού συστήματος, είχε πρωταγωνιστήσει στις διαδικασίες αναδιάρθρωσης συνολικά του ιδιωτικού τομέα μετά την ένταξη της χώρας στη ζώνη του ευρώ, είχε απόλυτη γνώση των ιδιαίτερων, στον καιρό της τρόικας, οικονομικών συνθηκών και βεβαίως γνώριζε πρόσωπα και πράγματα, είχε αίσθηση της ιστορικότητας του κλάδου, των εντύπων και του ρόλου που είχαν διαδραματίσει στην κυματώδη εξέλιξη της χώρας από το καταστροφικό 1922 και εντεύθεν.
Ο Γιάνης Κωστόπουλος μας υποδέχθηκε εγκαρδίως, όπως συνήθιζε. Αφού εξαντλήσαμε τα τυπικά επιχειρήσαμε περιμετρική διερεύνηση αντιμετώπισης του χρηματοδοτικού προβλήματος που αντιμετωπίζαμε τότε, αναδεικνύοντας κυρίως τη συμβολή των εντύπων στον χρόνο.
Αφορμής δοθείσης ο Γιάννης Κωστόπουλος άρχισε να περιγράφει και να αξιολογεί τη μεγάλη σημασία των ιστορικών και εμβληματικών σημάτων της χώρας, εκείνων που στάθηκαν όρθια στον αιώνα που διανύαμε, εκκινώντας από του Ελευθερίου Βενιζέλου την ιδέα για τη δημιουργία του «Ελευθέρου Βήματος» στις παραμονές της Μικρασιατικής Καταστροφής και μετέπειτα πώς συντονίστηκαν τα έντυπα με τις μεγάλες προτεραιότητες κάθε εποχής, από τη φιλελεύθερη αναγέννηση της χώρας στη διάρκεια του Μεσοπολέμου και την ανάδειξη της πνευματικής αφύπνισης της χώρας και του λαού την ίδια περίοδο, μέχρι τη διαχείριση της εμφύλιας σύγκρουσης, τη μεταπολεμική της ανασυγκρότηση, τις πολιτικές συγκρούσεις και την πολιτισμική αναβάθμιση του τόπου στη δεκαετία του ’60 και βεβαίως τις σκοτεινές μέρες της δικτατορίας και τις απελευθερωτικές της Μεταπολίτευσης, που εν τέλει διαμόρφωσαν τη σύγχρονη, δοκιμαζόμενη πάντα, ευρωπαϊκή Ελλάδα.
«Πώς θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τις μεγάλες μπράντες της;» διερωτήθηκε κάποια στιγμή, για να δώσει ο ίδιος την απάντηση: «Σίγουρα πολύ διαφορετική», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «δεν μπορώ να φανταστώ την Ελλάδα χωρίς την Εθνική Τράπεζα, χωρίς την Αlpha Bank, τη ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, τον Τιτάνα, τη Βιοχάλκο, χωρίς «Το Βήμα», χωρίς την «Καθημερινή»». Αράδιασε κάμποσες ακόμη που δεν είναι της παρούσης.
Η αξία είναι μεγάλη, διαχρονική, δεν θα χαθεί και κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της
Απέφυγε ωστόσο να δώσει υποσχέσεις, δεν μπορούσε άλλωστε να δεσμευτεί για πολλά, καθώς οι περιορισμοί περίσσευαν εκείνη την εποχή. Ωστόσο φύγαμε με την εντύπωση εδραία, ότι η αξία είναι μεγάλη, διαχρονική, δεν θα χαθεί και κάποια στιγμή θα βρει τον δρόμο της. Οπως και έγινε…