Εχει κι άλλο σκαλί του κακού η σκάλα;

Αυτά που διαδραματίζονται στον δημόσιο βίο μας τον τελευταίο καιρό είναι τόσο αποκρουστικά που, γράφοντας ακόμα και για να τα καταγγείλεις, αισθάνεσαι να σε διαποτίζει η δυσωδία που αποπνέουν τόσο οι πράξεις όσο και οι αυτουργοί τους.

Η απόπειρα, κατ’ αρχήν, για λιντσάρισμα του Γ. Στουρνάρα στη Βουλή από τους κ.κ. Κασιδιάρη, Νικολόπουλο και Φάμελλο ίσως να μην κατανοήθηκε στη βαθύτερη διάστασή της. Η επίθεση αυτή είχε ασφαλώς στοιχεία προσωπικής και πολιτικής εμπάθειας. Ηταν όμως πρώτιστα προανάκρουσμα μιας θεσμικής επιβουλής. Στον διοικητή της ΤΕ μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει πολλά για τις παλιότερες πολιτικές του ως υπουργού των Οικονομικών. Ομως ενοχλεί σήμερα το καθεστώς, και το συνονθύλευμα «κινηματικών» και «ανατρεπτικών» γκρουπούσκουλων που είναι η σιδηρά αιχμή του, επειδή είναι ο εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής νομιμότητας στη χώρα μας, και ως εκ τούτου δεν μπορούν θεσμικά να τον αγγίξουν οι εγκάθετοι του κομματικού κράτους που χτίζει μανιωδώς η λεγόμενη «Αριστερά» που μας κυβερνάει. Ο αληθινός στόχος είναι, συνεπώς, η αποκόλληση της χώρας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.

Η Ιερά Συμμαχία ΧΑ-ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (ιερότατη βεβαίως, βεβαίως, αφού ο στριγγλιάρης δεξιός της ψάλτης δηλώνει ως γνωστόν βαθύτατα χριστιανός) διαρκεί, όπως γνωρίζουμε, από το δημοψήφισμα του ’15. Τότε τα φουσάτα της ξεδιπλώθηκαν αγέρωχα καίγοντας τις σημαίες της ΕΕ και στιγματίζοντας τους οπαδούς του «ΝΑΙ» ως δεσμοφύλακες του Αουσβιτς, την ίδια στιγμή που η κυβέρνησή τους εκλιπαρούσε το ξανθόν γένος του Βορρά να μας βοηθήσει να φύγουμε από την Ευρώπη τυπώνοντας χρωματιστά χαρτάκια της Μονόπολης. Τα ανοσιουργήματα αυτά τα εγκωμίασε ο κ. πρωθυπουργός στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του ως την πιο ηρωική στιγμή στη μεταπολεμική Ιστορία μας. Ψευδόμενος ταυτοχρόνως ότι δεν υπήρχε σχέδιο εξόδου από το ευρώ, όταν ο εκλεκτός του κ. Βαρουφάκης διέτρεχε την Ευρώπη διακηρύσσοντας στεντορείως ότι δεν χρειαζόμαστε τα χρήματά της (γιατί τα δάνεια των εταίρων μας είναι «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας»!) και καλύτερα να χρεοκοπήσουμε.

Στην πολιτική απόφαση του συνεδρίου αναφέρεται επίσης χωρίς περιστροφές ότι η συμφωνία του Ιουλίου 15 ήταν αποτέλεσμα εκβιασμού των εταίρων, ότι οι εκβιασμοί αυτοί συνεχίζονται μέχρι σήμερα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αποδέχεται την «ιδιοκτησία» του προγράμματος και ότι θα εξακολουθήσει να μάχεται κατά της «νεοφιλελεύθερης» ΕΕ. Ολα αυτά επαναβεβαιώνουν τη βαθιά αντιευρωπαϊκή στάση του κόμματος αυτού, και προαναγγέλλουν (αν μείνει στην εξουσία) μια νέα κρίση GREXIT.

Οπως διαβάζουμε, το επόμενο στάδιο στην εκστρατεία κατά Στουρνάρα είναι η κινητοποίηση υπηρεσιών και της Δικαιοσύνης για την κατασκευή «σκανδάλων» εναντίον του, για να εξαναγκασθεί σε φυγή και να αντικατασταθεί από πρόσωπο που θα πέφτει «στα τέσσερα» μπροστά στη «λαϊκή εξουσία». Και με τον τρόπο αυτόν η επιχείρηση «γ….. το κ…..παιδο», κατά τη χριστιανικότατη έκφραση του διώκτη του Γ. Στουρνάρα, συνδυάζεται αρμονικά με το άλλο θεσμικό έγκλημα που ξετυλίγεται στο εσωτερικό της χώρας: τον δι’ εξαγοράς εξανδραποδισμό της Δικαιοσύνης από την κυβερνητική εξουσία, τουτέστιν την κατάργηση της διακρίσεως των εξουσιών και άρα της ουσίας του κοινοβουλευτισμού. Η υποκλοπή από μυστικές υπηρεσίες και η χυδαία δημοσιοποίηση από κυβερνητικές εφημερίδες της απόλυτα προσωπικής ζωής καταξιωμένου δικαστή για να εκβιασθεί στην άσκηση των καθηκόντων του και να μην αντιταχθεί στην ποδηγέτηση του Τύπου είναι μια ανατριχιαστική πράξη χωρίς προηγούμενο. Δικαίως καταγγέλθηκε και από την ένωση των δικαστικών λειτουργών και από την εταιρεία για τα δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά και μέσα στη Βουλή, ως «φασιστική πρακτική». Κυβερνητικά στελέχη με παρελθόν, όπως ακούμε, στην υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων συνείργησαν χωρίς ντροπή στην ηθική δολοφονία του θύματος ασκώντας δίωξη εναντίον του (αθλιότητα που δεν αίρεται από την όψιμη έρευνα για τους υπαίτιους της υποκλοπής).

Οι καταπατήσεις αυτές κάθε στοιχειώδους έννοιας δικαίου, που περιφρονούν τα ίδια τα θεμέλια της ανθρωπιάς, δημιουργούν εύλογο τρόμο για το μέχρι πού είναι διατεθειμένοι να φθάσουν οι κρατούντες για να διατηρήσουν τη λαβή τους στην κρατική μηχανή, ή –όπως το εκφράζουν οι διανοούμενοι της παρέας –στον «δρόμο προς τον σοσιαλισμό». Στη σκιά ενός τέτοιου έρποντος πραξικοπήματος είναι, συνεπώς, απορίας άξιον πώς διακεκριμένοι διανοούμενοι με μεταρρυθμιστικές μέχρι τούδε ιδέες αποφάσισαν ότι έφθασε η στιγμή να στοιχηθούν με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για τη δημιουργία κάποιου κατά φαντασίαν «προοδευτικού» ή «σοσιαλδημοκρατικού» πόλου.

Μια αχτίδα φωτός σε αυτόν τον ζόφο είναι ότι η κατακραυγή ενάντια στην επέλαση της σημερινής εξουσίας κατά των δημοκρατικών θεσμών υπήρξε γενική. Απέναντί της δείχνει ότι αρχίζουν να συσπειρώνονται πολλές και ετερόκλητες δυνάμεις, που τις ενώνει όμως η δέσμευση στο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό κεκτημένο της χώρας. Και που αυτή τη στιγμή προσβλέπουν στους αληθινούς δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας. Η πλατιά αυτή αντίδραση της κοινωνίας ας ελπίσουμε ότι θα βάλει φραγμό στην κατρακύλα. Και ότι, βασανιστικά ασφαλώς, από αυτό το τελευταίο σκαλί στου κακού τη σκάλα θα αρχίσει επιτέλους «το ανέβασμα» για να «φυτρώσουν ξανά τα φτερά τα πρωτινά μας τα μεγάλα».

Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.