Ηρθαν ντυμένοι «φίλοι» οι εχθροί

Πολλά έχουν γραφεί γι’ αυτόν τον περιβόητο «κόφτη», έναν πρωτοφανέρωτο μηχανισμό που τίθεται αυτομάτως σε λειτουργία αν διαπιστωθεί απόκλιση από τα κρατικά έξοδα. Σε περίπτωση οποιασδήποτε αποκλίσεως του προϋπολογισμού, αν δεν εκδίδεται σχετικό προεδρικό διάταγμα για να ληφθούν νέα μέτρα, αυτός ο «κόφτης» ενεργοποιείται ώστε, ανεξέλεγκτα και άκριτα πλέον, να περικοπούν κρατικές δαπάνες. Πρωτίστως μισθοί και συντάξεις. Ο «κόφτης», σύμφωνα με όλους τους αναλυτές, είναι ένα αποτρόπαιο και εφιαλτικό μέτρο, το οποίο μάλιστα δεν μπορεί να βελτιώσει την οικονομία. Τουναντίον, καθώς η οικονομία δεν στηρίζεται σε ανελέητες και ατελέσφορες περικοπές αλλά στην ανάπτυξη, ο «κόφτης» θα την ακρωτηριάζει εις το διηνεκές.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι, αν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις είχαν στοιχειώδη πρόνοια και έδειχναν ανάλογη πολιτική ηθική, θα είχαν νοικοκυρέψει τα οικονομικά της χώρας προ πολλού. Ούτε τη σημερινή εθνική ταπείνωση θα ζούσαμε, ούτε θα είχαμε ελεγκτές του οίκου μας, ούτε «κόφτες» θα χρειάζονταν. Να, όμως, που ο υπερήφανος λαός μας (όπως συνηθίζουν να μας αποκαλούν οι πολιτικοί όταν τους συμφέρει) βρίσκεται πάλι, εξαιτίας των επιλογών του, σε μια άλλη προκρούστεια κλίνη, με έναν αυτόματο κόφτη επάνω του. Αλλα να περικόπτονται, επειδή αυτό αντιλαμβάνεται ο κόφτης της προκρούστειας οικονομίας, άλλα να εξαρθρώνονται για να ταιριάσουν με τα προαπαιτούμενα. Οι μελλοντικές γενιές είναι αυτές που θα νιώσουν στη σάρκα τους τι σημαίνει αυτή η εφιαλτική οικονομική πρακτική μιας κυβέρνησης που, υποτίθεται, ενεργεί για το καλό μας.

Το συνηθισμένο κυβερνητικό επιχείρημα και για τον «κόφτη» και για ό,τι άλλο κακό μάς συμβαίνει είναι ότι φταίνε οι προηγούμενοι. «Φταίνε οι παλαιές, φαύλες κυβερνήσεις. Εμείς, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, προσπαθούμε με όλες τις δυνάμεις μας να θεραπεύσουμε το κληρονομημένο κακό». Πρόκειται για ένα γελοίο επιχείρημα επειδή ο ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς γι’ αυτό ψήφισε: για να μην ξαναγίνουν τα λάθη του παρελθόντος. Για να μη συνεχιστεί το κακό. Ομως το κακό, όπως βλέπουμε όλοι πια, ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά αυξήθηκε και πήρε τερατώδη μορφή. Οι «αριστεροί», οι «ηθικοί», οι «πατριώτες» όχι μόνο δεν θεράπευσαν το κακό αλλά –τουναντίον –με τα λάθη, τις αστοχίες, την ανικανότητά τους και κυρίως με την ενδοτικότητά τους χειροτέρεψαν την κατάσταση.

Εχουν γίνει αρκετές συζητήσεις πώς και γιατί αυτοί οι θεωρούμενοι «αριστεροί» (οτιδήποτε πια μπορεί να σημαίνει αυτό) αποδείχθηκαν οι πλέον κατάλληλοι για να διεκπεραιώσουν τη «βρώμικη δουλειά». Πού πήγε και πώς χάθηκε αυτό το υποτιθέμενο «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»; Γιατί αυτοί οι αυτοαπακαλούμενοι «αριστεροί» ιδεολόγοι έκαναν ακριβώς τα αντίθετα από όσα έταζαν προεκλογικά;

Οπως πιστεύω, στο ερώτημα γιατί αυτή η «Αριστερά» συμπεριφέρεται με αυτόν τον ανήθικο τρόπο, η απάντηση είναι ότι αυτή η «Αριστερά» ουδέποτε υπήρξε ηθική. Αν υπήρξε ποτέ ηθική Αριστερά, αυτή η Αριστερά παρέμεινε στον χώρο της ουτοπίας. Ούτως ή άλλως οι έννοιες «ηθική» και «πολιτική» είναι έννοιες μάλλον ασύμβατες. Πολύ περισσότερο: οι συνειδήσεις των σημερινών καπήλων της «ηθικής Αριστεράς» στρογγύλεψαν από έναν ιδεολογικό και πολιτικό κόφτη. Για τούτο μέσα στη Βουλή ψηφίζουν «Ναι» ενώ έξω ψελλίζουν «Οχι». Οπως, λοιπόν, φαίνεται από τα λόγια και τις πράξεις τους, αυτό που έκαναν στα χρόνια της πολιτικής τους εκκολάψεως ήταν ο ηθικός και πολιτικός τους αυτοακρωτηριασμός. Εχοντας ήδη εφαρμόσει επάνω στην πολιτική ηθική τους έναν ανελέητο «κόφτη», έχουν αλλοιωθεί. Εχουν αποβεί «ξένοι», «άλλοι». Με ακρωτηριασμένες πολιτικές συνειδήσεις και θολή πολιτική ηθική. Για τούτο και διαχειρίζονται την κρίση με γνώμονα το δικό τους πολιτικό κέρδος. Μόνο κριτήριο: η διατήρηση της εξουσίας. Αυτός ο αριστερός κυνισμός να λέμε άλλα και άλλα να κάνουμε φαίνεται παντού: στην Παιδεία, στον πολιτισμό, στην κοινωνική πολιτική κ.τ.λ. Φαίνεται και στη χυδαία συμπεριφορά πρωτοκλασάτων συριζαίων πολιτικών μέσα και έξω από τη Βουλή. Είναι σαν οι άνθρωποι αυτοί να καθρεφτίζονται στον καθρέφτη της Χρυσής Αυγής.

Ερώτηση: Τι μας συμβαίνει, λοιπόν, εδώ τώρα, πάλι σε αυτόν τον τόπο που ολοένα ρημάζει; Γιατί αυτή η επέλαση του αμοραλισμού, της χυδαιότητας, του αυταρχισμού και της καταστροφής;

Απάντηση: Αυτό που μας συμβαίνει τώρα μας έχει συμβεί πολλές φορές. Πολλές φορές οι εχθροί μας έχουν έρθει ντυμένοι «φίλοι», κατά πώς μας το είπε ο ποιητής. «Ηρθαν ντυμένοι «φίλοι» / αμέτρητες φορές οι εχθροί μου / το παμπάλαιο χώμα πατώντας. / Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους. / Εφεραν το Σοφό, τον Οικιστή, και το Γεωμέτρη /, […] την πάσα Υποταγή και Δύναμη, / το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας. / Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους».

Η ιστορία μας, όπως πάντα, θα δώσει πάλι τη σωστή λύση. Ισως αργήσει, αλλά δεν πρόκειται να ξεχάσει.

Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.