Ο κ. Φίλης, όπως κάθε Υπουργός Παιδείας που σέβεται τον εαυτό του, έχει όραμα. Το αποκάλυψε στον λόγο του στη Βουλή κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Το ονόμασε «όραμα μεταρρυθμιστικό». Κατόπιν, ως λογικός και μεθοδικός άνθρωπος που είναι, προέβη σε μια καταγραφή και ανάλυση των προβλημάτων της Παιδείας και το πρώτο που διέγνωσε είναι ότι η Παιδεία είναι ένας από τους μεγάλους ασθενείς μας. Πρόκειται για μια παλαιά λογοτεχνική μεταφορά που μέσα στη δικτατορία είχε μεγάλη πέραση. Γύψοι, ναρκώσεις, εγχειρήσεις, φάρμακα κ.λπ. Μάλιστα για να δείξει πόσο άρρωστη είναι αυτή η Παιδεία, ο κ. Υπουργός έθεσε ένα ερώτημα: «Τι είναι αυτό που κάνει ένα παιδί εξ ορισμού ικανό να κατακτήσει το σύμπαν ολόκληρο, να απορρίπτει τη γνώση, αρνούμενο –συχνά πεισματικά –να χρησιμοποιήσει ακόμα και το ελάχιστο της τεράστιας εξυπνάδας του για να χαράξει τη μεγάλη θριαμβευτική του πορεία σ’ αυτόν τον κόσμο, τον μικρό τον μέγα;». Το ρητορικό ερώτημα δεν απαντήθηκε. Ομως έδειξε πόσο βαθυστόχαστος, πόσο καλλιεργημένος είναι ο κ. Υπουργός. «Και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους».

Μετά τη διάγνωσή του, ο κ. Υπουργός ήρθε στη θεραπεία. Για να γιατρέψουμε, είπε, την άρρωστη Παιδεία χρειαζόμαστε να καταγράψουμε όλα τα δεινά της και ύστερα «με ανοιχτή (sic) καρδιά και μυαλό να ανοίξουμε επιτέλους έναν συντεταγμένο διάλογο». Με τη βοήθεια αυτού του διαλόγου θα «επαναφέρουμε στο προσκήνιο θεσμούς και διαδικασίες που το κατεστημένο έχει καταδικάσει σε αδράνεια ή και σε ανυποληψία». Κατόπιν ήρθε η ώρα της οραματικής αποκάλυψης. «Θέλουμε», είπε, «ένα σχολείο καλό για όλους», μέσα στο οποίο «θα ανθίζουν τα παιδιά μας»! «Χρειαζόμαστε ένα σχολείο που δεν θα υπηρετεί μια χρησιμοθηρική και οικονομίστικη ιδεολογία, που δεν θα μετατρέπει σε προνόμιο εκκολαπτόμενων ελίτ(!) τη μέριμνα για τη λογική(;) και τη γλώσσα, αλλά θα δίδει σημασία στις αφηγήσεις και στους κώδικες που δημιούργησαν τον πολιτισμό μας»! Στη συνέχεια ο κ. Υπουργός προτείνει κάτι που κανείς ως τώρα δεν σκέφτηκε. Πάνω στο θρανίο που θα κάθονται τα παιδιά «να γραφτεί το ονοματεπώνυμό τους είτε είναι ελληνικό είτε ξενικής προέλευσης. Δίπλα-δίπλα, όλα τα ελληνόπουλα, με όλα τα μεταναστόπουλα». Δυστυχώς δεν διευκρινίζεται πώς να γραφτεί το ονοματεπώνυμο. Με μαρκαδόρο ή με σουγιά;

Ακολούθως ο κ. Υπουργός αποτιμά τις εκπαιδευτικές παρεμβάσεις της πρώτης συριζοανελικής διακυβέρνησης, καταγγέλλει τις ιαχές του «συντηρητικού μπλοκ» και αποφαίνεται ότι το κυβερνητικό έργο στο πρώτο εξάμηνο «παρά το ασφυκτικό πλαίσιο και τους εκβιασμούς(;)» υπήρξε σημαντικό. Αποκαλύπτει τα ψεύδη και τις παραλείψεις των προηγούμενων κυβερνήσεων (κάτι που όντως αγνοούσαμε) και, με την ιατρική ιδιότητά του, καταγράφει κάποιες από τις παθογένειες της Μέσης Παιδείας. Πρώτη οι αποσπάσεις των εκπαιδευτικών και τα «κενά», δεύτερη η ανυπαρξία μόνιμων προσλήψεων. Τζίνιους! Οπως θα έλεγε και ο ακατονόμαστος. Ακολούθως, αναφέρεται με τόνους μελοδραματικούς στα παιδιά της ειδικής αγωγής, στις δυσκολίες της «ύλης» και θέτει δύο σκοπούς: αναβάθμιση του Λυκείου, προώθηση ενός πολυδιάστατου πλαισίου «αντισταθμιστικής εκπαίδευσης»(;). Δεσμεύεται να θέσει «άμεσα» σε κοινωνική διαβούλευση ένα Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο και, τρία λεπτά προτού τελειώσει ο θεόπνευστος λόγος, ο κ. Υπουργός αναφέρεται και στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Βρίσκει ότι κακοί, μοχθηροί και συντηρητικοί άνθρωποι έχουν βάλει στόχο τα πανεπιστήμιά μας. Ενας στόχος των αντιδραστικών είναι «η καθιέρωση μιας εργαλειακής και χρησιμοθηρικής αντίληψης για τη νέα γνώση»! Και το όραμά του για την Ανώτατη Παιδεία; Να αποκατασταθεί, πρώτα, το τραυματισμένο κύρος ΑΕΙ, ΤΕΙ κ.λπ. Πώς, πότε, πού; Θα μάθουμε. Δεύτερον, να γίνει «η ακαδημαϊκή και δημοκρατική επανεκκίνηση των Ιδρυμάτων». Παράδειγμα αυτής της «επανεκκίνησης» είναι η κατάργηση των Συμβουλίων των Ιδρυμάτων, με Νομοθετικό Διάταγμα.

Απομένει να κλείσουμε το θέμα με μια ερώτηση και μια παρατήρηση. Ερώτηση: Καλά, οι προηγούμενοι ήσαν καλύτεροι; Απάντηση. Ε, όχι βέβαια! Μόνο που η ανοησία και η ανικανότητά τους μας έδιναν μια κάποια ελπίδα πως όταν αλλάξουν τα πράγματα κάτι καλύτερο μπορεί να φανεί. Τα «οράματα» του κ. Υπουργού δεν είναι απλώς ανόητα και βλακώδη. Είναι εφιαλτικά. Ολοκληρωτικά. Δείχνουν πως η πολιτική των κατά καιρούς Υπουργών Παιδείας θα συνεχιστεί βρικολακιασμένη. Παρατήρηση: Μπροστά στον κομματικό κ. Φίλη, ο ακαδημαϊκός κ. Μπαλτάς αρχίζει να φαίνεται κάπως συμπαθής όσο κακός και ανεπαρκής κι αν υπήρξε ως Υπουργός. Μετά από την οργουελικής τάξεως Νέα Κυβέρνηση, το Κακό γίνεται χειρότερο. Και δεν αφορά μόνο την ούτως ή άλλως υποβαθμισμένη Παιδεία.
Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας και συγγραφέας.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ