Ενδιαφέρον το ερώτημα, σύνθετη η απάντηση, ειδικά στη σημερινή, δύσκολη συγκυρία. Διότι κάτω από την ομπρέλα του πολιτισμού, εκτός από τα προφανή, μπορούν να χωρέσουν σχεδόν τα πάντα: καθημερινές συμπεριφορές, αξιακοί κώδικες, νοοτροπίες. Ολα εκκινούν από τον πολιτισμό και σχετίζονται με τον πολιτισμό. Προσπαθώντας να εξειδικεύσουμε, λοιπόν, θα έλεγα οτιδήποτε αφουγκράζεται το παλαιό αλλά συνδιαλέγεται με το νέο, αναδεικνύοντας σύγχρονες ιδέες, τάσεις, προβληματισμούς, είναι ο «πολιτισμός που θα θέλαμε».
Ομως για να προκύψει το νέο χρειάζεται ένα υπόβαθρο, μια άλλου τύπου (εκ)παιδευτική διαδικασία, καθώς, κατά κανόνα τουλάχιστον, οι νεότερες γενιές είναι εκείνες που το κομίζουν. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει ως διά μαγείας αλλά ως το ζητούμενο αποτέλεσμα μιας εξελικτικής πορείας που θα αποσκοπεί στην αμεσότερη σύνδεση της παιδείας με τον πολιτισμό. Εάν τα παιδιά στα σχολεία δεν μάθουν ότι ο πολιτισμός είναι μέσα στη ζωή, την καθημερινότητά τους, και όχι έξω από αυτήν, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε πολλά.
Τα παιδιά, μέσα από ειδικά μαθήματα και εκπαιδευτικά προγράμματα, οφείλουν να γνωρίσουν την έννοια του πολιτισμού, ό,τι παράγει και συμπεριλαμβάνει. Δεν αρκούν κάποιες περιστασιακές δράσεις που απλώς «διακοσμούν» το πρόγραμμα των εγκύκλιων σπουδών τους. Η γνωριμία τους με τις τέχνες, την ελληνική και ξένη λογοτεχνία, πρέπει να αποτελέσει σταθερά του εκπαιδευτικού συστήματος. Να τους δοθούν τα κατάλληλα ερεθίσματα προς την κατεύθυνση αυτή.
Και σε αυτή την προσπάθεια θεωρώ ότι είναι χρέος όλων μας να συμβάλουμε, συμπράττοντας. Τόσο τα συναρμόδια υπουργεία και φορείς όσο και όλοι εμείς που οργανώνουμε και προωθούμε, ο καθένας από τη δική του πλευρά, πολιτιστικές δράσεις και πρωτοβουλίες, οφείλουμε να κινηθούμε με πυξίδα τους νέους. Γιατί ο πολιτισμός που θέλουμε με αυτούς ως πρωταγωνιστές, μπορεί να γίνει πράξη.
Η κυρία Σοφία Στάικου είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
