Πολιτισμός ή βαρβαρότητα; Καίριο ερώτημα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η οποία ομογενοποιεί την ανθρώπινη συμπεριφορά, τον πολιτισμό και την τέχνη. Υπονομεύει την τοπικότητα και τείνει να την εξαφανίσει. Αρνείται τις παραδόσεις, τις σημαντικές διδαχές των μεγάλων σχολών του προηγούμενου αιώνα, τις ιδιαιτερότητες και τις διαφορές μεταξύ των καλλιτεχνών. Στη νέα πολιτική, οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης η τέχνη δεν έχει σταθερά σημεία αναφοράς, ρίζες, ούτε εθνικά χαρακτηριστικά.
Στη σημερινή εποχή ονειρεύομαι έναν πολιτισμό στον οποίο ο άνθρωπος δεν θα υπηρετεί την τεχνολογία αλλά θα υπηρετείται από αυτήν. Με τη διαρκή κατάχρηση της τεχνολογίας ο άνθρωπος έχει απομακρυνθεί από τον πυρήνα των προβλημάτων. Δεν έχει πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές αγωνίες αλλά και βασικές αρχές για τη ζωή και την τέχνη.
Στον σημερινό κόσμο όλα πονούν, τίποτα δεν χαίρεται. Βλέπεις τους ανθρώπους με θλιμμένη έκφραση, δεν κλαίνε, δεν γελάνε, είναι βουβοί, δεν χορεύουν, δεν τραγουδάνε, δεν κοιτιούνται στα μάτια. Μπορεί η τέχνη να αλλάξει κάτι; Πιστεύω ότι πρέπει να επαναφέρει όλες εκείνες τις καταστάσεις μεγέθους που ορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη: το Σώμα, την Ενέργεια, τη Φωνή, το Πάθος, τη Σαγήνη. Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε η τέχνη πρέπει να σαγηνεύει. Αυτή η σαγήνη που κρύβει μέσα της ένα καμένο πάθος είναι η κόρη του θανάτου και πενθεί για την απώλεια και το μάταιο. Αναζητώντας τη ζωή σφιχταγκαλιάζει τον θάνατο, συναντώντας τον θάνατο πάει σε μια άλλη ζωή που κρύβει τον πυρήνα του πένθους. Πενθώντας γίνεται μεσάζων μεταξύ ζωής και θανάτου, σαν τα πουλιά που ενώνουν τους δύο κόσμους.
Αν παρατηρήσουμε την Αφροδίτη της Μήλου θα δούμε ότι η ίδια της η θέση έχει σαγήνη, αλλά υπαινικτική, σαν να έχει αλωθεί από μια άλλη δύναμη κι ό,τι της έμεινε έγινε λυγμός. Η σαγήνη της Αφροδίτης ανοίγει τον χρόνο, τον στρογγυλεύει, για να τον πλήξει ευθύβολα η αιχμή του βέλους του Ερωτιδέα. Η σαγήνη κρύβει καμένο πόθο, ένα τραγούδι με χιλιάδες μαγικές φωνές, κι αν η σαγήνη είναι κόρη του θανάτου, τότε είναι και αδελφή του πένθους.
Ο εκστασιαζόμενος καλλιτέχνης σαγηνεύει, η τέχνη πενθεί, το πένθος σαγηνεύει.
Πόσα πράγματα σήμερα ισοπεδώνονται και καταργούνται με βίαιο τρόπο στο όνομα της εμπορικότητας και της άμεσης πρόσληψης;
Ονειρεύομαι έναν πολιτισμό ο οποίος κόντρα στη βαρβαρότητα θα καλλιεργεί τη Μεγάλη Ιδέα για τη ζωή και την τέχνη.
Ο κ. Θεόδωρος Τερζόπουλος είναι σκηνοθέτης.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ