Οταν το 1968 ο Ρίτσαρντ Νίξον εξελέγη Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών κληρονόμησε από τον Λίντον Τζόνσον (που είχε διαδεχθεί τον Τζον Κένεντι) τον διεθνή ψυχρό πόλεμο και τον θερμό πόλεμο του Βιετνάμ.
Την εξαιρετικά επικίνδυνη αυτή κατάσταση εκλήθη να αντιμετωπίσει το Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ. Μετείχαν σε αυτό υπό την προεδρία του Νίξον ο υπουργός Εξωτερικών Ρότζερς, ο σύμβουλος Ασφαλείας Χένρι Κίσινγκερ, ο αρχηγός της CIA, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων και άλλοι αξιωματούχοι.
Χαρακτήρες αντίθετοι ο Ρότζερς και ο Κίσινγκερ, δεν άργησαν να συγκρουστούν στο πλαίσιο λειτουργίας του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Ρότζερς έλεγε ότι η εξωτερική πολιτική είναι δική του δουλειά και ο Κίσινγκερ διεκδικούσε τις αρμοδιότητες του Ρότζερς. Τη διαμάχη τερμάτισε ο Νίξον, ο οποίος ετάχθη με το μέρος του Κίσινγκερ. Ο Ρότζερς απεχώρησε παραιτούμενος και ο Κίσινγκερ πήρε όλες τις εξουσίες και τελικά ονομάστηκε και υπουργός Εξωτερικών.
Αρχισε έτσι η εποχή της μυστικής διπλωματίας, η οποία προετοιμάζει προσεκτικά στο παρασκήνιο τη λύση των διεθνών προβλημάτων.
Με μυστικές διαπραγματεύσεις ο Κίσινγκερ έκλεισε την πληγή του Βιετνάμ και άνοιξε τις πόρτες της Κίνας. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής πήγε στην Κίνα και είχε μακρές και ως απεδείχθη αποδοτικές συνομιλίες με τον Μάο Τσε Τουνγκ και τον Τσου Εν Λάι. Ουδείς το έμαθε πριν από τις επίσημες ανακοινώσεις.
Η ιστορία συνεχίζεται και οι σύγχρονοι περπατούν στα χνάρια των παλαιοτέρων. Αυτές τις ημέρες π.χ. συζητούνται τα ελληνικά θέματα στο Euroworking Group, όπου την ελληνική πλευρά εκπροσωπεί, χωρίς δημοσιότητα, ο βοηθός του Πρωθυπουργού, δικηγόρος Σταύρος Παπασταύρου.
Τα αποτελέσματα της ελληνικής μυστικής διπλωματίας δεν θα βραδύνουν να γίνουν γνωστά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
